“รักออกแบบไม่ได้....แต่...ออกลายได้”

ความรัก...เปรียบได้ เหมือนกับ.....

“รักออกแบบไม่ได้แต่...ออกลายได้”

“ ความรัก...เปรียบได้ เหมือนกับการเคี้ยวหมากฝรั่ง

เคี้ยวใหม่ๆก็มีทั้งหวานทั้งซ่า ชุ่มคอ ชื่นใจ หวานลิ้นชุ่มฉ่ำ รู้สึก เบิกบานสำราญใจ แต่ครา...ใดที่ความหวานหมดไปก็ต้องอาศัยความเหนียว ความยืดหยุ่น กอดเกี่ยวกันไว้ให้แนบแน่น บางคนถามต่อในใจ แต่ผมได้ยิน

“ แล้วถ้าความเหนียวความยืดหยุ่นหมดไป กลายเป็นความยุ่ยในที่สุดล่ะ” ถึงตอนนั้นคงจำเป็นที่จะต้องตัดสินใจแล้วละครับว่า “ จะฝังหรือจะเผาดี ” เพราะมันคงต้องมีใครคนใดคนหนึ่ง ล้มหายตายจากกันไปแล้วล่ะ..ไม่น่าถาม

บางคน... “ ความรักเหมือนโทรศัพท์มือถือ ..คือต้องมีการปรับเปลี่ยนปรุงแต่งให้ทั้งภาพหน้าจอ เสียงเรียกเข้า เสียงรับสาย ให้อินเทรนด์อยู่เสมอ

จะต่างกันก็แต่ว่า ความรักนั้นเปลี่ยนได้ทุกอย่างทั้งเสียง , ภาพ ฯลฯ ยกเว้นตัวเครื่อง ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด! เปลี่ยนเครื่องอาจจะถึงเสียชีวิต

เพราะฉะนั้น ก็ต้องพยายามอัพเกรดให้ดูทันสมัยอยู่เสมอถึงเครื่องเก่าก็ต้อง หาความทันสมัยมาประดับ ประดาให้ดูดี ห้ามปล่อยให้ดูเป็นวัตถุโบราณประจำบ้านเป็นเด็ดขาด

บ้าง...ให้เหตุผลน่าคิด ว่า.. ความรักเปรียบได้เหมือนกับโอเลี้ยง มีทั้งความหวาน ทั้งขม และความเย็นฉ่ำชื่นใจ คราใดที่ได้ดูดและดื่มโอเลี้ยง ก็เหมือนดูดหรือดื่มความรัก อร่อยหรือไม่อร่อย อยู่ที่ คนชงและคนดื่ม กล่าวคือ คนชงต้องรู้ใจคนดื่ม และคนดื่มก็ต้องบอกคนชงว่าต้องการแบบไหน

ถ้ายังไม่รู้อะไรเลย เพราะเพิ่งเป็นคู่รักกันใหม่ๆ อันนั้นไม่น่าห่วง ธรรมชาติคนรักกันใหม่ แม้โอเลี้ยงชงด้วยกากกาแฟใส่กากน้ำตาลเขาและเธอยังบอกว่า “ อร่อยนะ...หาตัวจับยาก ” จะไม่จับยากได้อย่างไร ก็กะล่อนทั้งคนกินคนชงพอกัน ความรักเหมือนโอเลี้ยงอีกอย่างคือความลงตัวต้อง “ ขมเข้ม หวานคม และอมเย็น ” นั่นหมายถึงต้องหวานถึง กาแฟถึง และน้ำแข็งก้อนละเอียดพอเหมาะ พยายามเลือกน้ำแข็งก้อนเย็นๆเท่านั้น! แค่นี้ก็สุดจะดูดดื่มกับรสกาแฟแท้แล้ว

แต่ปัญหาคือความไม่ลงตัว ที่มักทำให้รักไม่ลงรอยได้ง่ายๆ ไอ้ที่ขมก็ขมเสียไม่เกรงใจใคร หรือไม่ก็หวานเสียจนเหมือน “ รถน้ำตาลทรายคว่ำ ” ประมาณว่า “ กินตอนเช้า ตอนเย็นเริ่มเป็นเบาหวานพอดี ” อันนี้ก็หวานเกินเหตุไป หรือไม่บางคู่ก็ใส่กาแฟนิด น้ำตาลหน่อย แต่ดันใส่น้ำแข็งยังกับพ่อ...เป็นเจ้าของโรงน้ำแข็ง

