คิดถึงโต๊ะทำงาน
ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆก็คิดถึงมหาวิทยาลัยขึ้นมา (ที่ทำงาน) ตอนนี้เรียนซัมเมอร์ซะจนเบื่อกับงานที่อาจารย์สั่งมากมายก่ายกองเหลือเกิน รู้สึกเบื่อกับการเรียนยังไงไม่รู้ บางวันไปเรียนก็เหมือนกับไม่ได้อะไรเลย รู้สึกว่าอ่านเองจะได้มากกว่า เพราะทุกครั้งที่สงสัยยิงคำถามไป อาจารย์ก็ตอบให้ไม่ได้ หรือว่าเราสงสัยมากไปก็ไม่รู้..ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามหาวิทยาลัยเลย ไม่รู้โต๊ะทำงานเป็นยังไงบ้าง สงสารมันเหมือนกัน เพราะขนาดผมไม่ได้ไป 2-3 วันฝุ่นก็เขรอะแล้ว นี่ไม่ได้ไปตั้งนาน(คงไม่ต้องบรรยาย) เขาจะมีประชุมอะไรกันบ้างก็ไม่รู้ ไม่ได้รับการติดต่อจากใครๆเลย หรือเขาไล่ออกแล้วก็ไม่รู้(อิอิอิ...) ชีวิตกับการเรียนด้วยทำงานด้วย อย่างที่อาจารย์ท่านหนึ่งเคยเตือนผมว่า...เหนื่อยนะ ตอนนั้นผมคิดว่าอายุ 20 กว่าๆอย่างผมคงไม่เป็นไรแต่พอเอาเข้าจริง สุดๆๆอย่างที่อาจารย์เขาบอกจริงๆ
เปิดภาคการศึกษานี้ไม่รู้ว่า คาบสอนจะเหมือนสอนมัธยมอีกหรือเปล่า ผมรู้สึกไม่ไหวแล้วนะครับท่าน เพราะกลัวจะไม่ได้ดีซะอย่าง บ่นไปก็เท่านั้นคงได้แต่ทำใจ เพราะยังไงก็ต้องช่วยๆกันทำไงได้ก็ อาจารย์สอนภาษาไทยทั้งมหาวิทยาลัยมีตั้ง 1 คน ได้แต่ขอดุอาอฺมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์เร็วๆ เพราะตอนนี้อยากจะเรียนให้สำเร็จเร็วๆ เพราะคิดว่าเมื่อจบแล้วคงมีอะไรให้ได้แสดงศักยภาพมากขึ้น ตอนนี้ขอฝึกปรือวิทยายุทธไปพลางๆ แต่รับรองว่าเปิดเทอมนี้มีหมัดเด็ดสำหรับการเตรียมการสอนที่จะสอนให้แก่นักศึกษาของผมแน่ ชนิดที่เรียกว่า ใครมาเรียนมหาวิทยาลัยอิสลามยะลา ไม่มีผิดหวังครับ
ที่เกริ่นไว้ว่า คิดถึงโต๊ะ ทำงานก็เพราะ อย่างที่บอกว่าไม่ได้เข้าไปมหาวิทยาลัยซะนานก็เลยคิดถึงมัน อาจเป็นเพราะซัมเมอร์นี้ไม่มีสอนซัมเมอร์ก็เลยเหงาๆ คิดถึงบทบาทการทำหน้าที่ของความเป็นครู เพราะซัมเมอร์นี้เรียนแทน เลยได้รับแต่บทบาทของการเป็นนิสิต นักศึกษา ซะมากกว่า
เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า ถ้าหากลาออกจากอาชีพการเป็น อาจารย์มหาวิทยาลัย ผมจะทำอะไรต่อ คำตอบ ณ ตอนนี้ผมก็ยังตอบตัวเองแต่เพียงว่า " ผมทิ้งคำว่าครูไม่ได้ ถ้าฉันไป แล้วใครจะดูแลสวนที่ผมเฝ้าทะนุถนอมมันมา" ถึงแม้อาจจะเป็นช่วงระยะเวลาไม่กี่ปีกับการทำงานที่ มหาวิทยาลัยแห่งนี้ (มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา) แต่ผมก็ภาคภูมิใจที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างประวัติศาสตร์กับการร่วมรังสรรค์สิ่งดีๆๆสู่สังคมกับมหาวิทยาลัย อาจทำอะไรได้ไม่มากพอ แต่ก็เป็นมหาวิทยาลัยที่ผมรักมันมาก และผมก็เชื่อแล้วว่า ทำไม เคยมีคนๆหนึ่งระบายความรู้สึกว่ารัก ที่นี่มากเพียงใด...