เรื่องเล่าเร้าพลัง (เหนื่อย)

            ใครเคยสังเกตตัวเองบ้างไหม  เมื่อวัยเริ่มใกล้จะถึงดอนเมือง (เลยหลักสี่) แล้ว ความจำที่เคยว่าเจ๋ง ๆ สมัยเป็นเด็ก หรือวัยรุ่น นั้น เริ่มหดหายไปทีละน้อย บางทีก็มากจนเป็นเหตุให้ทรัพย์สินเสียหาย เลยเถิดไปถึงเสียความรู้สึกหรือเสียใจก็มีให้เห็น  ที่เกริ่นมานี่ก็เพราะความชอบ(ขี้)ลืมของตัวเอง เป็นเหตุให้ต้องมีงานบ้าน(ยายแจ๋ว) เพิ่มอย่างไม่มีเหตุผล 

             ดิฉันจะมีถังใบใหญ่สำหรับเก็บน้ำประปามาพักไว้ในครัว  เพื่อใช้หุงข้าวหรือสำหรับนำเอาไปต้มอีกทีนึง ซึ่งน้ำประปาที่ว่านี้จะถูกพักไว้เป็นแรมเดือน จุดที่ถังน้ำใบใหญ่วางไว้นั้น ติดกับตู้เย็น  ดิฉันต่อสายยางจากก๊อกน้ำนอกบ้านเข้ามาใส่ถังที่ว่า ปกติจะยืนจับสายยางไว้หรือไม่ก็หาของหนัก ๆ มาทับ แต่จะไม่ยอมห่างไปจากถัง วันนี้ก็ปฏิบัติเหมือนทุกครั้ง ต่างกันที่รายละเอียด ระหว่างรอ...อย่ากระนั้นเลย เครื่องคอม ฯ ลูกสาวเปิดไว้แล้วไปข้างนอก  สมองสั่งอัตโนมัติ นิ้วจิ้มเข้ามาใน G2K นั่งอ่านบล็อกแบบเพลิน ๆ ได้ยินเสียงจ๊อก ๆ  (ไม่ใช่ท้องร้องค่ะ)  ดิฉันกระโดด 3 ทีถึงถังน้ำ  แต่อนิจจาช้าไปแล้วต๋อย !!! ภาพที่ปรากฎตรงหน้า น้ำเจิ่งนองทั่วห้องครัว  ร้ายกว่านั้น น้ำกำลังไหลเรื่อยไปที่ปลั๊กไฟตู้เย็น คราวนี้แหละ เจ้าสติก็แสดงบทเป็นพระเอกทันที รีบดึงสายยางออก หยิบผ้าเช็ดเท้าผืนใหญ่มาซับน้ำไว้  ดึงปลั๊กไฟออก ยกขึ้นเหนือน้ำ  หันไปดูที่ถังน้ำที่ล้นปริ่มอยู่ปากถัง ก็ยังรินไหลมาไม่ขาดสาย  จะร้องหาให้ใครช่วยก็ไม่มีเพราะเด็ก ๆ วิ่งไปเล่นนอกบ้าน ตนนี่แหละเป็นที่พึ่งแห่งตน ค่อย ๆ จัดการทีละอย่าง  ทั้งเหนื่อยทั้งโมโหตัวเอง ไม่น่าพลาดเลยจริง ๆ 

              กว่าจะเสร็จสิ้นใช้เวลาไปร่วมครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างกลับมาอยู่ในสภาพปกติ  เดินมานั่งหน้าจอคอม ฯ อีกที (ยังไม่เข็ด)    มานั่งคิดว่าเราได้เรียนรู้อะไรจากสถานการณ์เมื่อครู่นี้ อย่าถามหาคนผิด เพราะไม่มีใครผิด G2K เขาไม่ผิด แล้วใครล่ะ แก๊สโซฮอล (เสียงในหัวแทรกขี้นมา)  ตัวเรานั่นแหละ ตามดูจิตตัวเองซิ ที่เห็นและเป็นอยู่เป็นอย่างไร   อายุขนาดนี้จะทำอะไรคราวเดียวกันตั้งแต่ 2 อย่างขึ้นไป คิดดูให้ดี ๆ ไม่งั้นเรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัยแน่ 55555            

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

วัยใกล้ดอนเมือง

คือ วัยที่เลยหลักสี่  ...

ชอบจังครับ อิอิ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ...

เมื่อวัยเริ่มใกล้จะถึงดอนเมือง (เลยหลักสี่) แล้ว ความจำที่เคยว่าเจ๋ง ๆ สมัยเป็นเด็ก หรือวัยรุ่น นั้น เริ่มหดหายไปทีละน้อย

....

ประเด็นนี้ยังไม่แน่ใจครับ  เพราะยังไกล (หลักสี่อยู่มาก) ... แต่ทุกวันนี้ยืนยันได้ว่า  ความทรงจำในวัยเด็กแจ่มชัดและมีชีวิตเสมอ  โดยเพาะวิถีบ้านและท้องทุ่งนั้น  ผมไม่เคยลืม  ทุกอย่างชัดเจนและมีลมหายใจเสมอมา

เอาไว้ถึงหลักสี่เมื่อไหร่  จะแวะกลับมาตอบอีกรอบนะครับ (ยิ้ม ๆ )

....

ขอบพระคุณครับ

[Gutjang]

• หลายๆ ครั้งทำกิจกรรมหลายๆ อย่างพร้อมกันค่ะ
• และแล้ว...กิจกรรมแรกก็หายไปจากความทรงจำ
• กว่าจะนึกขึ้นได้ก็สายไปแล้ว
• อ้อ..อายุเราขยับพ้นดอนเมืองไปแล้วนี่เอง...
• ฮ่าๆ

[นาย สมนึก (นายน้อยหรือนายเคี่ยม) โทณผลิน]

        ในความหมายของผม ผมค่อนข้างให้ความสำคัญกับประสบการณ์ และประสบการณ์ เป็นตัวแปรตามกับคำว่า อายุ  เราแก่ไปเท่าไร เราย่อมมีประสบการณ์มากขึ้นเท่านั้น ความสำคัญอยู่ที่ว่า  เราต้องแยกแยะให้ชัดเจนว่า ประสบการณ์นี้น่าจดจำ ประสบการณ์นั้นไม่อยากให้เกิดขึ้นอีกเลย  ชีวิต  มันก็เท่านี้เอง จริงใหม?

[ดร. ดิศกุล เกษมสวัสดิ์]

มาเยี่ยม และส่งความสุขปีใหม่ครับครูอ๊อด

http://gotoknow.org/blog/nfepadrew/156500

[แผ่นดิน]

สวัสดีปีใหม่... นะครับ

และขออนุญาตนำส่งความปรารถนาดีผ่านถ้อยคำในบทกลอนนี้นะครับ

ขอบคุณคืนและวันอันก่อนเก่า
ขอบคุณความทุกข์เศร้าอันร้าวฉาน
ขอบคุณความสุขอันชื่นบาน
ซึ่งเวียนผ่านมาทักประจักษ์ใจ

   

ขอบคุณที่สอนให้ชีวิต,  ได้คิดฝัน
วันนี้มาจากวันนั้นที่ฝันใฝ่
อดีต  ปัจจุบัน และพรุ่งนี้ที่แสนไกล
ต่างเกี่ยวโยงเป็นสายใยไม่ร้างลา

   

ก่อนพรุ่งนี้มาเยือนเป็นเพื่อนใหม่
อย่าลืมชวนดวงใจไปใฝ่หา
หวนรำลึกคืนและวันผ่านผันมา
กี่หยดหยาดธารน้ำตา,  ให้กล้ายืน
แหละกี่ยิ้ม, แย้มงามตามวิถี
ซึ่งมากมีให้ใจได้ไหวชื่น
กี่ผู้คน, เคียงฝันทุกวันคืน
กี่มิ่งมิตรที่รู้ตื่นยืนข้างเรา

 

ก่อนพรุ่งนี้มาเยือนเป็นเพื่อนรัก
อย่าลืมทัก วันนี้  ที่หม่นเศร้า
อย่าลืมวันนี้ที่สีเทา
พร้อมอย่าลืมความสุกสกาวแห่งปัจจุบัน

 

ขอพรุ่งนี้เป็นวันใหม่ดังใจคิด
เปี่ยมพลังแห่งชีวิตดังคิดฝัน
เปี่ยมความรักนานาสารพัน
เปี่ยมความฝัน,  การแบ่งปัน, นิรันดร์ไป