“ ผมจะกลับบ้าน !!! ”

เวลามีปัญหารถติดสาหัส จำเป็นจะต้องหลบถนนหลัก เพื่อใช้ทางลัด “ ให้ตามมืออาชีพ ” ทั้งแท็กซี่ , คนพื้นที่ , และรถส่งสินค้า คนสามกลุ่มนี้จัดเป็นพวกชำนาญเส้นทาง รู้ทางหนีที่ไล่ เข้าซอยโน้น ซอยนี้ รูนั้น จนออกถนนใหญ่ได้ ตามไปเถอะ...

“ ผมจะกลับบ้าน ! ” ตลอดระยะเวลาที่เป็นนักพูด นักบรรยาย สิ่งที่ระวังมากที่สุด คือการรักษาเวลา นัดแล้ว ตกลงแล้ว รับรองไม่มีคำว่าสาย จำได้ว่า ถ้าจะมีสายก็ไม่เกิน 10 ถึง 15 นาที และไม่เคยเกินสองครั้ง สามครั้ง และนั่นต้องสุดวิสัยจริง ๆ การเรียนรู้เส้นทาง การเดินทางล่วงหน้า “ จึงเป็นเรื่องสำคัญ ” ต้องวางแผนให้ดี ว่าจะไปทางไหนได้บ้าง เส้นทางใดสะดวกที่สุดใช้เวลาน้อยที่สุด ค่าใช้จ่ายต่ำที่สุด และต้องเผื่อทางเลือกไว้เสมอ ถ้าทางเลือกอันดับแรกมีปัญหารถติด ต้องรู้ว่าจะหลบไปทางไหนได้บ้าง เพื่อจะไปให้ทันนัด บางรายชอบใช้ “ ทางลัด " แต่ศึกษาไว้ไม่ละเอียด แทนที่จะลัดให้ถึงเร็ว กลายเป็น “ ลัดเลาะ ” กว่าจะผ่านทางโลกพระจันทร์ที่ขรุขระ คดเคี้ยวไปมาจนเวียนหัว ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตรงที่โผล่มานี้มันตรงไหนกัน ต้องจอดรถตั้งสติลำดับเหตุการณ์ “ เรามาโผล่ตรงนี้ได้ไงหว่า ...แล้วมันที่ไหนกัน ... จะไปยังกันต่อ ” เจ้าทางลัดเลาะนี่แทนที่จะเร็วขึ้น อาจจะสายหนักกว่าเดิม เพราะฉะนั้นไอ้เจ้าทางลัดเลาะนี่ต้องเอาไว้ใช้ในยามคับขันจริง ๆดีกว่า ถ้าจะถามว่าคับขันขนาดไหน ถึงจะใช้ทางลัดเลาะ ก็คงคับขันขนาดรถติดไม่กระดิก หรือคลานกระดืบ ๆ เป็นหนอน ค่อยเลือกทางลัดเลาะ เวลามีปัญหารถติดสาหัส จำเป็นจะต้องหลบถนนหลัก เพื่อใช้ทางลัด “ ให้ตามมืออาชีพ ” ทั้งแท็กซี่ , คนพื้นที่ , และรถส่งสินค้า คนสามกลุ่มนี้จัดเป็นพวกชำนาญเส้นทาง รู้ทางหนีที่ไล่ เข้าซอยโน้น ซอยนี้ รูนั้นจนออกถนนใหญ่ได้ตามไปเถอะ ที่สำคัญต้องจี้ให้ติด ตามให้ทันอย่าให้คลาดสายตา มิฉะนั้นจะซวยสองเด้งประเภท “ หนีทอม เจอกระเทย ” เคยมีครั้งหนึ่ง...