เพราะที่นี่คือที่ที่มีคำมากมายให้เราได้รู้จัก ไม่ว่าจะเป็น คำว่าอิสลามอย่างแท้จริง มิตรภาพ ความเป็นพี่เป็นน้อง และอื่นๆอีกมากมาย และที่สำคัญที่นี่ให้โอกาสเด็กอย่างผมได้รู้ว่า "การยอมรับ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ แต่ความสามารถและความตั้งใจในการทำงานที่เรียกว่า อามานะฮฺ คือสิ่งสำคัญ" แม้อาจไม่มีใครเคยจับต้องมันได้ถึงความรู้สึก แต่ผมก็รู้สึกได้กับการทำงานที่นี่ ขอบคุณท่านคณบดี ที่ผมนับถือมากๆๆ นะครับที่คอยสอนอะไรหลายอย่างแก่ผม และรองวิชาการที่ให้ผมรู้ว่างานบางอย่างมันง่ายมากๆๆ อาจารย์เป็นคนที่ผมต้องกลับมาถามตัวเองทุกครั้งที่เหนื่อยกับหลายๆเรื่อง และผมก็ต้องมองย้อนไปยังประวัติศาสตร์ บุคคลแห่งผู้เป็นแบบอย่างอย่างท่านศาสดาอีกว่า "กว่าจะเผยแผ่ศาสนาได้ต้องใช้ความอดทน เจอบททดสอบมาเพียงใด"
เอ๊ะ...ตกลงบล๊อกของผม ทำเอาโต๊ะทำงานที่ผมคิดถึง ทำให้ผมคิดถึงหลายคนมากมาย
ความเห็น (9)
อ.ซอบีเราะห์
อัสสลามูอาลัยกุม
เมื่อคืนมีคนถามเรื่องเรียนต่อ ในระดับที่สูงกว่า ป.ตรี ว่ายากไม่ยากอย่างไร เลยตอบเพื่อนไปว่า
"ไม่ยาก แต่ต้องรับผิดชอบต่อ deadline ต่างๆ"
และได้ตอบไปอีกว่า
"อย่าลืมว่า คนที่เรียนโท เรียนเอกส่วนมากเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งมีเรื่องอื่นๆต้องดูแลเยอะ เช่นครอบครัว สังคม งาน ฯลฯ และพวกนี้จะดึงความสนใจเรา ...ในทุกๆครั้งที่การเรียนเราหนัก พาลให้จบช้า หรือเปลี่ยนใจหยุดเรียนไปก็ไม่น้อย"
เหนื่อยนั้นเหนื่อยได้ เบื่อนั้นก็เบื่อได้อีกเช่นกัน แต่อย่าท้อก็แล้วกัน สิ่งที่สำคัญที่สุดในการเรียนระดับนี้ไม่ใช่ความเก่ง แต่มันคือ "ความอึด" หลายคนที่รู้จัก เก่งมากแต่ไม่อึดพอ สุดท้ายเปลี่ยนใจลาออกจากการเรียน
เป็นกำลังใจให้นะคะ ว่างๆระหว่างเรื่อง ถ้าเจอใครที่หางานอยู่ ก็น่าจะลองแนะนำให้มาทำงานที่เดียวกับอาจารย์นะคะ จะได้มีอาจารย์สาขานี้มากกว่า หนึ่ง คน
ขอบคุณ อ.ซอบีเราะห์
มากๆๆๆๆครับ สำหรับข้อคิด และกำลังใจ เรื่องเชิญชวนคนมาทำงานที่มหาวิทยาลัย ผมลองชวนแล้วครับ แต่อย่างที่เข้าใจคนในพื้นที่ไม่ค่อยเรียนภาษาไทย จะให้คนนอกพื้นที่เขาก็กลัวที่จะมาอีก ตรงนี้เป็นปัจจัยที่เราไมสามารถหาอาจารย์ภาษาไทยมาแทนได้ ครับ เท่าที่ผมมอง
ผมมีความเชื่ออย่างหนึ่งที่เหมือนกับอาจารย์นำเสนอในย่อหน้าแรกคือ
ความรู้ที่ดีและที่ถูกใจเราที่สุดต้องมาจากการอ่านครับ อ่านเอง ไม่ใช่ให้อาจารย์อ่านแล้วมาอธิบายให้เราฟัง
สมัยผมเรียน ป.โท และแม้กระทั่ง ป.เอกในตอนนี้ ที่ผมพบน้อยที่สุด คือ การบรรยายจากอาจารย์ครับ ส่วนใหญ่บทบาทการเรียนรู้เป็นเรื่องของนักศึกษามากกว่า