ทีนี้...ชีวิตรัก ก็เป็นอันจืดสนิท ความลงตัว ได้สิ่งตรงใจ เป็นความสดใสในชีวิตรักกับโอเลี้ยง

ความรักในบางวิถี...ก็เปรียบเสมือนนิ้ว ถ้าต่างคนต่างแข็งขืน เอาแต่ยึดถือแนวทางของตนเอง ไม่ยอมงอให้กันและกัน มันก็ไม่สามารถกอดเกี่ยวกันได้ เหมือนนิ้วที่ต่างคนต่างงอเข้าหากัน มันก็จะเกี่ยว...และก้าวไปข้างหน้าด้วยกันได้

“โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง! ...งอเฉพาะนิ้วนะครับ หน้าไม่ต้องงอ” เพราะถ้าหน้างอ...อย่างอื่นมันจะพลอยหักไปด้วย

เวลาที่เราเปรียบเทียบความรักกับสิ่งต่างๆรอบตัวเรา สามารถเปรียบได้กับทุกสิ่ง อยู่ที่ว่าเราจะเลือกหยิบแง่มุมใดมาเปรียบเทียบ นี่เองเวลาที่ผมไปทอล์คโชว์ เรื่องที่เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ฟังได้ง่ายที่สุดสำหรับผม ก็คือ เรื่องความรัก และเรื่องครอบครัวนี่ละ

ด้วยเพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด... รู้ดีที่สุด และที่สำคัญ คือคนส่วนใหญ่เคยสัมผัสกับมันมาแล้ว และรู้จักรสชาติของมันดี เพียงแต่สิ่งที่ผมหยิบมาพูดถึงนั้น เป็นมุมมอง...แง่คิดและวิธีนำเสนอที่คนฟังคิดไม่ถึงเท่านั้นเอง...แค่นั้นก็ได้ ฮากระจายแล้ว

เหมือนกับสิ่งที่ผมพยายามแนะนำ คนโสดทั้งหลายที่ไม่ยอมแต่งงานเสียที โดยเฉพาะคุณผู้หญิงที่อายุ 35 ปีขึ้นไปว่า “ อย่าพยามรวมตัวหรือเกาะกลุ่มกันตั้งแต่ 4 คนขึ้นไป ” เพราะถ้ารวมตัวกันได้เมื่อไหร่ มันจะแตกกลุ่มโสดได้ยาก พอเพื่อนคนใดคนหนึ่ง มีชายหนุ่มมาจีบ เพื่อนๆในกลุ่มก็จะพยายามแสดง “ ความปรารถนาดี ประสงค์ไม่แน่ชัด ” ทั้ง เตือนสติ เหนียวรั้ง ให้ข้อคิด คาดการณ์ร้ายๆให้ฟัง ฯลฯ

