เรื่องเล่าบนหลังอาน : ตอนแกล้งเด็ก

เห็นเด็ก ๆมันขี้โกง ก็ให้นึกถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก จำได้ว่าเรื่องลูกเล่น เจ้าเล่ห์ นี่ไม่เป็นรองใคร

เย็นวันจันทร์ ยายกาแฟยุ่ง ๆ และงานติดพันจึงเลิกเย็นไปนิด เลยอดไปปั่นไกล ๆ อยากยืดเส้น ยืดสายซะหน่อย เลยลาก คุณไต้ฝุ่นออกไปปั่น กะว่าจะปั่นใกล้ ๆ คือที่ถนนในโรงพยาบาล ปั่นซัก 10 รอบ ก็ได้หลายกิโลมากโขอยู่ ถนนในโรงพยาบาลจะเป็นวงกลมรอบสนามหญ้า ซึ่งตอนนี้ถูกแปลงเป็นสถานที่ออกกำลังกายแบบ Hi-so หรือ สนามกอล์ฟ อยู่เส้นรอบวง เกือบ 400 เมตร แต่เป็น 400 เมตร ที่ทรมานมาก เพราะเป็นเนินชันเกือบ 20 องศาได้ สลับกับทางลาดลง พูดง่าย ๆ ฟากทางชัน ก็ปั่นจนเมื่อย ทางลาดลงก็ฉิว

เวลาปั่นในโรงพยาบาลก็ต้องคอยระวังหน้า ระวังหลัง ลูกกอล์ฟจะลงหัวเมื่อไหร่ไม่รู้ค่ะ พี่น้อง วันไหนก๊วนกอล์ฟ ไม่ลงสนามก็ทางโปร่งโล่งสบาย สนามหญ้าหน้าโรงพยาบาล เป็นสนามเด็กเล่นของหอยโข่งด้วย นึกถึงเมื่อก่อนเมื่อโข่งยังเด็ก เวลาพามาเล่นแถวนี้เค้าจะสนุกมาก (ตอนนี้ก็ยังสนุกอยู่) อย่างเช่นเล่นเกมส์ คาบลูกกอล์ฟ ชาวบ้านวิ่ง วิ่ง ๆ ไถลพุง มั่งล่ะ ที่สนุกของเค้าอีกอย่างคือเล่นกับเด็ก ๆที่สนามหญ้าถ้าปั่นไม่ไกล ไม่ออกถนนใหญ่ อย่างวันนี้ ก็จะไม่ขังเจ้าลูกชาย ปล่อยให้มาวิ่งด้วยกัน ดีซะอีกเค้าจะได้ออกกำลังกาย

แต่หอยโข่งขี้โกงนิดหนึ่ง แทนที่จะวิ่งตามถนนเหมือนยายกาแฟ เธอเล่นวิ่งลัดสนามเรื่อย แถมบางทีเหนื่อย ๆ มีนั่งรอตรงกลางสนามแล้วใช้วิธีมองตามแบบว่า “อย่าให้คลาดสายตานะ” ปานนั้น บางทีเราปั่นขึ้นเนินลิ้นห้อย เจ้าตัวทำมาเป็นยืนดักหน้า ประหนึ่งจะพูดว่า “แม่นี่ไม่เห็น จะเก่งเลย หนูมารอแม่นานแล้วนะ” หมั่นไส้ เจงๆ ไอ้ตัวขี้โกงเนี่ย

วันนี้มีเด็กแปลกหน้า มาเล่นอยู่หน้าโรงพยาบาล 4-5 คน เป็นเด็กผู้หญิง ซะสี่คน เด็กชาย 1 คน ดูวัยแล้ว ไม่น่าจะเกิน 10 ขวบ ไม่เคยเห็นมาก่อน น่าจะเป็นลูกชาวบ้านแถวนี้ ลืมบอกไปว่าสนามหน้าโรงพยาบาลนอกจากจะเป็นสนามกอล์ฟแล้ว ยังเป็นสนามเด็กเล่นด้วย ก็มักจะมีเด็ก ๆ มาเล่นเป็นประจำ และเด็ก ทั้ง 5 คนเล่นก็กำลังซ่อนหากันอย่างสนุกสนาน

“โอน้อยออก โอน้อยออก เฮ้....” เสียงเฮสนุกสนาน จนต้องหันกลับดู อาการกระโดดโลดเต้น

“เอ้า ยันยินเยาปั้กเป้า ยิงฉุบ ยิ้งฉุบ ยิ้งฉุบเอ้า เธอเป็น” (เธอเป็น หมายความว่า เธอเป็นคนหาค่ะ) ว่าแล้วเด็ก คนที่ต้องซ่อนก็กรี๊ดกันสนั่นก่อนวิ่งไปแอบ สนามหน้าโรงพยาบาลจะมีสุมทุมพุ่มไม้เยอะ โดยเฉพาะพุ่มชาทอง ที่พี่คนสวนตัดแต่งไว้อย่างสวยงาม กลายเป็นที่ซ่อนชั้นดี ของพวกเด็ก ๆ ค่ะ

