ก้าวพ้นยังค้นอยู่...ก้าวพ้นจึงค้นพบ...
ยามวัยเด็ก...แม้ไม่ได้สิ่งเล็กๆ...ก็รู้สึกว่าแสนมหึมา...ทุกข์ทั่วหล้านั้นหนา...ไม่มีเท่า.... ยามวัยรุ่น...แสนวุ่นวายใจ....ยามเพื่อนๆไม่เข้าใจ...ไม่ใส่ใจในคัวเรา...ยามมัวเมา...โง่เขลาเศร้าเสียใจ... ยามทำงาน...บางครั้งไม่เบิกบาน...แสนรำคาญผู้คน....ที่กวนใจ...ยามเกิดอาการ...จี๊ดจี๊ดเพื่อนร่วมงาน...ยามไม่ผ่านผลงานทีชื่นชม...ยามขื่นขมตรอมตรมในอุรา...ยามคล้ายบ้าในกายาที่ดูดี...
ทุกทุกก้าวที่เราย่าง...ทุกทุกย่างที่เราเดิน...ทุกทุกอย่างที่เราเผชิญ... เมื่อก้าวพ้น...เราอาจยังต้องค้นหา...ว่าอะไรหนาที่ช่วยพาให้เราข้ามมา...ข้ามมาอย่างสง่า...ไม่เสียท่าล้มลุกคลุกคลานไป... เมื่อก้าวพ้น...เราอาจค้นพบบางสิ่ง...ที่อาจทำให้ใจเรานิ่ง...นิ่งอย่างทรงพลัง...อย่างมีกำลังใจ...อย่างมีกำลังกาย...ที่จะก้าวย่างต่อไป...ที่อาจไม่ต้องก้าวซ้ำ...ก้าวย้ำก้าวที่สะดุด...ก้าวย้ำก้าวที่ทำให้ซวนเซ...อีกต่อไป...ก้าวที่แสนจะเบิกบาน...เบิกบานยิ่งยิ่งขึ้นไป...
ความเห็น (11)
สวัสดีครับคุณCK
สิ่งอันยิ่งใหญ่ย่อมมากด้วยน้ำหนักแห่งสัมภาระ...น้ำหนักแห่งสัมภาระจะทำให้ทรุดลงช้า ๆ ....ในขั้นแรก ๆ จะมองไม่เห็น...จนถึงจุดจะพังครืนลงมา...เราต้องตรวจสอบตัวเราตลอดเวลา...ทุก ๆ ย่างก้าวว่ารับน้ำหนักเกินตัวหรือไม่...ถ้าเกินก็ต้องหาทางระบายครับ
โชคดีครับผม
ขอบคุณนายช่างใหญ่ค่ะ
"เราต้องตรวจสอบตัวเราตลอดเวลา...ทุก ๆ ย่างก้าวว่ารับน้ำหนักเกินตัวหรือไม่...ถ้าเกินก็ต้องหาทางระบายครับ
คงต้องคอยตรวจสอบจริงๆนะคะ ....
ขอบคุณน้องจิเช่นกัน...
ชอบครับ [
]
ประโยคนี้ คิดหนัก เลยคะ
สวัสดีค่ะ
- ชอบบันทึกนี้ค่ะ
แล้วเราจะก้าวเดินอย่างมั่นคงและเบิกบาน...ไปด้วยกันนะคะ...
....^__^....
4. ร่มไม้ใหญ่ใกล้ทาง
...ขอบคุณค่ะ
5. ดอกแก้ว
...ขอบคุณค่ะ
6. คนไม่มีราก
...ขอบคุณค่ะ...เราพร้อมที่จะก้าวไปพร้อมกันนะคะ...ให้กำลังใจแก่กัน...หล่อเลี้ยงกัน...ด้วยใจที่เบิกบาน :D
ขอก้าวเพื่อพ้น และก้าวเพื่อค้น ทางพ้น ... (กรรม) ...
เราคงได้ก้าวไปทางเดียวกัน และเจอกันในเส้นทางธรรมเดียวกันนะครับ
8. nobita
ขอบคุณค่ะ...แล้วคงเจอกัน...บนเส้นทางธรรม...ค่ะ :)
10. ครูโย่ง
ขอบคุณค่ะ...ขอให้มีความสุขเช่นกันนะคะ :D