ภาษานี่แหละ....ที่เป็นตัวปิดกั้นของ “ หัวใจ ”
ภาษานี่แหละ… ที่เป็นตัวปิดกั้นของ “หัวใจ” <p> จินตนาการของหัวใจนั้น กว้างไกลไร้ขอบเขต</p><p>ไม่มีคำจำกัดความ ไม่สามารถเขียนเป็นลายลักษณ์อักษรได้</p><p>ไม่มีภาษาที่แน่นอน ไม่มีอะไรเปรียบเทียบและทดแทนได้</p><p>จินตนาการของหัวใจ….มีแต่ความรู้สึก อบอุ่น</p><p>ละมุนละไม และความลึกซึ้ง….เกินกว่าจะถ่ายทอดเป็นภาษาของมนุษย์ได้</p><p>ดังนั้น…เมื่อมนุษย์พยายามจะถ่ายทอดความรู้สึกจากหัวใจ</p><p>ออกมาเป็นภาษาของมนุษย์ ความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจ </p><p>จึงเหือดหายไปเกินกว่าครึ่งของสิ่งที่หัวใจพยายามจะสื่อสาร</p><p>ไปยังหัวใจอีกดวงหนึ่ง</p><p>เพราะ….ภาษาของหัวใจ </p>ย่อมเข้าใจด้วย….ภาษาของหัวใจ มิใช่ภาษาของมนุษย์. <p> </p><p> </p>
ความเห็น (3)
เรียนท่านอาจารย์ พนม
- ภาษาที่สำคัญ ที่ใช้ให้หัวใจเปิดเข้าหากันได้ คือ
- ภาษา ฅน กระมัง ครับ
สวัสดีค่ะ
บ่อยครั้ง ที่เราไม่ได้พูดกับคนไข้เวลาเราไปเยี่ยมเขา แต่สายตาและสัมผัสที่อ่อนโยนของเรา เวลาเราจับมือเขาไว้
เขารับรู้ได้ค่ะ ความรู้สึกอาทรห่วงใยมันออกมาทางสายตาและสัมผัสค่ะ
แม้แต่ครูที่มีหัวใจ ก็รับรู้ความรู้สึกของ นักเรียนในห้องได้ สามารถดูแลและพัฒนานักเรียนได้ถูกที่จริงๆ
ซึ่งในระบบ การศึกษานั้นควรมีการพัฒนามิติ ด้านความสุขเพิ่มขึ้น รวมถึงตัวชี้วัด ก็ควรมีมิติเพิ่มขึ้น
- สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ JJ
- ขอบคุณที่ท่านแวะมาเยี่ยมและร่วมแสดงความคิดเห็นครับ
- เห็นด้วยครับว่านอกจาก "ภาษาของหัวใจ" ภาษา ฅน น่าจะสื่อสารกันเข้าใจได้ดีกว่าคำว่า "คน" ที่ใช้ ค.ควาย ซึ่งน่าเวียนหัวกว่าเยอะ เลยครับ
- คุณ Sasinanda
สวัสดีครับ โอ้!!.. . "ภาษา ตา" นี่มีอิทธิพลมากนะครับ เวลาเราจับมือเขาไว้ เขารับรู้ได้ค่ะ ความรู้สึกอาทรห่วงใยมันออกมาทางสายตาและสัมผัสค่ะ ผมเห็นด้วยครับเพราะว่าภาษากายที่อบอุ่นอย่างนั้น... ต้องออกมาจาก ใจ นั่นเองครับ
- พูดถึงภาษากาย ทำให้ผมนึกถึงความโดดเด่น ของวัฒนธรรม " คนแซ่ เฮ " ของท่านครูบา ที่จะต้อง "กอด" กัน (จากการตามอ่านกิจกรรมต่างๆของท่านและคณะ) นั่นเป็นการสื่อสารที่มีค่าและมีความหมายลึกซึ้งมาก โดยที่ไม่ต้องใช้ภาษาพูดเลย ยิ่งมีความรักมากก็ยิ่งกอดแนบแน่นสนิทมากยิ่งขึ้นไปอีก เป็นสื่อสัมผัสที่ดีที่สุดในโลกเลยครับ ผมว่าคนที่เคยถูกกอด และเคยกอดคนอื่นด้วยความรู้สึกเดียวกันนี้ คงยังจำได้และยังคงอยากได้รับอีกอย่างแน่นอนครับ
- ขอบคุณครับ