ชีวิตที่ถูกลืม...วิกฤติต้มยำกุ้งสอนใจ
เมื่อทุกคนทราบถึง สถานการณ์ความจริงที่ปรากฎให้เห็นถึงข่าวภัยอันตราย ทั้งจากธรรมชาติ หรือจากมนุษย์ด้วยกันเอง หรืออื่นๆ จะด้วยความประมาทใดๆ จากการทำงาน
ความวิตกต่อภัยอันตราย ความกังวลต่อการดำรงชีพ ความต่อกลอนเพื่อชิงความเป็นหนึ่งเฉพาะตน ถามถึงความโชคดี ความชื่นชม ความรักที่ให้ต่อกัน กับสภาพสถานการณ์ปัจจุบันที่จะต้องถูกปรับเปลี่ยนให้สอดคล้องกับสิ่งที่ทุกคนมี เตรียมความพร้อม สัญญาเตือนภัยมาเป็นระยะ ความเสียหายที่ต่างคาดการณ์ไม่อาจประมาณได้ หากมีเหตุ มีอะไรถึงตัว ใครผู้ใดไม่สามารถหยุดยั้งได้เลย ฉุกเฉินคับขันมักเกิดที่ทุกคนเผลอ แม้รู้ว่า ความประมาท ก็คือความหายนะ แต่แล้วมักเจอจนได้ เห็นเป็นข่าวกันทุกวันนี้ แล้วอะไรล่ะ คือความปลอดภัยของทุกคน
เมื่อวิกฤติมาอยู่เรื่อย ตนเท่านั้นต้องรู้จักรับมือ ตนเท่านั้นต้องฝึกความพร้อม ตนเท่านั้นที่จะมีพละพลังไม่ถอยหนี ดังที่พระพุทธเจ้า ชี้ทางให้ทุกคนปฏิบัติธรรม นั่นคือให้ทุกคนเตรียมความพร้อม เพื่อฝึกให้เผชิญหน้า ไม่ได้บอกให้ฝึกเพื่อถอยหนี แต่ทรงสอนให้ฝึกเพื่อลด บรรเทา กลั่นกรอง และสลายกระแสที่พุ่งเข้ามาในชีวิต ซึ่งทุกคนต้องเจอะเจอแน่ ใครจะมากหรือน้อยหรือไม่เจอเลย อยู่ ณ ขณะนี้ ขณะที่ทุกคนยังมีลมหายใจอยู่ ทุกวันนี้ ทุกคนแข็งแรง ทุกคนมีเงินทองใช้อย่างพอเพียง ก็ควรแบ่งเวลาให้กับ ชีวิตตนเองได้พักบ้าง โดยเฉพาะ จิตภายใน ใจที่ชอบเรียนรู้ก็ให้เรียนรู้ในสิ่งที่ดีๆ ทุกสถานการณ์ ทำตนเองให้สดชื่น และเป็นพลังเสมอ ทุกก้าวเดินจะทำกิจอะไรก็มีความสุขเสมอ
สร้างความโชคดีให้กับตน สร้างถนนทางเดินที่สะดวกสบายๆ ด้วยวิธีที่เป็นนามธรรมนี่แหละ ล้ำลึกดีแท้ จินตนาการให้ชัดใสสะอาด ปูพรมด้วยบารมีจากการที่ฝึกจิตตนแล้ว รู้จักใช้ให้เป็น ความปลอดภัยชีวิต ความโชคดีอยู่ผู้ปฏิบัติจริง ย่อมรู้อานุภาพพลังความบริสุทธิ์นี้ได้
ฉะนั้นพร้อมเสมอด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ วิธีฝึกก็มีมากมาย อยู่จริตผู้นั้น แต่เบื้องต้นไม่พ้น การฝึกจิตและใจ ให้สงบภายใน และตนเองเท่านั้น เป็นผู้ลงมือทำเอง ไม่มีใครจะมาทำให้กันได้ ฝึกฝนเสมอ ฝึกเพื่อชีวิตสันติสุขตนเอง สันติสุขครอบครัว สันติสุขในสังคม สันติสุขประเทศ นำไปสู่สันติภาพโลก
"ศีล พึงทราบได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน
ความสะอาด ความบริสุทธิ์ พึงทราบได้ด้วยการทำงานร่วมกัน
