เสียงที่ไม่มีใครได้ยิน
"คนเราพอมีเรื่องค้างคาใจ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน มันก็ตามติดไปตลอด เหวี่ยงไปไม่พ้นคอทุกที บางครั้งเผลอๆมันก็แวบเข้ามารบกวนความคิดอีกแล้ว....."
- ต้องขอ Copy คำนี้มา จาก file jpeg " เสียงที่ไม่มีใครได้ยิน " ได้มา...เก็บไว้อ่านหลายครั้งเหลือเกิน ด้วยชอบบทความที่คล้ายๆปรัชญา แนวคิดของชีวิต นำมาอธิบาย...ที่บางครั้งเราบอกตัวเองไม่ได้
- ตอนหนึ่ง...บอกว่า
...... เคยต้องอยู่ในห้องประชุมหรือเปล่า (อันนี้เคยบ่อยมาก) บรรยายกาศมันอาจจะชวนน่าเบื่อและเครียดไม่น้อย (เจอเหมือนแหละนะ) แต่เราจะเครียดกว่า ถ้าการแสดงความเห็นของคนอื่นทำให้เราหมดความสำคัญลงไป คล้ายๆ เรากำลังมองดูคนอื่นตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ตัวเรากำลังย่อส่วนเล็กลงๆ ปัญหานี้ไม่ใช่เพราะคนอื่นมาทำให้ความสำคัญของเราหมดไป แต่เป็นเพราะเราคิดอยู่กับตัวเอง มีแค่ตัวเองที่เข้าใจ แต่คนอื่นเขาไม่รู้เรื่อง เพราะเราไม่เคยแสดงความคิดเห็นนั้นออกมา....เพราะฉะนั้น..คิดว่าทางออกสำหรับเรื่องนี้มันอยู่ที่ตัวเราเองนี่แหละ ถ้าเราไม่กล้าแสดงออกมา คนอื่นก็ไม่มีทางเห็น เหมือน..."เสียงที่เราคิดว่าไม่มีใครได้ยิน" ถ้าเราอยากให้คนอื่นได้ยิน เราก็ต้อง " พูดออกมา " ......การน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วพาตัวเองหลุดไปอยู่ในโลกของความโดดเดี่ยวมันน่ากลัว..บางทีเราก็น้อยอกน้อยใจกับเรื่องบางเรื่อง โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว..พอเขาเฉยๆไม่แสดงอาการรู้ร้อน รู้หนาว คนที่แอบน้อยใจอยู่นี่แหละที่ "จะเป็นจะตาย" และเป็นทุกข์อยู่คนเดียว เป็นหน้าที่ของเราที่จะพูดให้คนอื่นเข้าใจ ไม่ใช่หน้าที่ของคนอื่นที่จะทำความเข้าใจในสิ่งที่เราพูด....ทุกอย่างต้องเริ่มต้นที่ตัวเอง
- ทำให้นึก...ว่า แนวคิด ทฤษฎีทางสังคมหรือปรัชญา (หลักแห่งความรู้หรือหลักแห่งความจริง) นี่คล้ายกับป้ายบอกทางโค้ง ทางคด ทางแยกของเส้นทางจราจร เป็นหลักความดีที่สามารถสอนกันเองได้
- ต้องขอบคุณ คนเขียนบทความเรื่องนี้จริงๆ
- ขอบคุณเขา..ที่เอื้อเฟื้อมาอีกที
ความเห็น (32)
สวัสดีค่ะ ยินดีจังเลยที่ คุณประจักษ์ เข้ามาเยี่ยมแต่เช้า ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะอ.อรทัย
- มาอ่านแล้วไม่ผิดหวังค่ะ
- ได้ข้อคิดดีจังเลย บางครั้งเรามักจะอยู่ในความคิดของเราเอง พอคนอื่นไม่คิดแบบเรา เราก็ เอ้อนะ..ทำไมไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ฉันรู้สึกอะไร ไม่รู้บ้างเลยหรือไงหา...
- เกิดความขัดแย้งไม่รู้จบ และยังต้องฉงนฉงายใจว่า...เอ...เกิดอะไรขึ้นนะเนี่ย...
