ตกเป็นทาส ICTกับความสบาย


เมื่อวานนี้ตอนเย็นหลังจากที่ครูอ้อยอบรมเสร็จแล้ว  เวลา ประมาณ 17.00 น  ครูอ้อยเดินอยู่ในย่านสยามสแควร์  หากท่านผู้อ่านเคยได้ไป หรือทราบว่า  ย่านนี้จะมีร้านค้าอินเทรน  สินค้าจากต่างประเทศ  มีวัยรุ่น  นักศึกษาย่านนั้น  เดินสวนทางกันไปมา  นั่งเล่นจับกลุ่มกันเป็นกลุ่ม  แต่งตัวแปลกๆ สวยงาม น่ารักไปอีกแบบ 

  

ขณะที่ครูอ้อยเดินอยู่นั้น...ก็พบว่า  ตัวเอง เป็นคนรุ่น..ป้า  คนเดียวที่เดินอยู่  คนในวัยเดียวกันกับครูอ้อย เขาจะขับรถ  หรือนั่งแท็กซี่ ไม่มีใครมาเดินชอปปิ้งวินโดว์ แบบครูอ้อย 

  

แต่เปล่าหรอก  ครูอ้อยไม่ได้ทำแบบว่าสักนิด  ครูอ้อยจะเดินออกไปจากย่านนี้ และจะไปขึ้นรถประจำทางที่ยิงตรงถึงบ้านเลย  ครูอ้อยไม่ได้ไปนั่งรถไฟฟ้าลอยฟ้าแบบคนอื่นเขา เลยใช้การเดิน  เดินก็ไม่มาก  แค่ 6 ซอยเท่านั้น 

  

ครูอ้อยพบนักศึกษา  นั่งมองอะไรกันอยู่  จึงมองตามสายตาไป  พวกเธอกำลังนั่งมอง จอทีวีใหญ่โต  ที่กำลังมีนักร้องยืนพูดอะไรอยู่   ครูอ้อย  ยืนดูได้สักพักหนึ่งก็เวียนศีรษะ  อาจจะเพราะ  คนละวัยกันแล้ว  ความทนทานในการยืนฟังไม่มีแล้ว  

  

ครูอ้อยเดินสวนทางกับนักศึกษาสาวๆ ที่สวมกระโปรงใต้สะดือ ที่คาดเข็มขัดที่จะเกือบหลุด   เห็นเส้นผมของเธอที่เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้   และทำเหมือนๆกันทุกคน 

  

ครูอ้อยเดินหลงเข้าไปในร้านขายของสะดวกซื้อ  พบสินค้ารู้สต๊อก  ขายในราคาถูกกว่าท้องตลาด  ครูอ้อยเพลินในร้าน  ซื้อ 3 ชิ้น  และเดินต่อไป 

  

พบห้องสี่เหลี่ยมบริการการรูดเงิน  เห็นคนมากมาย  ครูอ้อยเห็นว่าปลอดภัย  จึงแวะรูดเงินเดือนเสียเลย   และออกมาเดินต่อไป 

  

ครูอ้อยเดินผ่านรถยนต์มากมายที่จอดอยู่ เป็นรถที่มีราคา  สวยงาม  จอดกันอย่างดาษดื่น 

  

เดินมาเรื่อยๆ  จนมาถึงทางข้ามถนน  ครูอ้อยเดินด้วยความเย็นสบาย  ทางข้ามถนนที่ห้างตรงกันข้ามทำไว้เอาใจผู้บริโภคที่จะเข้าไปในร้าน แต่ครูอ้อยไม่ไปหรอก  เลี้ยวซ้ายลงมายืนรอรถประจำทาง 

  

ครูอ้อยนั่งรถร้อนกลับบ้าน  รถไม่แน่นเลย  แต่รถร้อนและรถติดมากเลย  เหม็นควันพิษ 

  

พอรถไปถึงสถานีรถไฟฟ้า  ผู้คนก็ลงคันนี้แล้วไปขึ้นรถไฟฟ้า  ครูอ้อยคิดว่า..รถคันที่ครูอ้อยนั่งไปนี้ ก็วิ่งไปได้ไกลกว่า เส้นทางของรถไฟฟ้าเสียอีก  ผู้คน  ผูกติดกับความรวดเร็วเสียจนไม่เสียดายเงินทองค่ารถเลย  ค่ารถไฟฟ้า ไม่ใช่ราคาถูกนะ 

  

แต่เหลือบเห็นราคารถร้อน  ก็ถีบตัวสูงขึ้น  มิน่าล่ะ คนเขาถึงหนีไปขึ้นรถไฟฟ้าที่เร็ว และสบายกว่า..นั่นเอง 

  

พอรถวิ่งผ่าน  ปลายสถานีรถไฟฟ้าครูอ้อยเห็น  ผู้คนเดินลงมาจากสถานีไฟฟ้ามากมาย  เหมือนเดินออกมาจากโรงหนังแบบนั้นเลย...ไม่มีใครขึ้นรถที่ครูอ้อยนั่งเลย  เขาเดินเลยไปขึ้นรถแท็กซี่ รถตู้  ...