ความกล้าหาญ การตัดสินใจกระทำอะไร พึงทราบได้ในยามมีภัย
ปัญญา ที่ได้เล่าเรียนกันมา พึงทราบได้ด้วยการสนทนา และนำไปใช้ได้จริง"
หากว่า บางเหตุการณ์ เรามองข้ามปัญหาเล็กน้อย ...ไม่สนใจ..คิดว่าไม่เป็นไร..เรื่องเล็กน้อย..รู้อยู่ เห็นอยู่ ...ทิ้งปัญหาเอาไว้ โดยไม่ได้แก้ไขฉันใด เปรียบเสมือน..จิตอันละเอียด ที่ถูกปล่อยไว้ ไม่ได้รู้จักนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดแล้วนั้น เท่ากับเราประมาท ต่อกระแสเหตุปัจจัยที่เข้าสู่ชีวิตเราตลอดเวลา โดยไม่ได้ใส่ใจถึงความเป็นไปได้ของกระแส ที่สามารถก่อตัวเป็นเหตุการณ์ได้เสมอ
ดังนั้น กลับมาปรับความเข้าใจ ความคิดเห็นให้ถูกต้องก่อนอื่นว่า ปัญหาที่เล็กน้อย...เหตุการณ์ที่เราเจอะเจอ..นี่แหละสำคัญ..นี่แหละเรื่องราวที่ให้ทุกคนแก้ไข ให้ทุกคนกลั่นกรองเลือกสรรเรื่องเหล่านั้น...
สิทธิและหน้าที่...ของทุกคนดำรงชีพ เพื่ออยู่ให้เป็น ไม่ใช่เป็นมนุษย์แล้ว เพื่อจะอยู่อย่างเดียวไม่ได้ช่วยอะไรเลย สิ่งให้ทุกคนเตรียมจิตเตรียมใจกัน เพราะรู้ว่า จิตใจ เป็นต้นรากลึกของชีวิต จำเป็นต้องปลุกให้ตื่น จิตและใจมีประสิทธิภาพด้วยตัวมันเอง แต่ไม่ได้ฝึกกัน ไม่ได้ใช้ให้เต็มกำลัง เมื่อเกิดปัญหาก็สับสน วุ่นวายหาทางออกไม่ได้อีก นี่แหละที่เขาเรียกกันว่า ไม่ได้แก้ที่ต้นเหตุ ไม่มีความจริงใจในการแก้ปัญหา ปัญหามีให้แก้ อยู่เหนือปัญหา อยู่เหนือเหตุการณ์ มองโครงสร้างให้ชัด ถ้าไม่แล้วปัญหาเล็กก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่โตได้ไม่สิ้นสุด...อย่างเช่นหลังวิกฤติการณ์ เศรษฐกิจ"ต้มยำกุ้ง" วิกฤติที่ประเทศไทยเราได้เจอะเจอกันอยู่ บริโภคของแพง กลลวงให้มนุษย์เล่นทฤษฎีแลกเปลี่ยน แล้วเป็นอย่างไร รู้โครงสร้างเศรษฐกิจแต่ก็ลืมอีก เผลออีกแล้ว บริโภคเสพมากๆเข้า นำไปสู่ความจน..ใจ เหนื่อยใจ ไม่ได้ทำให้ใจพักผ่อนเลย และภัยธรรมชาติร้ายแรงของประเทศเพื่อนบ้าน ก็เห็นแล้วเดือดร้อนกันไปหมด อย่านึกนะว่า ประเทศไทยเรารอดแล้ว ไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับใคร อยู่คนเดียวไม่เกี่ยวกับใคร จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ที่สุดก็เดือดร้อนกันไปหมด
