เหมือนกำลังจมน้ำ
หลายปีมาแล้ว ไปเที่ยวเกาะพีพี จ.กระบี่ หลังสอบเสร็จ กำลังจะเป็นว่าที่คุณหมอใหม่ หาดทรายขาว เว้งว้าง กับน้ำใส เป็นสีเขียวหยก ช่างสวยงามมหัศจรรย์ยิ่งนัก โดยไม่รอช้า ก็เลยลงไปเล่น ทั้งที่ว่ายน้ำไม่เก่ง (จะเรียกว่าว่ายไม่เป็นน่าจะถูกกว่า) แล้วก็เกิดเรื่องค่ะ ตั้งใจจะว่ายเรียบหาดส่วนที่ตื้น เล่นไป ๆ ก็ห่างออกไป พอจะยืนขึ้นมา ก็เหยียบพื้นไม่ถึง ลอยตัวก็ไม่เป็น ตัวก็เลยอยู่ใต้น้ำ นี่เรากำลังจะจมน้ำ!!
ตั้งสติ พยายามถีบน้ำให้ลำตัวโผล่ขึ้นมาพร้อมยกมือทั้งสองข้าง เพื่อให้คนที่ฝั่งเห็น พยายามอยู่หลายอึด ยังไม่เป็นผล รู้สึกว่าคงไม่รอดแน่ บอกลาขอโทษพ่อแม่ ที่อาจไม่ได้ตอบแทนบุญคุณ
แต่ไม่ได้ เราต้องอยู่ต่อไป ยังไม่อยากตาย พยายามต่อไป ใจเย็น ใจเย็น ตั้งสติ ช้าลงนิด พยายามต่อไป ในที่สุดเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มบนฝั่งก็เห็น ก็เลยรอดชีวิตมาได้ ขอบคุณอัมพรมากๆ
หลายวันนี้ คิดถึงเรื่องนี้อยู่เรื่อยๆ เพราะรู้สึกว่าตอนนี้ เหมือนกำลังจมน้ำค่ะ มีงานถาถมเข้ามาจนทำไม่ทัน ตอนนี้ อยู่ระหว่างการเตรียมรับการประเมินคุณภาพจาก 2 เจ้า มีอะไรที่ต้องทำเป็นมากมายเพื่องานนี้ งานบริการ คือวินิจฉัยชิ้นเนื้อของผู้ป่วยก็เลยค้างเป็นภูเขา เฮ้อ เราคงสร้างผลกระทบที่ไม่ดีต่อผู้ป่วยที่รอผลจากเราอยู่มากทีเดียว งานเยอะไม่เท่าไร แต่ตรงนี้ซิ ที่ทำให้รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ แล้วก็ยังมีอีกมากมายที่เราควรจะต้องทำ ต้องดูแล
แต่ก็พยายามทำใจเย็น ๆ ตั้งสติ ยังไงก็ต้องทำ ทำให้ดีที่สุด เพื่อความอยู่รอดขององค์กร
ทุกเช้าก็ยังทำงานอย่างกระตือรือร้น ยืนหน้ากระจก ยิ้มให้ตัวเองด้วยความหวัง เชื่อมั่นลึกๆ ว่า ทุกอย่าง น่าจะผ่านไปได้ด้วยดี
วันนี้ พี่ชายที่แสนดีที่ทำงาน ก็ช่วยยืนยัน เธอบอกว่า “ทำไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอก แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปได้เองแหละ” แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ ก็สร้างกำลังใจไม่น้อย เหมือนฝนเม็ดใหญ่ ตกลงกลางหน้าผาก ทำให้เย็นฉ่ำชื่นใจได้โข
ไม่รู้จะจบบันทึกนี้อย่างไร เพียงอยากเขียน อยากบอกเล่าความรู้สึกในยามนี้ ขออภัยผู้อ่าน หากสาระน้อยไปบ้าง
ความเห็น (9)
- ไม่รู้เป็นไง วันนี้แวะเข้ามาแต่เช้า
- เหตุการณ์ต่างกันนิด ครั้งนั้น ว่ายไม่เก่งแต่เสี่ยงเลยจม ครั้งนี้ต้องเรียกว่า ว่ายเก่งมากแต่คลื่นลมแรง
- ยังไงก็ต้องการความช่วยเหลือที่มีมากมายที่พยา-ธินะครับ
- เป็นกำลังใจให้ครับ
ท่านเอื้ออย่ากังวลไปเลยค่ะ งานที่เราว่าล้นมือหรือหนักหนามากๆ ทำไปทำไปประเดี๋ยวเราก็สามารถผ่านไปได้เองแหล่ะ คิดซะว่า "ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ ถ้าเราอยากจะทำ..."