ผมกลับจากการบรรยายที่พัทยากว่าจะถึงบางนาก็เกือบทุ่ม ฟ้ามืดพอดี แต่ที่มืดกว่าฟ้าคือรถบนท้องถนน ติดตั้งแต่ถนนบางนาตราด แถวแยกศรีนครินทร์มาแล้ว ผมก็ทนกระดืบ ๆ มาเรื่อย ๆ เป็นชั่วโมง ยังไม่ถึงด่านเก็บเงินทางด่วนขั้นที่หนึ่ง ซึ่งปกติใช้เวลาไม่ถึงแปดนาทีก็ถึงด่านเก็บเงินแล้ว จำได้แม่นยำว่าก่อนถึงด่านเก็บเงินสัก 50 เมตร มองผ่านด่านไปบนทางด่วน โอ้ โฮ้ ! รถติดยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตาเลย ในใจเริ่มคิด “ เอาไงดีหว่า ...” ขณะจอดรถรอจ่ายเงินค่าทางด่วนแหง็กอยู่นั้น ... พลันสายตาก็เห็นรถหลายคันเบียดซ้ายก่อนถึงด่านเก็บเงิน ซึ่งมีทางเบี่ยงออกถนนข้าง ๆ “ เฮ้ย.. นั่นทางลัดไง ” ต้องตามมืออาชีพ เจ้าของพื้นที่ ว่าแล้วก็ค่อยๆเบียด ออกซ้ายตามเขาบ้าง สายตาจับจ้องจะตามคันไหนดี “ นั่นไง! บีเอ็ม สีแดง ” ขับคล่องแคล่ว แซงซ้าย แซงขวา มีผู้ชายขับผู้หญิงนั่ง สงสัยผ่านเส้นนี้บ่อย ผมรีบจ่อติด ไม่สนใจคันอื่นเลย คันนี้ละเจ๋งที่สุด ขับคล่องแคล่วแสดงว่ารู้ทางเป็นอย่างดี เขาเลี้ยวซ้าย...ผมซ้าย เขาเลี้ยวขวา... ผมขวา ไปไหน ไปด้วย จำได้คร่าว ๆ ว่าเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา สัก 10 เลี้ยวได้มั้ง ปล่อยคลาดสายตาไม่ได้ เดี๋ยวซวยสองเด้ง ออกไม่ได้ ถ้าเป็นข่าวก็เรียกว่า “ เกาะติดสถานการณ์ ” ว่างั้นเถอะ ยิ่งตาม ยิ่งลึกเข้าไปทุกที ยิ่งลึกเข้าไป ถนนก็ยิ่งแคบ ถนนก็ยิ่งมืด ผมคิดในใจว่า..สงสัยทางลัดจริง ๆ และคงเป็นทางลัดที่ไม่มีใครค่อยรู้แน่ ๆ เพราะไม่มีใครตามเขามาเลยนอกจากผม กะว่า..ขับมาลึกขนาดนี้อีกไม่นานก็คงไปโผล่ถนน ไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง สายตาผมจับจ้องไฟท้าย รถบีเอ็ม สีแดงไม่ยอมให้คลาดสายตา เวลาผ่านไปสักสิบกว่านาทีไฟเบรคท้ายรถก็แดงจ้าขึ้น ผมจอดรถห่างสัก 20 เมตร “ หยุดรถทำไมหว่า ... มีปัญหาอะไรรึเปล่า ” ผมคิดในใจ พลางเปิดไฟสูงดูเพื่อให้เห็นชัดๆ เพราะแถวนั้นมืดมากจริง ๆ เห็นผู้หญิงลงมาจากรถ เดินไปหน้าบ้านทาวเฮ้าส์ แล้วเธอก็ไขกุญแจรั้วเตี้ยๆ เพื่อให้คนขับเอารถเข้าไปจอดในบ้าน!! ไฟเบรคแดงแจ๋ !!.. ทิ่มตาผมที่เบิกกว้างด้วยความงง ? “ นี่เขากลับบ้านเขานี่หว่า ” มิน่าถึงขับคล่องเหลือเกิน รู้ไปหมด เลี้ยวซ้ายตรงไหน เลี้ยวขวาตรงไหน ปัญหาในตอนนี้ก็คือ... “ แล้วเราจะกลับออกไปได้ยังไง ? ” เพราะว่า..