ถ้าอาจารย์ไหนสอนแบบบรรยายในห้องเรียน ป.โท ผมว่า เชยหน่อยๆ นะครับ ป.โท ควรเป็นการอภิปรายกันมากกว่า
ขออนุญาตเห็นแย้งความเห็นอ.ซอบีเราะห์นิดหน่อยนะครับว่า ครอบครัวบางทีก็ไม่ได้เป็นปัญหาต่อการเรียนนะครับ แต่เป็นตัวขับเคลื่อนทำให้เรียนจบได้เร็วขึ้นเหมือนกัน ฮิฮิ ไม่งั้นอายลูกมัน มันจะเรียนจบก่อนพ่อแล้ว ฮาฮาฮา
สวัสดีครับคุณเสียงเล็ก ๆ
อาจารย์ครับ...ไม่มีอะไรที่เราจะได้มาง่าย ๆ ครับ...สิ่งใดที่สำเร็จด้วยฝีมือเรามีค่าที่สุดครับ...ลองหันกลับไปดูจากจุดเริ่มต้นของชีวิตเรา...จะเห็นครับ
ผมเอง...กว่าจะมายืนที่จุดนี้ได้ก็ใช้ความอดทนครับ...จากลูกคนจนจนที่โคกโพธิ์...คิดอย่างเดียวต้องให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวเรา...อย่าให้ชาวบ้านดูถูกได้...
การสอนของครูท่านได้มาจากประสบการณ์การเรียนรู้...แต่ท่านก็ไม่ได้รู้ไปหมดครับ...สิ่งใดที่ท่านตอบไม่ได้เราก็หาจากแหล่งข้อมูลอื่นได้ครับ
โชคดีนะครับ...สู้สู้
ขอบคุณ อาจารย์
3. จารุวัจน์ มากครับที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ และให้ข้อคิดเห็น และขอบคุณ
4. นายช่างใหญ่ ที่เข้าเยี่ยม ผมมีความมุ่งมั่นเหมือนนายช่างนั่นแหละครับว่า อยากให้ พ่อ-แม่สบายบ้าง เลยต้องทนทุกวันนี้ ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ
อาจารย์ครับ อาจารย์เห็นด้วยกับผมหรือเปล่าว่าครอบครัวมีส่วนสนับสนุนการเรียนได้ ฮิฮิ (อยากรู้ว่าคิดอย่างไร)
ใครบางคนอาจเป็นแสงเทียนท่ามกลางความสว่างของแสงไฟนีออน แต่ใครบางคนอาจเป็นไม้ขีดไฟท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน จะมีสักกี่คนที่ภูมิใจและรู้คุณค่าของตัวเอง เราทุกคนต้องเตรียมคำตอบต่อคำถามถึงอมานะหและหน้าที่ที่มีต่อครอบครัวและสังคมในวันแห่งการตอบแทนว่าเราทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แล้วหรือยัง ขอเป็นกำลังใจให้กับตัวเองและคนเฝ้าสวนทุกๆคนนะค่ะ
ขอบคุณ อาจารย์
6. จารุวัจน์ ของผมมากครับกับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้อีกครั้ง ผมเห็นด้วยและไม่มีข้อโต้แย้งใดๆในการแสดงความเห็นของอาจารย์ (เรื่องครอบครัวกับการเรียน)แต่ผมคิดว่าตอนนี้ผมยังไม่พร้อมกับปัจจัยหลายๆๆอย่าง และที่สำคัญยังหาไม่ได้เลยครับ บางครั้งอาจต้องพึ่งว่าที่ คณบดีคนใหม่ก็เป็นได้ สู้ๆๆครับอาจารย์
และขอบคุณ
7. [email protected] ที่เข้ามาให้ข้อคิดเห็น แต่สุดท้ายแล้วเทียนมันก็ต้องดับด้วยตัวของมันเอง ขอให้การทำงานที่ทำงานใหม่มีแต่ความเรียบง่าย
สุดท้ายแล้วเทียนก็ต้งดับด้วยตัวของมันเอง แต่มันก็ทำหน้าที่ให้แสงสว่างจนวินาทีสุดท้ายพร้อมกับน้ำตาเทียน จริงไหมคะ