สถานการณ์เข้าสู่ยุคปรับและเปลี่ยน..แก้ไขป้องกัน ก็ต้องแก้ไขกันไปเป็นปกติ..จะถี่หรือบ่อยมากน้อย...ก็ขึ้นอยู่กับความจริงใจในการแก้ปัญหามั๊ย ความคิดมนุษย์...ความคิดผู้นำ...ความคิดผู้คนรอบข้าง...เป้าหมายสำคัญ...รู้และเห็นมั๊ย..โครงสร้างโดยรวมทั้งหมด...จัดการได้มั๊ย..อะไรสำคัญก่อนหลัง..อะไรเรื่องรีบด่วน อะไรเป็นประโยชน์ต่อสังคมรวม...ประโยชน์ส่วนรวมต้องมาก่อน...ไม่ทิ้งทั้งเรื่องทางโลกและทางธรรม...หาจุดสมดุล...ที่จะต้องขับเคลื่อนไปด้วยกัน...พัฒนาวัตถุรักษาวัตถุ...พัฒนาวัฒนธรรมรักษาวัฒนธรรม...พัฒนาเศรษฐกิจรักษาเศรษฐกิจ..พัฒนาศาสนารักษาศาสนา...พัฒนาทรัพยากรมนุษย์รักษาทรัพยากรมนุษย์..ความปกติธรรม..ความสะดวกในการปกครอง..ความปลอดภัยของผู้คนของชาติและบ้านเมือง..ยึดหลักความเป็นจริงส่วนรวมทั้งประเทศเป็นที่ตั้ง...ไม่ใช่เร่งและรีบตามกระแสโลก..ไม่มีจุดยืนของตนเอง ฐานที่ตั้งไม่มั่นคง ทรัพยากรต่างๆ ก็ไม่พร้อม...ประชาชนตามไม่ทัน..เดือดร้อนกันไม่หมด องค์รวม ทุกองค์กรต้องเกี่ยวข้องหมด แบ่งแยกไม่ได้ พัฒนาก็ต้องพัฒนาทั้งองค์รวม
เก่งแต่เก่งไม่ได้นาน...สิ่งที่ไปได้นานและยั่งยืน..คือน้ำใจ..กำลังใจ..ตั้งใจจริง คุณความดี..มีจริยธรรมแห่งความเป็นผู้นำ...มีวิญญาณแห่งความเป็นมนุษย์ ...ที่จะต้องอยู่เป็นสังคมที่มีความสงบสุข...ต้องแสดงออกมาจากจิตใจที่แท้จริง
แต่ก่อนรู้นะ เห็นนะว่า มันสามารถขยายวงกว้าง มันสามารถทำลายระบบการปกครองด้านต่างๆ ของประเทศ นำไปสู่ความหายนะ...แต่ก็ไม่สนใจ..ไม่คิดจะแก้..ไม่ได้ป้องกัน..มีแต่โยนหน้าที่ โยนความรับผิดชอบกัน ได้แต่มอง ได้ตามกระแสมุมมองเดียว...ไม่ได้มองให้รอบ..ถึงความเป็นจริงของชาติ..ความเป็นจริงของทรัยากรต่างๆ...ทัศนของรากเหง้า..ด้านการศึกษา..ด้านบุคลากร..ด้านองค์กรต่างๆ
ปัญหาถูกทับถม..จากปัญหาเล็กสู่ปัญหาที่ยากจะแก้ทัน...เหมือนหนังสือที่ตั้งไว้เพียงเล่มเดียว..ก็ไม่ต้องรับน้ำหนักอะไรมาก..แต่ถ้าตั้งซ้อนทับกันหลายๆสิบเล่ม..ทับถมกันไว้..ผลัดแล้วผลัดอีก..ไม่จัดการ..หนังสือเล่มล่างอาจจะรับน้ำหนักไม่ไหว..พอวางเล่มต่อไป ...หนังสือทั้งกองก็ล้มระเนระนาดลงมา..ปัญหาใหญ่เกิดให้เห็นชัดเจน..ไม่ทันต่อเหตุการณ์..รู้ทั้งรู้ ..เห็นทั้งเห็นอยู่ แต่ไม่คิดป้องกันภัย..อันตรายก็เกิดจนได้
มองมุมจุดต่างบนความเหมือน...สร้างนิสัยต่อความรับผิดชอบต่อชีวิต ต่อสังคม เป็นสิ่งต้องสร้างด้วยจิตสำนึก...ความเป็นจริงที่ถูกต้องแต่ไม่ถูกใจ..สิ่งน่าตำหนิ หรือน่าสมเพชมากก็คือ
จิตใจมนุษย์ ที่พยายามหนีความถูกต้องหลักของความเป็นจริง ..โลกอนาคตต้องก้าวควบคู่กับการพยุงจิตใจตนเอง...การติดต่ออย่างสังสรรค์และการเรียนรู้จากกันและกัน..ทำงานร่วมกัน..
