อุเบกขา
นานมากแล้วที่ผมเคยคิดเกี่ยวกับคำว่า อุเบกขา
ในพรหมวิหาร4 ประกอบด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา และ อุเบกขา
ตอนนั้นก็คิดว่า อุเบกขานั้นจะทำได้อย่างไร ตัวเราก็เป็นคนธรรมดา หากมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดเกิดขึ้น เราจะอุเบกขาได้อย่างไร พระท่านก็บอกว่า ให้ทำอุเบกขาในสิ่งที่เราไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ เพราะว่า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
แต่ผมก็สงสัย (เคยมีคนบอกว่า มันวิจิกิจฉา) ว่ากรรมและวาระมันก็เดินไปด้วยกัน แล้วอุเบกขานั้นจะอยู่ตรงไหน คำว่าเฉยๆ นี่มันทำยากนะ ในบางเรื่องคิดว่าถ้าเป็นเรา หรือเราช่วยได้ก็มักเข้าไปยุ่งด้วยเสมอ แล้วมันก็ยุ่งจริงๆ
ผมจะทำอุเบกขาอย่างไรดี เพราะว่าจริงๆแล้วก็อยากมีชีวิตที่สงบสุข แต่ถ้าตัดขาดโลก ก็อยู่บนโลกไม่ได้ จำไม่ได้ว่า เคยได้ยินที่ไหน ท่านว่า เดินเข้าวัดเท่ากับเดินออกจากวัด ถ้าเราไม่ได้ใช้ใจเดิน
ความเห็น (2)
ใจ เป็นพื้นฐาน แต่การบ่มเพาะใจให้ละเอียด สะอาด ในโลกียะ มันก็ยากนะ ผมชอบเดินทางไปไกลๆ ไปที่เงียบๆ ยิ่งต่างประเทศมันก็จะทำให้ลืมหรือลดการคิดเรื่องที่มันยุ่งๆ ไปได้ แต่พอกลับมาเมืองไทย เฮ้อ มันก็ยุ่งเหมือนเดิม แต่ใจจะสงบอีกก็ตอนไปวัด จริงๆ แล้วไม่ได้ไปนั่งสมาธินานๆ มากแล้ว แต่ชอบไปนั่งหลับตา แล้วฟังเสียงรอบข้าง มันเหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา รับฟังแต่ไม่คิดตาม กลับทำให้รู้สึกสบายใจดี อีกอย่างก็คือ เป็นเรื่องแปลกที่เวลาอยู่ในวัด จะรู้สึกเย็นๆ สบายดีจัง