เห็นชีวิตคนในกรุงเทพ.แล้วน่าเหนื่อยนะคะ..ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไปหมด..จำได้ว่า..ตอนเรียนปอตรี..ที่โน่น..หดหู่มากๆ..ไม่ชินกับที่มีตึกสูงๆ..ตื่นมาได้ยินแต่เสียงรถ..หดหู่จริงๆ..กว่าจะเรียนจนจบสี่ปีได้..แทบจะขีดปฏิทินทุกวันเลยค่ะ.นี่ขนาดอยู่แต่หอใน..ไม่ได้ไปพจญภัยอะไรนะคะ..
สุดท้ายจึงสรุปได้ว่า..อยู่ต่างจังหวัดนี่สบายกว่าเยอะ..ทั้งสบายตัว..สบายใจ..ได้อยู่กับธรรมชาติ..ชีวิตสบายๆไม่ต้องรีบเร่งค่ะ..
ครูอ้อยเก่งจังค่ะ...ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ..ไม่ค่อยได้เข้ามาทักแบบมีตัวตนเลย..แฮ่..วันนี้โอกาสดียามเช้า..
อรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะ..ครูอ้อย.
สวัสดียามเช้าค่ะ ครูอ้อย
นานแล้วที่ไม่ได้ทักทายครูอ้อยตอนเช้า คิดถึงค่ะ
หลายๆคนก็จำใจต้องมาทำงานเมืองอื่นก็ต้องทนอยู่ สู้ ในเมืองหลวงไม่น้อย
ผมนั่งฟังเพลงนี้แล้ว จากบ้านนาด้วยรัก รู้สึกเขาร้องได้อารมณ์มากครับ ผมชอบคุณต่าย อรทัย เพราะน้ำเสียงกับเนื้อหาเพลงทำให้เราหวนคำนึงถึงชีวิตคนชนบทได้ดีครับ
"เร่รอนไปในฐานะคนขายแรง
แลกเงินส่งไป ซ่อมแรงใจสู้ความแห้งแล้ง
อยู่เมืองคนน้ำใจแห้ง
อ่อนแรงเพราะทนเรื่อยมา"
สวัสดียามเช้าค่ะ ครูน้อง...คุณครูแอ๊ว
ยังไงก็ต้องมองพวกเขาค่ะ เพราะกลัวเดินชนเขาค่ะ ตกใจมากๆขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะน้องสาว....ครูเอ
คนขยันของครูอ้อย