ทำความดีที่ไม่ต้องอาย...ทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์หลายทาง...ก้าวไปสู่วิถีทางสร้างสรรค์ชีวิตให้มีคุณค่ายิ่งขึ้น...นำไปสู่ความเข้าใจชีวิต และความไว้วางใจต่อกันฉันเพื่อนมนุษย์...ความหวาดหวั่นในชีวิต
อย่างเช่นในทุกวันนี้..ต้องไม่มีให้เห็นอีก...เป็นชีวิตที่เห็นประโยชน์ส่วนรวม..มาก่อนเสมอ...เป็นไปไม่ได้ว่า ข้าเอาตัวรอดแล้ว ไม่เกี่ยวกับใคร..เป็นไปไม่ได้..สังคมอยู่ได้..ทุกคนก็อยู่ได้..สังคมเดือดร้อน..ทุกคนก็เดือดร้อนถึงกัน..
ชีวิตที่ไร้พรมแดน..จุดเปลี่ยนแห่งศตวรรษ..สิ่งแวดล้อมเปลี่ยน..โลกเปลี่ยน..แต่ชีวิตไม่ได้เปลี่ยนตาม..ชีวิตไม่ได้ปรับ..ชีวิตไม่ได้Update...จุดเปลี่ยนบนความเสี่ยง
ชีวิตทุกคนยากจะหนีพ้น...
วิวัฒนาการของมนุษย์ ...ถึงชั้นแห่งจิตใจ ..พลังพัฒนาการ พลังจัดระเบียบตัวเองให้เป็นสากลโลก.. อำนาจของการรักษาธรรมชาติ...พลังรักษาที่แฝงอยู่ในหน่วยชีวิตที่ “เฝ้าดูแล”เฉยๆ ...ความคิดที่พึ่งพิงความสัมพันธ์..ประสานกลมกลืนสรรพสิ่งต่อสถานการณ์...เส้นทางการไหลลื่น..เชื่อมโยงภพ..เชื่อมโยงชาติ..เชื่อมโยงสังคม..เชื่อมโยงต่อชีวิต...ชีวิตที่หยุดไม่ได้ต่อการเสพ...ค่อยให้อาหารทางใจที่เป็นภายนอก..พยายามที่ได้ชีวิตพ้นจากภัยเวร... มหาทาน..จะกลับมาอีกครั้งที่จิตเดิม... ปฏิกริยาสู้ หรือหนี ...จะกลับสู่ภายในตน..ภาวะผ่อนคลาย และดุลยภาพแห่งความสมดุล..ปรับสภาพแรงสั่นสะเทือน..คลายความเครียด..คลายความกังวล..ไม่เกิดความเครียดที่ยืดเยื้อ..ทุเลาลง..ตามลำดับ
ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์.....ทุกชาวไทยมีส่วนร่วม..ที่จะต้องเป็นหู.เป็นตา..ร่วมด้วย..ช่วยกัน..ดูแล...เป็นสิทธิและหน้าที่ของชาวไทยทุกคน...
Be Happy..DinTong!
ความเห็น (1)
ผมเชื่อในความดี แม้จะมีอุปสรรคใดมาขวาง กุศลที่ดี จะนำพาให้ผ่านพ้นอุปสรรคไปได้ ไม่ว่าจะเป็นตัวเรา เพื่อน ๆ และประเทศชาติ