ฉันเห็นพวกเขาอดทนเดินกลางแดดเปรี้ยงๆเพื่อพยายามหาหลุมฝังศพคุณปู่โดยไม่บ่นเลยแล้ว ให้รู้สึกตื้นตันใจถึงความผูกพันของพ่อลูก
การใช้ชีวิตครอบครัวแบบไทย เลี้ยงดูแบบไทยๆ ทำให้เกิดสายใยของความรัก ความผูกพันที่ไม่อาจลบเลือน
ก่อนกลับจากศรีราชา ป๊าพาเด็กๆวกกลับไปที่บ้านคุณย่าอีกครั้งเพื่อร่ำลา...
บ้านคุณย่าติดภูเขา เห็นวิวสวยงาม พวกเราคิดถึงคุณย่ากัน แม้คุณย่าจะเริ่มหลงด้วยวัย80กว่าปี....จำพวกเราไม่ได้...
แล้วป๊าก็พาเด็กๆไปกราบหลุมศพคุณปู่ที่โบสถ์พระหฤทัย ศรีราชา
ป๊าพาเด็กๆหาอยู่นาน เพราะมีปริมาณหลุมศพผู้เสียชีวิตที่ถูกฝังมากขึ้น
ฉันเห็นพวกเขาอดทนเดินกลางแดดเปรี้ยงๆเพื่อพยายามหาหลุมฝังศพคุณปู่โดยไม่บ่นเลยแล้ว ให้รู้สึกตื้นตันใจถึงความผูกพันของพ่อลูก และหลานๆที่คงอยากเห็นหลุมฝังศพของคุณปู่....แม้ไม่มีโอกาสได้เห็นตัวจริง....
คุณปู่ไปสวรรค์นานแล้ว
......หลุมฝังศพที่เห็นก็บ่งบอกฐานะของผู้เสียชีวิตและครอบครัวได้เช่นกัน....
สิ่งที่เหลือมากกว่านั้น คือคุณความดีของผู้เสียชีวิต ซึ่งเป็นบทเรียนที่ลูกหลานได้รับหรือบางท่านเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ก็มีโอกาสได้เรียนรู้ชีวิตน้อยกว่า ได้ไปสุขสบายเร็วกว่า
เราเดินวกกลับมาด้านหน้าก็พบโบสถ์ที่เราเข้าพิธีแต่งงาน...อดบอกเด็กๆอีกไม่ได้ว่า
"ห้องนี้แหละที่ป๊ากับแม่ทำพิธีแต่งงานทางคริสต์ศาสนา สวยมั้ยต้าร์"
....ภายในโบสถ์ยังคงความงามเหมือนเดิม...
แล้วเราก็อำลาศรีราชา .....
ระหว่างทางกลับขอนแก่นเราแวะบ้านน้องชายที่กรุงเทพฯอีกคืน...เพราะความรักความผูกพันของสายใยเช่นกัน...
ตามเคย..พี่การ์ตูนอยู่หน้าคอม ป๊าฟังเพลงหน้าทีวี
คุณตาสอนเด็กๆว่า "เรามีญาติกันแค่นี้...ให้มีความรักต่อกัน และช่วยเหลือกันเสมอยามยาก"
เด็กๆได้ไปช้อปปิ้ง และทานข้าวเย็นด้วยกัน...
คุณตาอยากเห็นภาพที่พวกเราอยู่ด้วยกัน สนุกด้วยกัน มันทำให้คนแก่มีความสุข
...ฉันเลยเก็บภาพถ่ายไปให้คุณตาชื่นชม....