ตลอดทางมัวแต่มองไฟท้ายเขา ไม่ได้มองเลยว่าที่ผ่านมา เลี้ยวขวาตรงไหน เลี้ยวซ้ายตรงไหน ครั้นจะเดินไปถามเขา ก็กลัวเสียฟอร์ม ผมค่อย ๆ กลับรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าผมขับตามเขามา ก็ทำที่เป็นว่าผมก็กลับเหมือนกัน ขับเลยเข้าไปกลับรถข้างในแล้วค่อยขับกลับออกมาใหม่ ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รักษาฟอร์มไว้หน่อย เมื่อขับมาใกล้ถึงป้อมยามหมู่บ้าน ซึ่งเมื่อสักครู่มองไม่เห็นด้วยซ้ำ เพราะไม่สนใจอะไร นอกจากท้ายรถบีเอ็ม ( ที่เขาจะกลับบ้านเขา ... ฮึ่ม!! ) พอดีเหมือนสวรรค์มีตา มีแท็กซี่เปล่าวิ่ง แซงออกมาจากหมู่บ้านนั้นพอดี “ มืออาชีพ ทางเลือกที่สอง ... แท็กซี่ ! ” เกาะติดสถานการณ์อีกแล้ว ... อย่างไรเสีย อย่างน้อยก็คงได้พบทางออก ถึงจะออกทางเดิมที่เข้ามาก็ยังดีกว่าวนอยู่ในนี้ทั้งคืน ... ผมคิด เพราะถ้าออกทางเดิมที่ทางเข้าทางด่วน อย่างเก่งก็คงติดอีกหนึ่งถึงสองชั่วโมงก็คงถึงบ้าน แต่...ถ้าวนอยู่ในนี้ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน ตามมาสักระยะแท็กซี่ก็จอดหน้าร้านขายอาหารตามสั่ง ผมก็จอดกะว่าคงหาซื้อน้ำดื่ม หรือไม่ก็คงเครื่องดื่มบำรุงกำลัง ตามประสาผู้ใช้แรงงานทั้งหลายที่นิยมทำกัน แต่ทำไมนานนัก สามสี่นาทีแล้ว ทำไมไม่เสร็จเสียที อดรนทนไม่ไหว เดินลงไปถามซื่อ ๆ เลย “ พี่ครับ ผมจะออกถนนใหญ่ได้ไงครับ ” “ อ๋อ ... ออกถนนรถรางเก่าดีกว่า ถ้าพี่จะไปสำโรงก็เลี้ยวซ้าย ถ้าจะไปคลองเตยก็เลี้ยวขวา ขับไปข้างหน้านี้อีกกิโลเดียวเอง ผมน่ะไม่เอาแล้ววันนี้รถติดจริง ๆ ซื้อกับข้าวเสร็จจะกลับบ้านแล้ว" “ แล้วบ้านพี่อยู่แถวไหนครับ ” “ อยู่บ้านเช่าหลังร้านนี้เอง แต่เราต้องฝากจอดรถไว้หน้าร้าน เจ้าของบ้านเช่า เค้านี่แหละ ข้างในไม่มีที่จอด” “ ขอบคุณครับพี่ ” ผมล่ำลาเสร็จคิดในใจ.. “ คนอื่นเขาถึงบ้านกันหมดแล้ว อีกนานแค่ไหนหว่า เราถึงจะกลับถึงบ้าน ” ถ้าเป็นเด็ก ๆ ผมคงแหกปากตะโกนออกมาดัง ๆ ว่า

