เมื่อ "นก" ไม่ยอมบิน

สิ่งใดที่เราควบคุมไม่ได้ ก็ไม่รู้จะเครียดไปทำไม

      

 ลำนี้ล่ะชื่อ "สุรินทร์"  เราจึงโดนแซวว่าเพราะมีคนจากสุรินทร์มา เครื่องเลยดื้อไม่ยอมบิน (ฮา) ช่างบังเอิญจริง จริ๊ง

 

                       ต้นเดือนที่ผ่านมา ดิฉันมีโอกาสเติมเต็มสีสันให้ชีวิตอีกครั้ง เมื่อได้ร่วมเดินทางกับคณะ สรส.(สถาบันเสริมสร้างการเรียนรู้สู่ชุมชนเป็นสุข)  ไปร่วมงานตลาดนัดความรู้สู่ชุมชนเป็นสุข ภาคใต้ ซึ่งจัดที่ศูนย์เทศบาลทุ่งท่าลาด อ.เมือง จ.นครศรีธรรมราช  การเดินทางจากกรุงเทพนั้น คณะได้เลือกใช้บริการโดยเครื่องบิน “นกแอร์”  เวลาที่กำหนดเป็นเที่ยวบินแรก เวลา 0630 น. ดิฉันพร้อมคณะพร้อมกันที่ดอนเมืองก่อนเวลาเพื่อจัดแจง โหลดกระเป๋า เช็คอิน เรียกว่ามีความพร้อมไม่ต้องรีบร้อน เพราะบริหารเวลาจากที่พักมาดอนเมืองเป็นอย่างดี  เมื่อถึงเวลาเจ้าหน้าที่ประกาศเชิญผู้โดยสารที่จะเดินทางไปนครศรีธรรมราช  เที่ยวบินที่  DD 7804  ขึ้นเครื่องได้ที่ประตู 67  คณะเราประมาณสิบกว่าชีวิต ขึ้นเครื่องตามระเบียบ  ดิฉันได้ที่นั่งหมายเลข 42  วันนี้อากาศค่อนข้างปิด ฟ้ามืด สลัว  หลังจากพนักงานบนเครื่องหน้าตาสะสวย สาธิตการใช้อุปกรณ์บนเครื่องเสร็จเรียบร้อย   เสียงทีปีกเครื่องด้านซ้ายตรงกับที่ดิฉันนั่งก็ดังขึ้น “ครืด ครืด”   แรก ๆ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เข้าใจว่าน่าจะเป็นเครื่องยนต์ปกติ  ไม่นานเกิน 5 นาที  เสียงนุ่ม ๆ ของกัปตันก็ดังขึ้น “  สวัสดีครับ ผมกัปตัน.... มีความจำเป็นขอเรียนให้ผู้โดยสารทราบว่าขณะนี้มีเหตุขัดข้องในระบบควบคุม จึงขอบินกลับไปเช็คที่ดอนเมืองก่อน”  หลายคนที่นอนหลับอยู่ ตาก็เบิกกว้างขี้น (โดยเฉพาะน้องอุแห่ง สคส.ที่ร่วมเดินทางไปด้วย) บางคนนั่งนิ่งเรียกสมาธิ  สำหรับดิฉันนะเหรอ แฮะ แฮะ  ยกมือพนมไหว้พระวอนสิ่งศักดิ์ช่วยลูกด้วยเถอะ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ  

                          เมื่อเครื่องลงจอดที่รันเวย์ ใจค่อยชื้นมาหน่อย  เจ้าหน้าที่แจ้งว่าขอให้ผู้โดยสารเอาสัมภาระบนเครื่องลงด้วย  ประมาณ 08.00 จะประกาศให้ขึ้นเครื่องอีกครั้งหนึ่ง   แล้วก็แจกคูปองให้ไปรับประทานอาหารซึ่งมีมูลค่าเพียง 60 บาท เดินไปห้องอาหารที่เขาจัดไว้ คนเยอะมาก ถ้าสั่งอาหารจานเดียวมาทานคงต้องรออีกนาน จึงเอาไปแลกแซนวิสมา ได้ 1 ชิ้น (เขาคิดมูลค่าตามคูปองเลยค่ะ 60 บาท)  น้ำก็แลกไม่ได้นะคะ  กลับมานั่งรอหน้าประตูทางขึ้นเครื่อง  รอแล้วรอเล่า แปดโมงก็แล้ว เก้าโมงก็แล้ว ..........รอแล้วก็รอ.....คณะที่ไปบ้างก็เดินไปเดินมา บ้างก็นั่งสัปหงก เพราะตื่นตั้งแต่ตีสาม บ้างก็โทร.แจ้งญาติ บ้างก็บ่น เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง ที่ต้องนั่งรอที่ดอนเมือง ทำให้เราได้มีโอกาสสังเกตพฤติกรรมของผู้คนได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ สำหรับตัวเองก็ได้ฝึกความอดทนที่จะต้องรอคอย (อย่างไม่เครียด) ด้วยการตามดูจิตทุกขณะ ว่าสิ่งใดหากเราควบคุมไม่ได้ ก็ไม่รู้จะเครียดไปทำไม ปล่อยให้เป็นไปตามวิถีครรลองของมันก็แล้วกัน  ประมาณเวลา 11.30 น. เจ้าหน้าที่ประกาศให้ขึ้นเครื่องอีกครั้ง คราวนี้เปลี่ยนเครื่องให้แล้ว  และการเดินทางก็ถึงที่หมายอย่างปลอดภัยเวลา 12.35 น.  คณะเราก็ถึงสนามบินนครศรีธรรมราช  แต่ตอนนี้ท้องร้องจ๊อก ๆ   หิวข้าวกันหน้าซีดเซียวแทบทุกคน  บันทึกหน้าจะพาไปกินข้าวกลางวันมื้อแรกที่สุดแสนจะอร่อยที่ อ.พระพรหม

[แผ่นดิน]

เป็นรสชาติของการเดินทาง...ที่ชีวิตได้สัมผัส  และตื่นเต้นเมื่อเผชิญกับภาวะที่เราควบคุมไม่ได้ ...

ชีวิตเป็นเช่นนี้เสมอ...

....

เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ

 

[บัวชูฝัก]

• สวัสดีครับคุณครูอ๊อด
• การเดินทางโดยเครื่องบินเป็นประสบการณ์ที่ดีครับ
• ผมเมีโอกาสเดินทางไปเผยแพร่วัฒนธรรมแถบยุโรปหลายประเทศ มันเป็นประสบการณ์ที่ประทับใจมากกับเหตุการณ์ต่างๆบนเครื่องที่น่าประทับใจตลอดการเดินทาง
• ขอบคุณครับ

[รัฐเขต]

โชคดีนะครับ ที่นกตัวนี้ยังบินกลับได้....