- การสื่อสารสำคัญมากค่ะ ในการมีปฏิสัมพันธ์กันของมนุษย์ ต่อไปจะได้พยายามบอกดัง ๆ สื่อออกมาโดยตรง ไม่เอาแต่เก็บไว้จนกลายเป็น...
- ....เสียงที่ไม่มีใครได้ยิน...
- ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณอรทัย
- เห็นด้วยจริง ๆ เลยค่ะ บางทีเราก็เผลออยู่แต่ในความคิดของตัวเอง
- หลายคนก็อยู่กับตัวเอง แล้วก็หวังว่าคนอื่นจะเข้าใจ พอเขาไม่สนใจ ไม่เข้าใจ เราก็น้อยใจ อืม..เป็นเรื่องใจทั้งนั้นเลย..
- ขอบคุณค่ะที่เขียนข้อคิดดี ๆ ให้อ่าน.. ทำให้ได้ทบทวนตัวเองและพยายามสื่อสารความคิดของเราให้คนอื่นเข้าใจ ^_^
ตามพี่สาวสองคนด้านบนมาค่ะ
ได้ข้อคิดจริงๆ ขออนุญาตส่งลิ้งค์ให้น้องสาวอีกคนด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ตามมาอ่านตามคำแนะนำคนไม่มีราก ได้ความรู้ๆเตือนใจมากเลยครับ
-
3. คนไม่มีราก ยินดีค่ะ ใช่ค่ะ การสื่อสารสำคัญมากค่ะ ในการมีปฏิสัมพันธ์กันของมนุษย์ แต่ก็มีข้อชวนคิดอีกอันหนึ่งนะคะว่า " ควรคิดทุกอย่างที่จะพูด ..แต่จะพูดทุกอย่างที่คิด " ก็ต้องดูกันอีกที -
ขอบคุณนะคะ ที่มาเติมเต็มให้
นั่งหลับในที่ประชุมก็เลยไม่คิดอะไรมากครับ อิๆ
-
สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะคะ กับความเห็นเพิ่มเติม หลายคนก็อยู่กับตัวเอง แล้วก็หวังว่าคนอื่นจะเข้าใจ พอเขาไม่สนใจ ไม่เข้าใจ เราก็น้อยใจ
-
ใช่ค่ะ แต่ต้องสื่อสารกับตนเองก่อน ตนเองคิดอะไร ต้องการอะไร อย่างไร แล้วสื่อสารกับผู้อื่นให้เข้าใจ
-
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
คุณ jaewjingjing คะ
- ขอบคุณค่ะ ที่ตามเข้ามาเยี่ยม ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนกันและกัน
- มาแล้วขอต้อนรับอย่างดี และยินดีค่ะ
- สวัสดีค่ะ อาจารย์ขจิต ฝอยทอง
- ค่ะ ก็เร่งทำงานหน้าคอมฯ (เป็นทาสมันเสียแล้ว) Support goto...เคาะก็อกๆๆๆบอกว่ามีคนมาเยี่ยม ก็เร่งงานให้เสร็จ
- เข้ามาต้อนรับ อาจารย์และอีกหลายๆท่าน
- บังเอิญ ชอบอะไรที่เป็นปรัชญา แนวคิด คติ ...มันช่วยเตือนยามเราสับสน หาตนเองไม่พบนะค่ะ (เข้าร่างไม่ถูก)
- ขอบคุณนะคะ
สวัสดีนะคะ คุณกวิน
- โห...คุณรู้ไหม การนั่งหลับในที่ประชุม ความคิดของดิฉัน ...ว่า นั่นคุณทำหน้าที่ผู้เข้าประชุมที่ดีเหมือนกันนะคะ อย่างน้อยมีส่วนร่วมแสดงความเห็นไงคะ เวลาเราหลับ เรากำลังบอกผู้ดำเนินการประชุม หรือไม่ก็ประธานว่า บรรยากาศมันไม่เอื้อต่อการประชุมนะคะ (นะครับ) หากท่านขืนดำเนินประชุมต่อไป ท่านจะไม่ได้อะไรนะคะ (นะครับ)