“ ผมจะกลับบ้าน .... แง้ "

เขียนใน GotoKnow โดย อาจารย์พนม
ใน ยิ้มเบื้องหน้า..ฮาเบื้องหลัง

คำสำคัญ (Tags): #กลับบ้าน

หมายเลขบันทึก: 161031เขียนเมื่อ 24 มกราคม 2008 00:02 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:44 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (5)

ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์

เขียนเมื่อ 24 มกราคม 2008 07:00 น. ()

อ่านเรื่องนี้ ลุ้นมันส์ จริงๆ
ขอบคุณอาจารย์ที่มาช่วยเล่าเรื่องมหกรรมรถติด บทเรียนที่ไม่มีวันจบสิ้น

อาจารย์พนม

เขียนเมื่อ 24 มกราคม 2008 18:31 น. ()

สวัสดีครับ ท่าน ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ ครับ
เป็นเกียรติครับที่มาช่วยลุ้นผมกลับบ้าน... ไม่อยากบอกเลยครับว่า..ในสถานการณ์จริงๆ เป็นการลุ้นที่เครียดมากครับ..เพราะทั้งเหนื่อยและเพลียมาทั้งวัน หวังว่าจะกลับถึงบ้าน อาบน้ำ เอนกายบนเก้าอี้ตัวโปรด นวดเท้าพักผ่อนให้สบายยยย ..แต่ต้องมาเจอวิบากกรรมบนท้องถนนแบบนี้..เป็นเหตุให้ ยิ้มและฮาไม่ออกเลยครับ
แต่ทุกสิ่ง ทุกอย่างก็เป็นสัจธรรมจริงๆนะครับ...เพราะว่า.. "แล้วมันก็จะเป็น..อีกเรื่องหนึ่งที่ผ่านไป" สำหรับผมได้ใช้หลักที่ได้มาจากการเจริญสติ โดย ..นำมาใช้ในสถานการณ์นั้นจริงๆ .. คือเพียงแต่เรารู้เท่าทันอารมณ์ของเรา รู้ให้ไว รู้ให้ทันอารมณ์ขุ่นมัว โกรธ ฯลฯ ในขณะที่เหตุเกิด ..แล้วปัญญาจะเกิดตามมาเพื่อแก้ปัญหาได้เองจริงๆครับ..
ขอบคุณครับ

Little Jazz

เขียนเมื่อ 24 มกราคม 2008 18:45 น. ()

555 หนูเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แถวศูนย์ประชุมสิริกิติ์ ซอยโรงงานยาสูบ รถจะติดแหง่กมากในซอย แบบว่าหนูขับมาแล้วไม่ออกทางตรงที่ไปพระรามสี่ แต่เลี้ยวชว้าบออกขวา มีคนขับตามมาสี่ห้าคัน คือไม่ได้มีเจตนาแกล้งใครแต่เอารถไปเติมน้ำยาแอร์ที่อู่ของคนรู้จัก แล้วจะเดินกลับบ้าน ซอยนี้มันเป็นซอยตัน พวกเล่นขับกันเข้ามาซะเต็มซอย พอรู้ตัวว่าตามผิดคนแล้วจะถอยออก รถข้างหลังก็ตามมาจ่ออีกเพราะนึกว่าไปได้ รู้สึกว่าตัวเองทำบาปกับคนอื่นเล็กๆ ก็ช่วยม่ายล่าย ตามมาเองนิ ; P หนูก็รีบเดินกลับบ้าน กลัวโดนคนรุมประนาม

อ.พนม

เขียนเมื่อ 24 มกราคม 2008 22:41 น. ()

อืมมมม....
อย่าให้เขาเจออีกเป็นอันขาดเชียวนะครับ
คราวหน้า..ไม่รอดแน่ๆ..ฮึ่มมม!!!
ผมล่ะ..เข้าใจความรู้สึกของผู้ตาม..ดีทีเดียว ฮึ่มม
ยังโชคดีนะครับ..ที่รอดมาได้ (ไม่น่ารอด.. ตามมาหลายคันด้วย..อาจมีรุม)
เราเตือนท่านแล้ววววว... โปรดระวัง

ดอกแก้ว

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2008 15:30 น. ()

เข้าใจเลยคะ เวลาอยู่กรุงเทพฯ ยิ่งค่ำๆ ดึกๆ นั่งแท็กซี่ หรือ อยู่บนรถเมล์ ก็ อยาก ร้อง " จะกลับบ้าน " เหมือนกันคะ