“1 2 3 4 5 6 7 8...เอารึยังงงงง” และก็มีเสียงขานรับ

“ย้างงงงงงงงงงงงงง” ปั่นผ่านไปถึง เจ้าคนหา ก็ขำกิ๊ก ค่ะ นั่งเอามือ ปิดหน้า ปิดตา แต่แอบถ่างไว้เล็กน้อย จะเหลือรอดไปไหน ถ่างขนาดนี้ไม่เห็นก็แย่แล้ว รอบแรกยังผ่านไปเฉย ๆ แค่แอบมองอย่างสนใจ วนผ่านมาอีกรอบหนึ่ง

“58 59 60 61 62 63 โอ๊ย เอารึยัง ชั้นเมื่อยแล้วนะ“ เห็นเด็ก ๆมันขี้โกง ก็ให้นึกถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก จำได้ว่าเรื่องลูกเล่น เจ้าเล่ห์ นี่ไม่เป็นรองใคร แบบนี้ ฉันก็เคยทำ หนักกว่านี้ฉันก็เคยทำ ฉลาดแกมโกงอย่างนี้ ถ้าคิดแบบมองโลกในแง่ดี ก็คือทำให้เด็กฉลาด รู้จักแก้ปัญหาแต่เล็ก คิดในแง่ร้าย คือไม่ซื่อสัตย์ ไว้ใจยาก และจะใช้นิสัยการแก้ปัญหาที่ผิด ๆ โดยขาดความรับผิดชอบ บางอย่างเด็กอาจต้องได้เรียนรู้บ้าง ว่าความลับไม่มีในโลก การกระทำใด ๆ ที่ไม่โปร่งใสยังไงก็จะต้องมีคนรู้เห็น

"นั่นแน่ แอบดู ขี้โกงนินา" ยายกาแฟ ตะโกนลอย ๆ ขึ้นมา ตอนปั่นผ่านในอีกรอบ หนึ่ง เจ้าตัวรีบเอามือลง หัวเราะแหะ ๆ และเริ่มออกโป้ง เพื่อน ๆ มีเพื่อนเจ้าเด็กน้อยที่คงแอบได้ยินเสียงยายกาแฟ ถนัดถนี่ ถูกโป้งเป็นแรก คนที่ถูกโป้งเป็นคนแรก หรือ ถูกหาเจอเป็นคนแรก จะต้องเป็นคนหาในรอบต่อไปค่ะ คงไม่พอใจที่โดนคนแรก ตะโกนขึ้น

“ไอ่นัท แอบดู ไอ่นัท ขี้โกง พี่คนนั้นบอกว่าไอ่นัท แอบดู ไอ่นัทขี้โกง” คนอื่น ก็เลยวิ่งออกผสมโรงกัน แล้ว “น้องน้ท” ก็ถูกรูมประณาม จากเพื่อน

“ไอ่นัทแอบดู ไอ่นัทขี้โกง” แถมพากันรุมชี้ อย่างกับชี้ตัวผู้ต้องหายังไง ยังงั้นเลย ยายกาแฟหัวเราะกิ๊ก “แกล้งเด็กสำเร็จ”

“ไอ่นัทแอบดู ไอ่นัทขี้โกง” เสียงยังรุมประนามอย่างต่อเนื่อง น้องนัท ยิ้มแห้ง ๆ เกาหัวแกรก ๆ

“ดูนิดเดียวเอง วู้” พยายามประนีประนอม

“เอาอย่างงี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวเราจะเป็น ติดต่อกัน 10 ตา ก็แล้วกัน ต่อไปจะไม่ดูละ” แล้วเด็ก ๆ ก็มีวิธีจัดการ ให้น้องนัท ปิดตาโดยที่ไม่สามารถแอบดูได้ เห็นวิธีจัดการของเด็ก ๆ แล้วน่ารักดีค่ะ เด็กยังไงก็เป็นเด็ก ให้อภัยกันง่าย และมีวิธีจัดการกับปัญหาในบางเรื่อง แบบที่ผู้ใหญ่ น่าจะเอาเยี่ยง

เด็ก ๆ เล่นต่อ คงไม่ถึงสิบตาอย่างที่น้องนัทคาดหมายไว้ เพราะหลังจากนั้น หอยโข่งก็ลงไปร่วมวงเล่นด้วย วงแทบแตก เพราะคนไปแอบที่ไหน เจ้าตัวเขื่องเป็นต้องไปช่วยหาแล้วก็ยืนมอง กระดิกหางจะรอดหรือท่าน รายไหนรายนั้น คนหาไม่ต้องต้องแอบมองก็หาเจอล่ะค่ะ เลยจะได้ยินเสียงเด็ก ๆ ลอยมา

“ไป ไป๊ ไอ้หมาเนี่ย มายืนดูยังงี้ เปิ้นก็หาเจอก่ะ” ต่อมาไม่นาน

“โอ๊ย ไม่เอาละ ไม่เล่นละเล่นได้ยังไง เจ้าคนหามันมีผู้ช่วยอยู่ทั้งคน ไปเล่นกับไอ้ตัวนี้ดีกว่า” แล้วเด็ก ๆ ก็หันไปวิ่ง และฟัดกับหอยโข่งอย่างสนุกสนาน

จบก่อนค่ะ ขอให้มีความสุขทั้งเวลาพักผ่อน และเวลาทำงานค่ะ