- เพราะการสื่อสาร ทำได้ด้วยผัสสะทั้ง 5 (รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส)
- แต่เวลาหลับในที่ประชุม เอาแค่บอกด้วยรูป(สารรูป) แต่อย่าบอกด้วยเสียง นะคะ ...ขอบอก
- ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะ ...พี่อรทัย
ในที่สุดการรอคอยที่จะอ่านบันทึกของพี่ก็สิ้นสุดลงเสียทีนะคะ (ดีใจมากเลยค่ะ)
ค่ะ เสียงที่ไม่มีใครได้ยิน ต้องยอมรับค่ะว่าเมื่อเราไม่พูดกันให้เข้าใจ
ยิ่งไม่พูด ก็ยิ่งไม่เข้าใจ คนที่เจ็บที่สุดก็คือตัวเรา
ได้ข้อคิดดีจริง ๆ ค่ะ
น้องไก่ต้องนำไปประยุกต์ใช้อย่างแน่นอนค่ะ
ขอบคุณพี่มากนะคะ
ฝากพี่ดูแลตัวเองด้วย พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ
สวัสดีค่ะ
- กลับมาอีกรอบนึง
- เคยเจอในกรณีที่พูดในสิ่งเดียวกัน เรื่องดีๆ ข้อมูลดีๆ เหมือนกัน
- แต่คนฟังเลือกที่จะฟังคนที่มีตำแหน่ง หรือสถาบันที่เค้ารู้จักมากกว่าจะเลือกฟังคนที่เขาไม่รู้จักล่ะคะ อย่างนี้ควรแก้อย่างไร
- เห็นแบบนี้มาเยอะเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ น้องไก่
- เมื่อคืนพอมีเวลาละจากงานไกล้เที่ยงคืน ก็เข้ามาเขียนไว้ค่ะ
- จริงๆแล้ว มีบางอย่างที่ตัวเองสับสน ก็นึกถึงเรื่องนี้
- นึกต่ออีกว่า คงมีอีกหลายๆคนที่ไม่ต่างกันมากนัก
- การเขียน มันทำให้เรารับรู้ได้หลายทาง ..อย่างน้อยมากกว่าการอ่าน มากกว่าการอ่านแล้วคิด อันนี้เป็นการอ่านแล้วคิดและเขียนออกมา.. เวลาเราเขียนสิ่งที่อยู่ในใจออกมา หรือสิ่งที่อยากถ่ายทอดออกมามันทำให้รู้สึกดี มีความสุข
- น้องไก้เห็นด้วยไหมคะ
- ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ
หวัดดีค่ะพี่อรทัย
- พรันพรือบ้างคะ ดีใจนะคะ พี่กลับมาเขียน แล้วก็
- ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ บันทึกนี้ ได้ข้อคิดหลาย
…. การน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วพาตัวเองหลุดไปอยู่ในโลกของความโดดเดี่ยวมันน่ากลัว.
กรณีนี้ ถ้าหากเป็นเด็กๆ โดยเฉพาะวัยรุ่น จะอันตรายค่ะ .. เพราะงั้น พ่อแม่ก็ทำตัวให้ลูก เข้าถึงได้ง่าย .. หมายถึงการเปิดใจ และพูดคุย เสมือนเพื่อน ให้เขารู้ว่า ยังมีคนคอยรับฟัง เขาอยู่เสมอ .. ค่ะ
… บางเราฝนตกจังหูเลยใช่ไหมคะพี่ .. รักษาสุขภาพนะคะ .. กลับบ้านจะได้เจอกันค่ะ ..
