รำพึง.2

คนเรา . . . อย่าพยายามกักเก็บน้ำตา
ถ้ารู้ว่า . . .มันเกินจะกลั้นไว้ได้
ไม่มีใครเกิดมา แล้วไม่เคยร้องไห้
แม้กระทั้ง . . . วันแรกที่ลืมตาดูโลก
ก็ต่างร้องไห้ด้วยกันทั้งนั้น . . .

เมื่อมี . . . น้ำตา
นั่นไม่ได้หมายความว่า . . . อ่อนแอ
แต่บางทีอะไรที่มันมากเกินไป เกินกว่าที่จะรับไว้
ก็จำเป็นที่ต้องระบายออกมาบ้าง

ดีใจมาก . . . เสียใจมาก . . . ตื้นตันมาก
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เราเสียน้ำตาได้ทั้งนั้น

เพียงแต่ . . . อย่าฝืนตัวเอง ต้องยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
อย่าปิดกั้นความอ่อนแอ . . . ของตัวเอง
ถ้าอยากร้องไห้ ก็ร้องซะให้หายอึดอัด

ร้องไห้ . . .ไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย
เรากล้าที่จะร้องไห้ คือ คนที่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็น . . .
เพราะคนที่เสียใจแล้วไม่ร้องไห้ ไม่ระบายออกมา

นานๆ ไปอาจจะทำให้มีความเศร้าอยู่ลึกๆ
แล้วเลือกที่จะระบายออกมาเลยไม่ดีกว่าหรือ
อย่าพยายาม อดกลั้น ที่จะร้องไห้
ปล่อยให้น้ำตามันไหลออก จนกว่าจะสบายใจ

และ . . . เมื่อน้ำตาเหือดแห้งไป
เราจะได้ความเข้มแข็งกลับมาให้ตัวเรา . . .