วันนี้หนูไปวัด ใครๆก็ถามถึงพ่อว่าเป็นอย่างไรบ้าง หนูตอบทุกคนว่าพ่อสบายดี ดูแข็งแรงขึ้น ทุกคนยินดีกับพ่อด้วย หนูได้บริจาคเงินหลายรายการเลยค่ะ เพราะกิจกรรมทำบุญของวัดมีเยอะ แถมต้องไปทำบุญช่วยวัดอื่นด้วย รู้สึกสงสารผู้เฒ่าผู้แก่เหมือนกัน ที่ต้องเตรียมเงินมาทำบุญ คนละไม่น้อยเลยทีเดียว
วันนี้พ่อเดินไปดูที่ ที่กรรมการหมู่บ้าน มาขอใช้ทำเป็นศูนย์กีฬาและห้องประชุมของหมู่บ้านจากพ่อกับแม่ คงประมาณ 3 ปีมาแล้วมังคะ แต่โครงการไปไม่ถึงไหน หนูเห็นหมู่บ้านอื่น เวทีสำหรับผู้นำแอร์โรบิกพังไปหลายรอบแล้ว
มีคนพยายามจะพูดให้หนูฟังว่า กรรมการไม่เวิร์ค เอางบไปไหนก็ไม่รู้ โครงการเลยไม่ก้าวหน้า แต่หนูทำเป็นไม่เข้าใจและไม่ถามต่อ หนูไม่อยากรับรู้เรื่องของการนินทา หนูคิดอย่างนั้นนะคะ เพราะทุกคนรีบกรูเข้ามา เตรียมเม้าท์เชียว
พ่อแกได้ไปพูดคุยกับน้องๆของแก ดูแกสดชื่นขึ้นนะคะ หนูเลยคิดว่าให้พ่อออกนอกบ้านบ้าง หากหกล้มอะไรไป ค่อยแก้ไข ไม่ต้องมีการป้องกัน เพราะถึงอย่างไรก็ห้ามพ่อไม่ได้
พ่อกับหนูวันๆๆในวันหยุด แทบจะไม่ได้คุยกัน แม่ก็รู้ว่า พ่อกับหนูเคยเจ๊าะแจ๊ะกันซะที่ไหน พูดกันที ก็เป็นเรื่องทางการหรือไม่ก็เป็นเรื่องดุ เรื่องต่อว่า หนูก็ได้แต่เฝ้าดูพ่อ พ่อเองก็คงเฝ้าดูหนู หนูเลยไม่กล้าทิ้งพ่อไปไหน
แม่บ้านวันนี้ก็รีบกลับคงเพราะเห็นว่าหนูอยู่บ้าน คุณสามีก็ไปเข้าค่ายลูกเสือ พอต้องอยู่กับพ่อกันสองคน อยู่ๆหนูก็รู้สึกเหงาขึ้นมาดื้อๆ แม่คะหนูว่า เราต่างก็คงเหงา หมายถึงหนูกับพ่อค่ะ แต่เราไม่พยายามที่จะพูดคุยกัน พ่อเองก็เป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว ส่วนหนูอยู่บ้านหนูก็ไม่ค่อยพูดกับใคร ต้องเรียบร้อยให้พ่อกับแม่กับพี่ๆสบายใจ เลยต้องไประเบิดเม้าท์แตกนอกบ้านกับเพื่อนฝูง จนบางวันเพื่อนบอกว่า สงสัยกินยาไม่เขย่าขวด
ชีวิตของผู้สูงอายุ ดูจะเหงาขึ้นเรื่อยๆนะคะ แม้.....หนูจะรู้ทฤษฎีมากมาย แต่ก็ไม่สามารถนำมาปรับใช้ได้ หนูพยายามทำดี ในส่วนที่ทำได้พ่อให้ความร่วมมือ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสุขภาพ เรื่องยาที่ต้องควบคุมเรื่องความดันของพ่อ เรื่องอาหารที่ต้องครบ 5 หมู่ แต่คนสูงอายุก็มักจะทานได้น้อยลง
หนูคิดว่าหนูกำลังเครียดนะคะแม่ เพราะใจหวิวยังไงก็ไม่รู้ หนูเข้านอนก่อนดีกว่าค่ะ เหงา...ไม่...เข้าใจเลย
คิดถึงแม่เหมือนเคย
ลูก
21 ก.พ. 51 : 20.24 น.
