เมื่อหัวใจพ่ายแพ้

ตอนนี้ฉันเหลือแต่...........

วันนี้ฉันรู้สึกว่าใจแผ่วๆคิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อนๆ ฉันจึงหยิบบันทึกสมัยตอนมัธยมมาอ่าน ฉันจึงเขียนความรู้สึกตอนนั้นให้ท่านที่อ่านได้อ่าน..และท่านเคยมีความรู้สึกเหมือนกับฉันมั๊ย.........

คงไม่มีวันถึงจุดหมาย...เมื่อหัวใจพ่ายแพ้   ...

         บ่อยครั้งที่ฉันมักจะหวนนึกถึงสมัยเมื่อครั้งเป็นเด็ก มีอยู่เหตุการณ์หนึ่งที่ไม่เคยลืมเลย ช่วงนั้นราวๆ ประมาณมัธยม 2 ซึ่งมีเรียนวิชากรีฑาอยู่ด้วย คิดว่าหลายคนที่อายุไม่ต่างกันมากนักคงได้เรียนเหมือนกัน จำได้ว่าวิชานี้เป็นวิชาที่ค่อนข้างโหดอยู่พอสมควร คุณครูจะให้สะสมแต้มการวิ่งรอบสนามฟุตบอล จำไม่ได้แน่นอนว่าประมาณ 40 รอบหรือเปล่า วิ่งครบรอบหนึ่งก็จะมาให้คุณครูที่นั่งเฝ้าอยู่ริมสนามแสตมป์ที่หนึ่ง จำได้ว่าหลังข้าวเที่ยงกับหลังเลิกเรียนก็วิ่งกันหน้าตั้งคราวล่ะสองสามรอบ
         มีอยู่ช่วงหนึ่งที่คุณครูจะให้วิ่งระยะสั้นร้อยเมตรจับเวลาแข่งกับเพื่อนๆ สำหรับฉันแล้วแพ้ชนะไม่สำคัญ เพราะไม่ได้หวังจะไปเป็นตัวแทนนักกีฬาเพื่อแข่งต่อไป ฉันก็วิ่งเข้าเส้นชัยตามปกติไม่ได้ชนะเลิศอะไร แค่ถึงเส้นชัยตามกำหนดเวลาก็ดีใจแล้ว
         มีเพื่อนคนหนึ่ง เค้าวิ่งไปจนใกล้จะถึงเส้นชัยแล้วอีกไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นเค้าก็เสียหลักถลาล้มลงนอนกับพื้น ... เพื่อนๆ วิ่งกันไปจนถึงเส้นชัยแล้ว แต่เค้ายังนอนอยู่ แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก เพียงแค่เค้าหมดแรงที่จะวิ่งต่อไป
         ฉันนั่งมองเค้าพร้อมกับคิดในใจ ภาวนาให้เค้าลุกขึ้นวิ่งต่อไป มันอีกแค่นิดเดียวเองนะ ในตอนนั้นฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเค้าถึงไม่ลุกขึ้นวิ่งต่อ เพียงแค่ถึงเส้นชัยคุณครูก็ให้ผ่านแล้ว
         สำหรับฉันตอนนั้น ยอมรับว่าความรู้สึกยอมแพ้ไม่ค่อยมีมากนัก ฉันไม่ใช่คนชอบเอาชนะใคร ไม่ใช่คนชอบการแข่งขันนัก ... แต่ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ อย่างนั้น ถ้าไม่บาดเจ็บจนลุกไม่ไหวจริงๆ ถ้าฉันเป็นเพื่อนคนนั้น ฉันจะลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อให้ถึงเส้นชัย
         ภาพเหตุการณ์นั้นมันเหมือนภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่นานนักในความทรงจำของฉัน ในวันนี้ที่ฉันรู้สึกเหนื่อยและท้อเหลือเกินกับการต่อสู้ หลายครั้งที่ฉันเริ่มจะคล้ายกับเพื่อนคนนั้น อยากนอนยาว ไม่อยากลุกขึ้นต่อสู้กับอะไรทั้งสิ้น ... ปัญหาของชีวิตที่หนักหนามันบั่นทอนเรี่ยวแรงของฉันจนแทบไม่เหลือพลังในการสู้ชีวิต
         ดูเหมือนว่าฉันเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนคนนั้นได้อย่างดี
แต่...ยังไงฉันก็ไม่อยากเป็นคนขี้แพ้ ที่พ่ายแพ้ต่อใจตัวเองอย่างนั้น ... ฉันจะไม่ยอมเป็นอย่างที่ฉันเคยรู้สึกว่า...มันพ่ายแพ้สิ้นดี
         การนอนมองจุดหมายที่ดูเหมือนอยู่ไม่ไกลนัก ทั้งๆ ที่สามารถจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปให้ถึงได้ แต่ไม่ทำ...ก็เหมือนกับคนตายไปแล้ว ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะหัวใจที่พ่ายแพ้นั่นเอง

         กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการดำรงมีชีวิตอยู่...ฉันชอบคำกล่าวที่ว่า "อุปสรรคมีไว้สำหรับข้ามผ่าน ไม่ได้มีไว้ให้ท้อถอย"
         แม้ว่าขณะนี้หัวใจของฉันมันล้าเหลือเกิน...แต่...
        แต่ในฐานะที่ฉันเคยเล่นกีฬาอย่างหนักมาเหมือนกัน ตอนนี้แค่อยากตะโกนคำพูดหนึ่ง ตามแบบน้องอรนักยกน้ำหนักเหรียญทองโอลิมปิคทีมชาติไทย

                                                      

                                                        สู้โว้ย!

                      

 

 บางสิ่ง...ใกล้เกินไป
บางสิ่ง...คุ้นเคยมากไป
บางสิ่ง...เหมือนของตาย
บางสิ่งนั้น...มักถูกละเลย

โดยที่ไม่เคยรู้ว่า
...สำคัญ เพียงใด     (อ้อย คนเดิม)

 

 

[กวินธร]

ช่วงเวลาหนึ่งที่คุณเมื่อยล้า หมดกำลังใจ คุณคงจะหมดหวัง อาลัยกับบางอย่าง ที่มันบั่นทอนคุณได้ ยามนั้น คุณเปรียบเสมือนต้นไม้ในดงกว้าง ที่อ้างว้าง ถูกโหมกระหน่ำด้วยสายลมและแสงแดด แม้วันนี้ จะเลยวันที่คุณเหงา และเศร้า ความรู้สึกตรงนั้น ผมขอเป็นกำลังใจให้คุณสักคน นะ.... คนดี...

-------------------------------------------23ส.ค.50

[กวินธร]

......ยามใด ที่หัวใจว่างเว้น จากความรัก จากการยึดติดซึ่งใครบางคน ใครบางคนที่มีอิทธิพลต่อเรา ใครบางคนซึ่งเหมือนหนึ่งกุมลมหายใจของเรา ครั้นเมื่อเราว่างเว้นจากสิ่งนั้น

.....................ยามนั้น เราจะมองเห็นโลกกว้าง สดใส และมีสิ่งที่เราสมควรทำ อีกมากมาย โลกนี้ ช่างกว้างไกล เกิดกว่าที่ความคิดเรา จะยั่งถึง

.....และ หาก สมหวัง กับ ความรัก อ่อนละมุล ชุ่มชื่นอยู่ใจรัก สักอักครั้ง รักที่เราปราถนา และสมหวังนั้น จะพาเราไปพบจุดหมาย ที่เราต้องการได้ทุกเวลา และความรักนั้น ใครเล่าหนอ จะสมหวัง กับความรัก ที่ตัวเราต้องการ

...................รัก คำสั้น ๆ แต่ไม่สมหวังทุกคน แต่น่าค้นหา คุณว่าอย่างนั้นไหม.......คุณ อ้อยทิพย์