สารพัด เหตุผล จนทำให้เราอยู่เกาะเกี่ยวกับกลุ่มโสดต่อไป จน แห้งเหี่ยว ในที่สุด ไม่ได้ลิ้มรสบุรุษเพศกับเขาสักที บอกไว้เลย คิดจะสละโสด ต้องพยายามแยกตัวไม่ไปไหน มาไหน กับกลุ่ม “โสดสนิท ศิษย์ส่ายหัว” บ้าง ไม่งั้นได้อยู่ชมรม “ คานทองแท้ ” จนได้อยู่ “ คานทองนิเวศน์ ” แน่ ที่สำคัญ อย่าจำกัดคุณสมบัติเขาคนนั้นที่ดีเลิศเกินไป จนคุณสมบัตินั้นได้ใกล้เคียง เทวดา นางฟ้า เข้าไปทุกที เลือกที่ “ ระยำน้อยสุด ” สักคนน่ะ พอมี พอหาได้ ถ้าจะเอาดีทุกระเบียดนิ้ว คงต้องอยู่ชมรมโสดสนิทกันต่อไป ผู้ชายบางคนก็เหลือเกิน เลือกอยู่นั่น แหละไม่ได้ดั่งใจเสียที อ้างไม่สวย ไม่น่ารัก ไม่เก๋ ไม่ทันสมัย หาภรรยานะ ไม่ใช่ “ นางงามจักรวาล ” ติเขาสารพัด ยังกับตัวเองหล่อตายล่ะ เอาพอน่ารัก น่าเอ็นดูก็พอแล้วติดนิสัยดีๆมาหน่อย ถือว่าได้โปรโมชั่น ชั้นยอดแถมมาด้วยนับว่าโชคสองชั้น สำหรับคนคนนั้นก็ว่าได้ เรื่องความรัก...เรื่องครอบครัว หรือเรื่องผัวเมีย เขียนทั้งชาติ พูดทั้งปี ก็ไม่มีวันหมด ผมพูดจนกระทั่ง คู่สมรสที่เชิญผมไปงานแต่งงานเขา คิดว่าผมคงจะให้แง่คิดการดำรงชีวิตคู่กับเขาได้ จึงขอให้ผมช่วยให้แง่คิด ประสบการณ์ ชีวิตคู่ กับคู่ของเขาสักหน่อย ผมก็ได้แต่พร่ำบอกว่า “ อย่าเลยครับ! ผมอ่อนด้อย ต่อประสบการณ์การแต่งงานมาก...เพราะตั้งแต่ลืมตาดูโลก ผมเพิ่งมีประสบการณ์การแต่งงานที่เป็นเรื่องเป็นราวเพียงครั้งเดียวจริงๆ ” L

เขียนใน GotoKnow โดย อาจารย์พนม
ใน ยิ้มเบื้องหน้า..ฮาเบื้องหลัง

คำสำคัญ (Tags): #ความรัก

หมายเลขบันทึก: 156130เขียนเมื่อ 27 ธันวาคม 2007 01:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน 2012 12:24 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (8)

ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์

เขียนเมื่อ 27 ธันวาคม 2007 05:32 น. ()

เรื่องอาจารย์เยี่ยมจริงๆ อ่านไม่ยิ้มถือว่าแปลก อ่านแล้วฮาถือว่าธรรมดา อ่านแล้วมีความสุข ได้คิดโดยที่ไม่ต้องคิด ขออีกๆๆ

มะปรางเปรี้ยว

เขียนเมื่อ 27 ธันวาคม 2007 10:07 น. ()

สวัสดีปีใหม่ค่ะ อาจารย์พนม

แวะมายืนยันเหมือนที่พ่อครูบา ได้แสดงความคิดเห็นไว้ค่ะ แหม..... บันทึกนี้ช่างแทงใจดำซะจริงๆ เลยค่ะ :)

stardust

เขียนเมื่อ 27 ธันวาคม 2007 11:12 น. ()

สวัสดีวันใกล้ปีใหม่ค่ะอาจารย์ ^-^ อ่านที่อาจารย์เขียนแล้วแอบสะดุ้งค่ะ อิอิ เพราะเป็นสาวโฉด เอ๊ย โสด กลุ่มใหญ่ซะด้วย ไม่ได้การแล้วค่ะ ต้องเปลี่ยนสโลแกนใหม่เป็น "รวมกันตายหมู่ แยกกันอยู่ได้แต่งงาน" ดีกว่า 555!!!

จริง ๆ ในกลุ่มสเป็คหนุ่ม ๆ ก็มีไม่มากนะคะ อย่างมีอยู่ครั้งหนึ่งคุยกันเรื่องสเปค เพื่อนยังบอกเลยว่า

"แก ชั้นนะ ไม่ได้เรื่องมากเรื่องผู้ชายเลยนะ"

"แค่ไหนล่ะ"

"ก็แค่ ให้มันมีไอ้นั่นก็พอแล้ว" ฮิ้วววว...(เรียกเสียงโห่ฮาจากเพื่อน ๆ กิ้วใหญ่)

แต่ก็ดันมีไอ้คนที่ทะลึ่งกว่า แหลมออกมาว่า

"เฮ้ย แก แต่มันต้องใช้เป็นด้วยนะเฟ้ย ไม่งั้นล่ะก็เสียของตายเลยแก"

"โห คิดได้ไงอ่ะ" !?!?!?!

เฮ้อ.. มิน่าถึงได้เป็นโสดกันทั้งกลุ่ม ฮือฮือฮือ

คิกคิก!!