ขออนุญาติ ลปรร. ประเด็น "แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันจริงหรือ"
แม้แต่ตอนนี้เรากำลัง ลปรร. เรื่องการพัฒนาเครื่องมือกันอยู่นะ!
ความเข้มข้นของการ ลปรร. น่าจะมีมากกว่า 2 ระดับ (จริง หรือ ไม่จริง)
ความชัดเจนของการ ลปรร. หากจะวัดสิ่งที่ปรากฏเพียงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมคิดเห็นว่าค่อนข้างจะติดแข็งๆไปหน่อยหนึ่ง มีอีกหลายสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ไม่ถูกนำขึ้นหน้าจอ ผมเข้าใจว่าปรากฎการณ์นี้เป็นเรื่องปกติสำหรับบ้านเรา สิ่งหนึ่งที่เห็น คือ จำนวนคนอ่านเยอะ แต่คนเข้ามา post ใน comment ดูเหมือนจะน้อย ยิ่งเป็น website ยิ่งนิ่งเข้าไปใหญ่เลย
จนถึงวันนี้ปี 2006 ผมยังเชื่อว่า E-Culture ยังเป็นเรื่องที่ไม่คุ้นชินสำหรับคนไทยส่วนใหญ่ซักเท่าไร คำว่า "ส่วนใหญ่" ดูเหมือนจะไกลตัวไปนิดหนึ่ง เอาแค่ในรั้วสถาบันการศึกษาก็ยังเป็นที่น่าสนใจในประเด็นนี้ เรามักจะเห็นนิสิตนักศึกษาเป็นส่วนมากที่ปรากฏตัวบ่อยในพื้นที่ cyber ที่เป็นเวทีสาธารณะ แต่มีข้อสังเกตว่าอาจารย์หรือบุคลากรปรากฏตัวน้อยกว่านักศึกษา แต่ช่องทาง ICT ที่ใช้กันมากยังเป็น private channel เช่น E-mail แต่ไอ้ที่เป็น public ผมยังเห็นไม่ชัดเหมือนกัน
ส่วนตัวผมเชื่อว่ามันไม่ได้เป็นที่เครื่องมือนะ แต่ ความคุ้นชินเดิม, ความกล้าที่จะแสดงความเป็นตัวตนออกมาในเวทีสาธารณะ, นิสัยการเริ่มเป็นฝ่ายให้ก่อน, นิสัยการขีด-การเขียน-การบันทึก นิสัยการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างกัน, นิสัยกลัวลึกๆว่าเขียนแล้วคนอื่นจะว่าไม่ดี ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่เป็นกำแพงลมยืนขวางเราอยู่
สิ่งหนึ่งที่ผมได้มากจากการอ่าน blog คือ หยิบเรื่องดีๆไปใช้เป็นตัวอย่างวิธีการเล่าเรื่อง ในหลายๆเวทีตลาดนัดความรู้ ผมยังได้วิธีคิดดีๆ ที่เอาไปใช้กับชีวิตส่วนตัวได้อีก เช่น บางแง่มุมของการทำงานกับชุมชนจากคุณชายขอบ, แง่มุมการเลี้ยงลูกที่ไม่มีในตำรา (ในฐานะที่ผมกำลังจะเป็นพ่อมือใหม่) จากคุณหมอพิเชฐ บ้านตาก หรือแม้แต่บางครั้ง ได้รู้สึกผ่อนคลายจากการอ่านบันทึกเล็กๆบางฉบับที่เป็นเรื่องเบาๆ มันก็ OK นะ
Gotoknow มันจึงน่าจะเป็นการออก start แบบลงมือทำก่อน แล้วเรียนรู้กับมัน ที่แน่ๆเรียนรู้ว่าต้องพัฒนาอย่างไรต่อ ใน version 2 โดย 2 creators ที่อยู่เบื้องหลัง ดร.จันทวรรณ และ ดร. ธวัชชัย ผู้ที่คอยประดิษฐ์เครื่องมือตัวนี้ให้เราได้ใช้ และคอยปรับแต่งให้มันเหมาะกับ "จริต" ของ Thai users มากขึ้น