  

อีกไม่นาน...ครูอ้อยลงจากรถได้ ก็รีบเร่งกับเดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่จอดรออยู่  ..พอบอกว่าจะไปไหนแล้ว   นั่งซ้อนท้ายแล้ว  รถออกไปได้นิดนึง  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ไม่ใช่ของครูอ้อยหรอก เป็นเสียงโทรศัพท์ของคนขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง  

  

เขาจอด...เพื่อพูดโทรศัพท์   ครูอ้อยก็ต้องลงไปยืนที่ถนน  รอให้เขาพูดจบ  และขึ้นนั่งเดินทางไปต่อ...

  

เฮ้อ...นี่คนเรา  ตกเป็นทาสของ ICT และความสบาย  มากมายขนาดนี้แล้วหรือ....เอิ๊กเอิ๊ก...

หมายเลขบันทึก: 162015เขียนเมื่อ 29 มกราคม 2008 06:44 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:44 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)

เห็นชีวิตคนในกรุงเทพ.แล้วน่าเหนื่อยนะคะ..ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไปหมด..จำได้ว่า..ตอนเรียนปอตรี..ที่โน่น..หดหู่มากๆ..ไม่ชินกับที่มีตึกสูงๆ..ตื่นมาได้ยินแต่เสียงรถ..หดหู่จริงๆ..กว่าจะเรียนจนจบสี่ปีได้..แทบจะขีดปฏิทินทุกวันเลยค่ะ.นี่ขนาดอยู่แต่หอใน..ไม่ได้ไปพจญภัยอะไรนะคะ..

สุดท้ายจึงสรุปได้ว่า..อยู่ต่างจังหวัดนี่สบายกว่าเยอะ..ทั้งสบายตัว..สบายใจ..ได้อยู่กับธรรมชาติ..ชีวิตสบายๆไม่ต้องรีบเร่งค่ะ..

ครูอ้อยเก่งจังค่ะ...ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ..ไม่ค่อยได้เข้ามาทักแบบมีตัวตนเลย..แฮ่..วันนี้โอกาสดียามเช้า..

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะ..ครูอ้อย.

สวัสดียามเช้าค่ะ ครูอ้อย

นานแล้วที่ไม่ได้ทักทายครูอ้อยตอนเช้า คิดถึงค่ะ

หลายๆคนก็จำใจต้องมาทำงานเมืองอื่นก็ต้องทนอยู่ สู้ ในเมืองหลวงไม่น้อย

ผมนั่งฟังเพลงนี้แล้ว   จากบ้านนาด้วยรัก  รู้สึกเขาร้องได้อารมณ์มากครับ ผมชอบคุณต่าย อรทัย เพราะน้ำเสียงกับเนื้อหาเพลงทำให้เราหวนคำนึงถึงชีวิตคนชนบทได้ดีครับ

 

"เร่รอนไปในฐานะคนขายแรง

แลกเงินส่งไป ซ่อมแรงใจสู้ความแห้งแล้ง

อยู่เมืองคนน้ำใจแห้ง

อ่อนแรงเพราะทนเรื่อยมา"

 

สวัสดียามเช้าค่ะ ครูน้อง...คุณครูแอ๊ว

  • ชีวิตของเรา  อยู่ที่ไหนก็เหมือนกันล่ะค่ะ  อยู่ที่ใจของเรา  ทำใจของเราให้เป็นสุข  ไม่ต้องกังวลอะไรไปมากกว่า  ครองชีพของตน  ทำวันนี้ให้ดีที่สุด  ไม่เบียดเบียนใคร ให้อภัยเสมอ  ยิ้มแย้มแจ่มใส รักษาสุขภาพกาย  สขภาพจิต  ..เอิ๊กเอิ๊ก    ทำได้หมดไหมนี่
  • ครูอ้อยไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนใน กทม.ค่ะ  จึงแปลกหูแปลกตา และยังไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเองมากนัก  เช่น  วัยรุ่นผู้ชาย  ย้อมผม  ดัดผม  ซอยผม  เหมือนผู้หญิงเลยค่ะ
  • บางที  เห็นภาพ  ตัดกัน เช่น  ในสวนสาธารณะ  ผู้ชาย  วิ่งออกกำลัง  บึกบึน  ในรั้วสวนรถไฟ  กับวัยรุ่นชาย  เดินริมนอกรั้วสวนรถไฟ  ที่ก๋องแก๋ง  ซอยผม ย้อมผมแดง  ใส่ตุ้มหู   ใส่เสื้อฟิตติ้ว...แฟชั่นจริงจริง

ยังไงก็ต้องมองพวกเขาค่ะ  เพราะกลัวเดินชนเขาค่ะ  ตกใจมากๆขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะน้องสาว....ครูเอ

  • เข้าค่ายลูกเสือ มา คงจะเหนื่อยน่าดู  ใช่ไหมคะ 
  • มาทักทายครูอ้อย  ครูอ้อยก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ
  • เตรียมออกข้อสอบปลายปีหรือยังคะ

คนขยันของครูอ้อย

  • เมืองไทย สวยดีที่สุดค่ะ อิอิ
  • ครูอ้อยมีภาพเยอะแยะจัง
  • ภาพนี้  ครูอ้อยจิ๊กมาจากไฟล์ของพ่อบ้านค่ะ...อิอิ
  • กลับมาจาก ตจว.ต้องเห็นว่าถูกจิ๊ก
  • อยากไม่อยู่บ้าน..ถูกจิ๊กซะให้เข็ดเนอะ
  • ขอบคุณค่ะ คุณหมอเหนื่อยหรือยังคะนี่
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท