สมุดเล่มน้อย...สุดท้ายของชีวิตหนึ่ง...ที่ลาจาก
" ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ คุณธนาชัยประสบอุบัติเหตุ เสียชีวิตแล้วครับ ขณะนี้ศพเก็บไว้ที่โรงพยาบาลทับสะแกครับ "
ฉันได้แต่กล่าว"ขอบคุณ" เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ติดต่อมาและวางโทรศัพท์ลงบนแป้นด้วยความงงงันและอ่อนแรงธนาชัย หรือน้องดำ เป็นน้องชายคนที่ ๔ ของฉัน เรามีด้วยกัน ๖ พี่น้อง ฉันเป็นคนโต พ่อและแม่ได้เสียชีวิตไปหมดเมื่อ ๕ ปีที่แล้ว ปีนี้น้องดำอายุย่าง ๔๐ ปี ทำงานเป็นนักกฏหมายของสถาบันการเงินแห่งหนึ่งแถวสีลม เงินเดือนก็มากพอสมควร ได้เริ่มสร้างรากฐานของชีวิตด้วยการซื้อบ้านในหมู่บ้านเดียวกับฉัน แต่ถัดไปจากบ้านของฉัน ๕ หลัง เพื่อเตรียมย้ายภรรยาและลูกชายอีก ๒ คน ที่ยังคงทำงานและเรียนหนังสืออยู่ที่ปัตตานี ขึ้นมาอยู่กรุงเทพฯ
วันหยุดสงกรานต์ ปี ๒๕๔๘ พี่น้องทั้ง ๖ คนและครอบครัวได้นัดพบกันที่บ้านของฉันและบ้านน้องดำ เราขับรถไปเที่ยวกันสนุกสนานตลอดสัปดาห์ และหลังวันสงกรานต์น้องดำขับรถไปส่งภรรยาและลูกที่ปัตตานี และขับรถขึ้นกรุงเทพในวันต่อมา ส่วนพี่และน้องคนอื่นยังคงพักอยู่ที่กรุงเทพฯขณะเดินทางกลับขึ้นกรุงเทพฯ น้องดำได้โทรศัพท์มาบอกพี่ ๆ น้อง ๆตลอดเส้นทางว่าขณะนี้เดินทางถึงไหนแล้ว
จนกระทั่งฉันได้รับแจ้งทางโทรศัพท์จากเจ้าหน้าที่ตำรวจ เมื่อห้าทุ่ม สิบห้านาที จากนั้นฉันได้แต่คร่ำครวญเพียงคำว่า..." น้องดำ...ทิ้งพี่ไปแล้ว "
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันกับน้องสาวคนรองและน้องชายคนเล็ก รีบเดินทางไปทับสะแกเพื่อขอรับศพน้องดำมาบำเพ็ญกุศลที่วัดในกรุงเทพฯ
เมื่อเราขับรถไปถึงหน้าสถานีตำรวจทับสะแก ก็ได้เห็นซากรถยนต์ที่โดนไฟไหม้สอง คัน ก็ขับรถผ่านไปโดยไม่คิดอะไร จอดรถแล้วขึ้นไปขอพบร้อยเวร และได้ทราบว่าซากรถสองคัน ที่จอดอยู่ที่สนามหน้าสถานีตำรวจ คือ รถของน้องดำและรถของคู่กรณี
สาเหตุที่รถของน้องดำประสบอุบัติเหตุ ตำรวจเล่าให้ฟังว่า ไปดูสถานที่เกิดเหตุแล้วรถของน้องดำกำลังจะยูเทิร์น โดนรถคันหลังซึ่งบรรทุกผู้โดยสารเต็มคัน วิ่งมาด้วยความเร็วสูงชนท้ายและตกลงไปในร่องน้ำกลางถนน โดยรถของน้องดำอยู่ข้างล่างส่วนรถคู่กรณีทับอยู่ด้านบน หลังจากนั้นก็เกิดไฟไหม้รถทั้งสองคัน และระเบิดเสียงดังสนั่นในเวลาต่อมา
ผู้โดยสารของรถคู่กรณีหนีออกมาได้หมดไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ส่วนน้องดำติดอยู่ในรถไม่มีใครช่วยออกมาได้เพราะไฟลุกท่วม ได้ยินแต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือของน้องดำว่า " ช่วยผมด้วย ๆ ๆ " และเสียงหายไปเมื่อมีเสียงระเบิดของรถทั้งสองคัน
จากสภาพรถไฟไหม้หมดทั้งคนและรถ ไม่เหลือสิ่งของอันใดเลย นอกจากสมุดบัตรนักศึกษาเนติบัณฑิตที่มีเบอร์โทรศัพท์บ้านฉันเท่านั้น ที่เจ้าหน้าที่ตำรวจไปพบว่าตกอยู่ข้างถนนตรงร่องน้ำที่รถตกลงไป
ถ้าสมุดเล่มน้อย...ไม่กระเด็นออกมาเหมือนมีใครเจตนาจับโยนตั้งไว้ ฉันคงต้องตามหาน้องที่หายไปด้วยความยากลำบาก เพราะขนาดป้ายทะเบียนรถเป็นอลูมิเนียมยังไหม้หมดไม่มีเหลือ...
สวัสดีครับ
ความเห็น (20)
สวัสดีครับอาจารย์หนิง
เป็นเรื่องที่ผ่านมาสองปีกว่าแล้วครับ เลยเขียนบันทึกไว้ดีกว่ากลัวลืม มีรายละเอียดอีกเยอะค่อยเพิ่มเติมครับ
ขอบพระคุณครับ
มาร่วมไว้อาลัย....แก่ผู้จากไป....อันเป็นที่รักของผู้อยู่เบื้องหลังค่ะ
สวัสดีครับครูแอน
ก็พี่น้องกัน ถึงพันพรือก็ลืมยากครับ
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีค่ะ
ความในใจของแต่ละคน ไม่อาจบอกได้ว่า เมื่อไหร่จึงจะลืม การระลึกถึงก็เป็นการดี สำหรับผู้ที่จากโลกนี้ไปแล้ว สิ่งหนึ่งที่จะทำเพื่อเขาได้ ก็คือ ส่งบุญกุศลไปให้ คงพอคลายโศกไปได้ และเขาก็คงอยากจะบอก ถ้าสื่อสารกันได้ ว่ามีความสุขแล้ว ค่ะ
สวัสดีครับคุณตันติราพันธ์
ครับ...มาเยี่ยมแล้วครับ บอกว่าสบายดี ตอนนี้อยู่กับลูกที่บ้านปัตตานีครับ มาครั้งสุดท้ายตอนโอนที่ดินให้คนซื้อที่สำนักงานที่ดินบึงกุ่ม ครับ...
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีค่ะ นายช่างใหญ่
- เสียใจด้วยอย่างยิ่งค่ะ
- เกิด...แก่...เจ็บ...ตาย...เป็นสิ่งแน่นอนที่สุด
- การพลัดพรากจากของรัก..เป็นทุกข์ของเรา
- คนที่เรารักจากไปแล้ว..สิ่งที่จดจำคือความรักความผูกพันยังเก็บไว้ในใจตลอดไม่มีวันลืมค่ะ
- เข้าใจความรู้สึกดีค่ะ ประสบกับตัวเองเมื่อ 3 ปีที่แล้ว
สวัสดีครับคุณจุฑารัตน์
ขอบคุณครับ...สงสารภรยาและลูกเขาครับ..ทั้งสองคนยังไม่ถึงสิบขวบเลยครับ
ขอบคุณมากครับ
- กำลังใจจากญาติพี่น้องเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้เค้าเลี้ยงลูกได้ดีค่ะ
- ขอเพียงอย่าทอดทิ้ง.. ให้เค้ารู้สึกว่าทุกๆคนรอบข้างยังยืนเคียงคู่ ให้ความรัก ความอบอุ่นไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ถึงแม้จะเป็นแค่ สะใภ้
- เป็นความรู้สึกส่วนตัวที่เห็นใจ คนที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกันค่ะ
ผมอ่านไปก็หัวใจแทบแตกสลายเหมือนกัน อ่านแบบรีบๆ ทุกวินาทีที่อ่านคิดว่าครอบครัวนายช่างใหญ่จะเป็นอะไร เพราะไม่ทราบมาก่อนว่าเหตุการณ์ผ่านไปแล้ว 2 ปี เสียใจด้วยนะครับกับความสูญเสีย
บางทีก็ดวงเหมือนกันนะครับ ระวังเต็มที่แล้วก็ไม่อาจจะเลี่ยงได้ ระวังกันทุกฝ่ายเท่านั้นแหละครับ แต่ทำยากมากกับคนจำนวนมาก
เสียใจด้วยอีกครั้งนะครับ
สวัสดีครับ
- ขอแสดงความเสียใจ ด้วยครับ
- ทุกชีวิต มีญาณพิเศษ มีลางสังหรณ์
- ผมติดตามเรื่องเล่านายช่างมา คุณพ่อนายช่าง มีญาณพิเศษ รู้ในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้หลายเรื่อง
- สมุดบันทึกเล่มนั้นก็เช่นกัน.........
- ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับคุณจุฑารัตน์
ก็เสียใจกับคุณจุฑารัตน์ย้อนหลังด้วยนะครับ
ที่บ้านปัตตานี ยังมีน้องสาวอยู่ที่บ้านอีกคนครับ เขายังไปมาหาสู่ไปเที่ยวด้วยกันเสมอครับ...ทางเราไม่ได้ทอดทิ้งครับ มีอะไรยังช่วยเหลือกันอยู่ครับ
ขอบคุณมากครับ
ใจหายเลยครับนึกว่าเพิ่งเกิด
ไม่พรือ..พี่บ่าวคงทำใจได้นานแล้ว
แต่ก่อนผมคิดว่าเราขับรถอย่างระมัดระวังก็พอ แต่เดี๋ยวนี้คิดใหม่แล้วครับนอกจากเราระมัดระวังการขับรถของเราเองแล้ว เรายังต้องระวังความประมาทของคนอื่นด้วย
สวัสดีครับครูนง
ขอโทษครูนงด้วยครับที่ทำให้ตกใจ...
ผมก็นึกว่าน้องเราไปหลังสงกรานต์รถน้อยแล้วคงไม่พรือ...แต่ที่ไหนได้วัยรุ่นขับรถครับ ขับมาจากสิชล ช่วงนั้นลงเนินนิด ๆ ถ้าขับเร็วไม่ระวังรถจะเหิรครับ ผมขับรถลงใต้ก็หยุดดูรอยทุกทีครับ เห็นแล้วใจหายครับ....คิดถึงน้องที่เราเลี้ยงมาตั้งแต่เกิดครับ
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับคุณเกษตรยะลา
มีพี่สาวเขารู้สึกตั้งแต่คืนก่อนที่เช้าเขาจะเดินทาง เขาเข้าไปไหว้พระ พี่สาวเขาตามเข้าไปแล้วมองในห้องพระแล้วไม่เห็น เที่ยวตามหาเขาบอกเขาอยู่ในห้องพระ
ก่อนที่ตำรวจจะโทรมาเขามาหาลูกชายเขาแล้วครับ บอกลูกเขาว่า"พ่อฝากสร้อยกับพระไว้ที่แม่ ให้ลูกไปเอานะ" เราร้องไห้กันทั้งบ้านแต่เขาตาแดงนิด ๆ ก็คุยกับเขาว่าอย่าเสียใจ เขาบอกว่าแรกเดี๋ยวพ่อมาหาเขาแล้วครับ
เขามาหาผมบ่อย มากดกริ่งที่หน้าบ้านแต่ไม่เห็นคน ตอนหลังได้รู้ว่าวันนั้นภรรยาเขามาเยี่ยมญาติที่กรุงเทพ...วันหลังกดหล่าวก็เลยบอก"ดำเข้ามาต้ะน้อง ตูไม่ได้ปิด...ถ้าไม่บอกก็กดอยู่นั้นแหละ
เล่าให้ฟังแล่น ๆ ครับแต่ตักบาตรอุทิศให้ตลอดครับ
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับท่านอัยการชาวเกาะ
ขอโทษครับที่ทำให้ใจหายครับ
ผมก็คิดเหมือนท่านครับ เดี๋ยวนี้ใครอิแซง อิปาด ช่างหมัน...ขับให้ถูกต้องความเร็วพอสมควรครับ ไม่ต้องแขบมาก...ตาต้องแลทั้งถนน คนที่เดินข้างถนน หมูหมากาไก่วัวควาย รถที่วิ่งตามหลัง รถที่วิ่งสวนมา...แล้วไม่ลืมดูเกท์หน้าปัทม์รถด้วย...เหนื่อยและเครียดมากครับขับรถเดี๋ยวนี้
ขอบพระคุณมากครับ
ขอแสดงความเสียใจด้วย ไม่มีใครอยากพบประสบกับเรื่องราวแบบนี้ คิดอีกที่ก็ยินดีกับคนที่จากไป เขาไม่ได้รับรู้อะไรกับโลกปัจจุบัน......ที่คนข้างหลัง กำลังเผชิญอยู่ .....ตัวดิฉันก็ประสบเหตุการแบบเดียวกัน เพียงแต่...ฉันมีชีวิตรอด เพราะกระเด็นออกจากตัวรถ ....แฟนติดอยู่ในรถ และรับรู้ว่า......ความทรมานที่สุดคือการพลัดพรากจากสิ่งรัก..............หดหู่และ......เงียบ...นาน.นานมาก มารู้สึกตัวอีกครั้ง..ลูกชาย วัย 3 ปีกว่าๆ เงียบและไม่คุย..เล่น..เก็บตัว...ซึมเศร้า...ถึงรู้สึกตัวว่าเราเป็นอย่างนี้ไม่ได้ หากเราไม่เข้มแข็ง แล้วใครจะเป็นเสาหลักให้ลูก....พยายาม...อยู่กับความเป็นจริง..แสนเจ็บปวด บ่อยครั้งที่ร้องไห้ แล้ววันนี้ลูกชายก็อายุได้ 6 ปีกว่าแล้ว ก็ปลอบ แม่ว่า"แม่ไม่ต้องร้องไห้เดี๋ยวมันก็ผ่านไป " เป็นคำปลอบใจจากลูกที่ไม่คิดว่า เขาจะพูด
ขอบคุณที่แห่งนี้ได้แบ่งปันความคิด รู้สึกว่ามีเพื่อนตลอดเวลา
สวัสดีครับครูเอ
ขอแสดงความเสียใจกับครูเอย้อนหลังนะครับ
ขอบคุณสำหรับประโยคที่ลูกปลอบแม่"แม่ไม่ต้องร้องไห้เดี๋ยวมันก็ผ่านไป " เด็กอายุ ๖ ขวบสามารถปลอบแม่ด้วยประโยคขนาดนี้ แสดงว่าเขามีความรู้สึกนึกคิดเกินตัวและอายุ...เลี้ยงเขาให้ดีเถอะครับ...เขาจะช่วยคุณได้อีกเยอะครับ
ครับที่นี่เราเป็นพี่น้องกันครับ มีอะไรเราก็แบ่งปันกัน เอื้ออาทรซึ่งกันและกันครับ...ครูเอ
ขอให้ครูเอโชคดีตลอดไปนะครับ
(พรุ่งนี้อย่าลืมออกไปเลือกตั้งนะครับ)
สวัสดีครับครูเอ
หลาย ๆ สิ่ง หลาย ๆ อย่างที่ดี ๆ เราไม่เคยพบไม่เคยเห็นเพราะบางอย่างอยู่ไกลตัว บางอย่างอยู่คนละสังคม บางอย่างอยู่คนละหน้าที่...แต่ที่ gotoknow เราทุกคนสามารถเรียนรู้จากประสบการณ์ตรงที่พวกเราชาว G2K ได้ร่วมกันถ่ายทอดเพื่อให้พี่ ๆ น้อง ๆ ของเรารับทราบและเรียนรู้ด้วยความจริงใจไม่มีอะไรแอบแฝง เราจะมีความเอื้ออาทรต่อกันโดยอัตโนมัติเหนือทฤษฏีใด ๆ แม้ว่าเราไม่เคยพบหน้าค่าตากันเลย...
จึงหวังว่าครูเอ คงเป็นหนึ่งในพี่น้องเรา
ขอบคุณครับผม