ขอบคุณค่ะ อ.ปู คนเก่ง
- และขอบคุณสำหรับข้อคิดที่เชื่อมโยงสู่ประเด็นปัญหาที่กว้างขึ้น มุมมองบอกถึงความเป็นนักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์จริงๆทีเดียว
- ยิ่งอยากเจอ..อยากเจอ
- บรรยากาศที่บ้านเราตอนนี้ ฝนตก และครื้มฟ้าครื้มฝน อยู่เรื่อยๆค่ะ
- ขอบคุณสำหรับภาพที่ฝากไว้ตรงนี้ งามมากค่ะ
- เวลาเหนื่อยๆและล้ามากๆ อยากไปอยู่ที่แบบนี้ บอกถึงความสงบ ขอบฟ้าไม่กั้นความคิดของเรา
สวัสดี คุณ อรทัย
เสียงที่ไม่มีไครใด้ยิน ยังมีอีกมาก
เป็นเสียงเงียบ หรือพลังเงียบ (นักการเมืองกลัวมาก)
ช่วยกันออกเสียงให้ใด้ยินทั่วกัน
สวัสดีค่ะคุณอรทัย
พี่แจ๋วไปตามให้มาอ่าน อ่านแล้วก็เห็นภาพตาม
ติดใจที่พี่แจ๋วถามอยู่เหมือนกันค่ะ ถ้าเราพูดแล้วเขาไม่ฟังเรา เราจะทำอย่างไรดีค่ะ
เพราะบางกรณี เราพูดแล้วเขาไม่ฟัง เราก็ขี้เกียจจะพูดในครั้งต่อไป
พี่ว่าควรจะคิดอย่างไรกับประเด็นนี้ดีค่ะ
สวัสดีคะพี่อรทัย
…. การน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วพาตัวเองหลุดไปอยู่ในโลกของความโดดเดี่ยวมันน่ากลัว.
จริงๆ ด้วยคะ น่ากลัวมากๆๆๆคะ ความน้อยเนื้อต่ำใจ ที่่มาจากหลายสาเหตุ เกิดจากตัวเราเอง ทั้งนั้นเลย จริงๆด้วยคะ
....... พี่สบายดีนะคะ เมื่อไหร่มาพัทลุงอีกคะ
สวัสดีครับ คุณอรทัย
แวะมาชวนไปฟังเพลงครับ @184493
Bright lily
** แวะมาให้กำลังใจนะคะ
** ยังจำได้นะคะ เคยไปเยี่ยมและเจอกันแล้วค่ะ ที่พังงา
** ช่วงหลังก็กลับบ้านและไปทำธุระทีหาดใหญ่บ่อยๆ เหมือนกันค่ะ
*** มีความสุขกับวันทำงานวันนี้นะคะ
- ตามมาเยี่ยมครับ จากบันทึก สอนลูก... ที่คุณไปเยี่ยมผมมาบ่อย ๆ
- พูดให้ตัวเองเข้าใจในสิ่งทีตัวเองเป็นอยู่ เข้าใจถึงความจำเป็นที่จะต้องเป็นไป และอะไรหักได้ งอได้ อ้อมข้ามได้ ตัวเองจะได้พิจารณาเพื่อตัวเอง --> เริ่มต้นที่การจัดการตนเอง ก่อน
- ไม่ทราบจะถูกต้องไหมนะครับ
สวัสดีค่ะน้อง ก้ามปู
ขอบคุณค่ะน้องปู ที่เข้ามาเยี่ยมเยียนกัน พี่เข้ามาพบน้องปูตรงนี้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาแต่ไม่มีโอกาสฝากบันทึกถึงน้องปู ณ ที่ตรงนี้ รวมทั้งของท่านอื่นๆด้วย เข้าอ่านตอนอยู่ที่สำนักงานแต่ไม่มีโอกาสบันทึก เนื่องจากเป็นช่วงที่ Internet ที่บ้านมีปัญหาใช้งานไม่ได้ถึง 3 วันที่เดียวค่ะ
พี่อรทัยค่ะ
... ปูจะกลับบ้านช่วงระหว่าง 8-15 มิ.ย. ค่ะ
น้องชายคนเล็ก ปูเค้าจะบวช ค่ะ ..
หวังว่าคงจะได้เจอกันนะคะ
... นับวันรอคอย จะได้พบกันสักที
มีความสุขค่ะ .. เดี๋ยวนี้ปูไม่ขี้น้อยใจแล้ว เย้ ...
