คุณเป็นคนหนึ่งหรือเปล่าที่วัตถุนิยม"รถเบนซ์ของฉัน"เป็นอุทาหรณ์ได้ดี

ของนอกกาย..ตายไปก้อเอาไปไม่ได้..แม้แต่เหรียญบาทในปาก..หรือคุณว่าไม่จริง

"รถเบนซ์ของฉัน"

อ่านแล้วก็อดที่จะเก็บมาเล่าให้ฟังไม่ได้เค้าบอกว่า..

ของดีต้องแจกจ่าย..

ของเสียหายเก็บไว้ซ่อมแซม

(จริงเปล่า..แน่ะๆชอบงกรู้ทันหรอกน่า)

เรื่องมีอยู่ว่า...มีผู้ชายคนหนึ่งขับรถเบนซ์สปอร์ตคันใหม่  ฉวัดเฉวียนไปบนถนนสุขุมวิทด้วยความเร็วสูง  ทันใดนั้น  รถของเขาเสียหลัก  พุ่งเข้าชนเกาะกลางถนนอย่างแรง  ตัวเขาหลุดกระเด็นออกมานอกรถ  ทันทีที่เขาฟื้นคืนสติ  เขาก้หันไปพบกับซากรถสปอร์ตพังยับเยิน   เค้าก็ร้องครวญครางว่า

"  เบนซ์สปอร์ตของฉัน  เบนซ์สปอร์ตของฉัน "

คนขายผลไม้ข้างถนนก็รีบตะโกนบอกเขาว่า

" คุณ..  มัวร้องไห้เสียดายรถอยู่ได้ยังไง๊...ดูโน่นสิ  แขนของคุณกระเด็นไปอยู่ฟากโน้นแล้วนั่น!! "

ทันทีที่เขาหันไปเห็นแขนของตนเองที่ขาดกระเด็นฉีกขาดยับเยิน  เขาก็กรีดร้องเสียงดังโหยหวนว่า

" โธ่!!  นาฬิกาโรเล็กซ์ของฉัน  โรเล็กซ์ของฉัน "

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...จบ...

คุณล่ะ...ห่วงวัตถุหรือโลหะสิ่งของบนตัวอะไรบ้าง????

 

แล้วพบกันใหม่จ้า...

[นายประจักษ์ ปานอินทร์]

[มะปรางเปรี้ยว]

แหม.... เห็นภาพเลยคะ โดนใจจริงๆ

แทนที่จะห่วงตัวเอง ห่วงของซะก่อน

มีเงินมากมาย ก็ซื้อชีวิตไม่ได้

ขอบคุณมากคะ

[นายช่างใหญ่]

สวัสดีครับคุณกัสจัง...

             อยู่แค่  ๆ น่าถองสักสองสามที...หมั่นไส้

                                           รอรถกะนากาครับ

[กัสจัง..]

ขอบคุณ  คุณประจักษ์ที่แวะมาเยี่ยม..

ขอบคุณคุณมะปรางเปรี๊ยวที่จินตนาการภาพให้เห็นได้ว่า...วัตถุสิ่งของ กับจิตใจแตกต่างกันโดยสินเชิง..เนอะ

ถ้าเป็นไปได้นายช่างใหญ่ช่วยจัดการกับตาบ้าวัตถุนี่ไปสัก 2-3 ที เถอะ (ถองนะอย่าตืบเด๋วมันตาย..55)