ป้าแดงขา
...ประโยคนี้คล้ายชีวิตครูแอนจังค่ะป้าแดง....หนูก็ได้แต่เฝ้าดูพ่อ พ่อเองก็คงเฝ้าดูหนู หนูเลยไม่กล้าทิ้งพ่อไปไหน.....ขนาดอายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้วนะคะ ยังไม่วายถูกพ่อเป็นห่วงอยู่ดี......เหมือนเด็กๆ ตลอดน่ะค่ะ
เอ่อ..pa daeng คะ ไม่น่าเชื่อเลย คุณพ่อหนูกับหนูก็คล้าย padaeng นี่ละค่ะ ต่างกันที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ท่านอยู่กับพี่ชาย หนูก็จะสนิทกับแม่มาก กอด หอมกัน แต่ไม่ค่อยคุยกับพ่อเท่าไหร่ เพราะพ่อไม่ค่อยคุยกับลูก ลูกก็ไม่ค่อยจะเข้าไปคุยกับพ่อ คุยกันไม่ค่อยถูกคอ มีคนบอกว่าเวลาเสาร์อาทิตย์ พ่อจะออกมา นั่งคอยพวกเรา ที่จะไปหา แต่พอไปก็จะไม่ค่อยคุย แต่หนูไม่ค่อยเหงาหรอก หนูก็คุยกับแม่ แต่พ่อหนูคงเหงานะ หนูว่า...ยังดีที่ยังมีแม่อยู่ด้วย ดีกันมั่ง ทะเลาะกันมั่ง ...เอ๊ นี่มันบันทึกของใครกัน เข้ามาแสดงความคิดเห็น หรือมาเขียนบันทึกกันแน่ ...ไปล่ะค่ะ take care นะคะ ..ขอบคุณค่ะ
เสาร์นี้ต้องไปแล้วล่ะค่ะ...แอ่นแอ๊น...
ถ้าป้าแดงมาขอนแก่น ผมจะเชิญไปสนามยิงปืน คลายเครียด สร้างสมาธิ ได้สติ
ยินดีต้อนรับครับ
สวัสดีค่ะ คุณครูแอน
สวัสดีค่ะ หนูเล็ก
สวัสดี คุณครูพี่อ้อย
สวัสดีค่ะ คนรู้ใจ
อ.ขจิต
ป้าแดงชอบยิงปืนค่ะ
ไปยิ่งตุ๊กตางานวัดบ่อยๆค่ะ
ปืนจริงยังไม่เคยลองเลยค่ะ
อยากฝึกยิงมากแต่กลัวพลาดเป้าไปโดนหัวใจ อิอิอิ
สวัสดีค่ะ
ป้าแดงทำต้อมคิดถึงพ่อ ฮือๆๆ
เอื้อย
อยู่เมืองหงสานี่ มีอาหารหลายอย่างที่แม่เคยทำให้กิน เพราะอยู่ทางตอนเหนือเหมือนกัน เช่น ผักกาดจอ ยำสลัด ซุปผักใส่งา ยำน้องควายใส่มะแข่วน คิดถึงแม่เหมือนกัน
มาอ่านบันทึกปนเหงาของเอื้อย บวกกับความเงียบสงัดของเมือง ยิ่งคิดถึงใหญ่เลยครับ
คึดฮอดครับ แต่เวปเป็นอะไรไม่รู้ กดหน้าถัดไปแล้วไม่ไปไหนเลย ทำให้ตามไปเยี่ยมยามบันทึกพี่น้องไม่ได้เลย คงต้องสร้างแพลนเน็ตแล้วละครับ
สวัสดีค่ะ อ.หมอเจ๊
สวัสดีค่ะ น้องต้อม
สวัสดีค่ะ อาวปาลี