พี่เม่ยก็เป็นกำลังใจให้อยู่เสมอนะคะ เชียร์ได้ก็เชียร์ ช่วยทำได้ก็ทำ...สู้ค่ะ..สู้..สู้!
เห็นโบกมือหย่อยๆ เลยรีบมาคว้าไว้
แน่....ไม่จมแล้ว....
ก็เราว่ายวนในทะเลเดียวกันนี่คะ
จึงคอยเหลียวมอง ด้วยความเป็นห่วงเสมอ....
เรียน อาจารย์มาลินี
ขอบคุณค่ะ ที่ช่วยมาคว้าไว้ งานอาจารย์เองคงยุ่งกว่าของตัวเองมากมาย เป็นกำลังใจให้อาจารย์เช่นกันค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณหมอปารมี
- แวะมาทักทายและให้กำลังใจคณะทำงานคุณภาพ มอ.ที่เป็นต้นแบบคนคุณภาพทุกท่านค่ะ....
- อุปสรรค ปัญหา มีไว้ท้าทายความสามารถของคนเก่งเช่นชาวพยาธิ มอ.ค่ะ....
- ขอให้กำลังใจในการผ่านวิกฤติการทำงานค่ะ
- ...และขอฝากความคิดถึง ถึงเพื่อนๆชาวพยาธิที่รักทุกท่านด้วยค่ะ
ด้วยความปราถนาดีเสมอ
สวัสดีค่ะ
กำลังจะจมน้ำ มีประสบการณ์คล้ายกันเลยค่ะ เด็กๆ เคยจะจมน้ำแบบนี้เลย แต่มีคนช่วยทัน
แต่ช่วงนี้ กำลังน่าจะเรียกว่า สำลักน้ำมังค่ะ ตัวเองก็ประสบอยู่เหมือนกัน งานมันโถมเข้ามาไม่หยุด ประชุมก็มาก แทบไม่มีเวลาหยิบงานคั่งค้างเลยค่ะ อยากมีสักสิบมือ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ ต้องช้าลงๆๆๆ เหมือนอาจารย์ว่าแหละคะ
ขอบคุณมากค่ะ
เพิ่งมาตามอ่านโดยละเอียดนะจ๊ะ
อยากฝากอันนี้ไว้จัง (ตั้งแต่บันทึกที่ว่า กินข้าวตอนสามทุ่มแล้ว)
ดูแลสุขภาพบ้าง
เดือนมีนาคมจะไปเยี่ยม คุณย่า (สงขลา)
(มีอะไรให้ช่วยยุ่งบ้างเปล่าจ๊ะ)
**ชีวิตมีท่วงทำนอง เนื้อร้องเราแต่งเองได้ เต้นรำ เริงร่า โบยบินดังใจปรารถนา ให้เหมือนนกบนท้องฟ้า ความสุขอยู่แค่เอื้อมมือไขว่คว้า
เวลาเป็นสิ่งไม่คอยท่า ดั่งวารี เป็นสัจจะ
แต่อย่าเชียวนะคะ อย่าปล่อยตัวเองเป็นลูกน้องมัน จงเป็นนายของเวลา ท่องไว้ให้ขึ้นใจ อย่ารีบร้อนนักกับชีวิต ทุกชีวิตจุดสุดท้ายไปที่แห่งเดียวกัน.....
จะไปพร้อมรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ จดจำเรื่องขำขัน ตลก สนุกสนาน เฮฮา
หรือว่า...จะไปทั้ง..น้ำตา**