สวัสดีค่ะนายทอง
- ขอบคุณที่เข้ามาให้ความคิดเห็น "พูดให้ตัวเองเข้าใจในสิ่งทีตัวเองเป็นอยู่ เข้าใจถึงความจำเป็นที่จะต้องเป็นไป และอะไรหักได้ งอได้ อ้อมข้ามได้ ตัวเองจะได้พิจารณาเพื่อตัวเอง --> เริ่มต้นที่การจัดการตนเอง ก่อน "
- ใช่ค่ะไม่มีใครเข้าใจตัวเราได้ดีที่สุดหรอกค่ะ เพราะฉะนันปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าใครจะมาเข้าใจเราได้บ้าง แต่อยู่ที่ว่าเราเข้าใจตัวเองแล้วหรือยัง ต่างหาก
- แต่มันยากนะคะ หลายครั้งที่ สมอง กับ หัวใจ มันไม่เข้าใจกัน
น้องปู คะ
ยินดีมากเลยค่ะ หากจะได้พบกัน หากไม่รบกวนเชิญน้องปูที่สำนักงานของพี่เลยนะคะ
อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่อรทัย
ทักทายจากแดนดิน ถิ่นลำดวนค่ะ
... ระหว่างการเดินทาง ปูไม่ได้ใช้คอมพ์เลยค่ะ
... ขออภัย เลยอดเจอ เพราะภารกิจแน่นมาก
... เรียกได้ว่า เวลาแทบจะไม่พอ
* ไว้คราวหน้านะคะ .. สงสัยต้องขอเบอร์โทรพี่ไว้ดีกว่าค่ะ
- -
อีกไม่นาน ปูจะกลับไปบ้าน ไปเริ่มต้นทำอะไรเพื่อบ้านตัวเอง ซะทีค่ะ
...
เป็นกำลังใจในการทำงาน และชีวิต ครอบครัว นะคะ พี่
ขอบคุณค่ะ น้องปู
- ขอบคุณมากที่ยังระลึกถึงกัน
- พี่ก็เช่นเดียวกัน ตั้งแต่สัปดาห์ที่ผ่านมาและตลอดสัปดาห์นี้ มีงานต้องเดินทางตลอด ไม่ได้อยู่สำนักงานเลยค่ะ
- จริงๆก็ยังห่วงอยู่ว่าหากน้องปูไปหา ที่ สนง.คงเสียใจที่ไม่ได้พบ
- วันนี้ก็เพิ่งกลับมาจากเกาะยาวและต่องานในพื้นที่อำเภออื่นอีกพักหนึ่ง
- เราคงได้พบกันสักวันนะคะ
- ฮือ! ถอนหายใจก่อน พอดีวิ่งมาเหนื่อยครับ
- แน่หรือ! ที่หัวใจกับสมองไม่เข้าใจกัน?
- หรือเราเข้าใจไปเองว่าสมองกับหัวใจไม่เข้าใจกัน สรุปคือเราต่างหากที่ไม่เข้าใจหัวใจและสมองของเรา
- ว่าแล้วก็ช่วยให้งง ง่ายกว่าช่วยให้เข้าใจ
- ไปล๊ะ
- อ๊าว...คุณ. นายทอง ไม่เคยเลยสักครั้งเหรอที่สมองกับหัวใจไม่เข้าใจกัน
- หากเราเป็นเจ้าของหัวใจและเจ้าของสมอง มีเหรอที่จะไม่เข้าใจ
- เลือกแต่ว่าเราจะเข้าใจอย่างไหนหรือทั้งสองอย่าง
- แต่บอกได้ไหมว่าเวลาสมองกับหัวใจไม่ลงรอยกัน จะมีสักกี่คนที่อยู่ฝ่ายหัวใจ สักกี่คนที่เห็นด้วยกับสมอง ...สักกี่ครั้ง
- ........แต่หัวใจมีอิสระ มากกว่า สมอง แน่นอน
- หรือคุณ นายทอง ว่าไม่จริงคะ
สวัสดีค่ะ พี่อรทัย
บ้านเราเป็นไงบ้างค่ะ
วันหยุด พี่ทำอะไรเอ่ย อากาศเป็นไงบ้าง
... เห็น สพท. พังงา เข้ามาใช้บริการด้วย
... มีกลุ่ม ทับปุดวิทยา ด้วยค่ะ
* ว่างๆ จะเข้าไปเยี่ยมเยือนหน่อย
.. มีความสุขนะคะ พี่
มาชวนไป ไขประตูใจค่ะ
