เรื่องเล่ากลับจากชายแดนตอนที่๔
โจร ขโมยรถ
เรื่องเล่ากลับจากชายแดนตอนที่๔
การปฎิบัติหน้าที่ ตามแนวชายแดนในทุกวันนี้เรื่อการต่อสู้ของฝ่ายตรงข้ามไม่มี เป็นไปอย่างเรียบร้อย
จะมีการต่อสู้ก็ต่อเมื่อ จะเป็นโจรขโมยที่เข้ามา ขโมยรถยนตร์เพราะเวลาบางครั้ง คือจะเข้ามาตามเส้นทางเก่า
ซึ่งเป็นเส้นทาง ของระหว่างประเทศ เพราะเป็นพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่า ในส่วนนี้ในการจับกุมในแต่ละครั้งยาก
รถส่วนใหญ่ที่หายเป็นประจำ จะเป็นรถจักยานยนตร์ ถ้าหายแล้วยากต่อการติดตาม เพราะรถที่หายแต่ละคัน
ส่วนใหญ่จะถูกส่งข้ามไป ฝั่งกัมพูชา ในการจับกุมแต่ละครั้งจะเป็นการต่อสู้กันอย่างรุนแรง มีปืนระเบิดของฝ่ายตรงข้ามคือโจรขโมยรถ มีอยู่วันหนึ่งสายรายงานมาว่า มีรถกระปะหาย หัวหน้าผู้บังคับบัญชา จึงได้จัดชุด ราชตระเวณ ทหาร ๕ นายนายสิบ ๑ นาย ในส่วนนี้การปฎิบัติหน้าที่เป็นครั้งที่สำคัญที่สุด ของครั้งหนึ่งในชีวิต คือได้ทำหน้าที่จริงและอันตรายมากถ้ามีการต่อสู้ของโจรฝ่ายตารงข้าม ถ้าพาดหมายถึงตาย ไม่ว่าจะเป็นปืนหรือระเบิดของฝ่ายตรงข้าม ตรงที่จะไปซุ้มนั้นเป็นพื้นที่อยู่ในป่า ในพื้นที่
เต็มไปด้วยอันตรายเพราะมีแต่ระเบิด ที่ฝังไว้ในสมัยสงคามโลก ยังทำรายและเก็บกู้ยังไม่หมด เพราะภาพสิ่งแวดล้อมธรรมชาติเปลี่ยนสภาพไป มีทั้งสัตว์ราย งู เสือ หมู่ป่า ในช่วงที่จะไปนั้น เป็นเวลากลางคืน เฉพาะทหารคนไหน ที่ไม่ได้เข้าเวณยาม
วันนั้นผม ออกจากเวณพอดี ช่วงที่ออกเดินทางเวลาประมาณ ๒0 .00 น. คือไม่มีไฟ หามพูดส่งเสียงดัง คือต้องเดินไป อาวุธพร้อมกระสุนพร้อม ๒00 นัด ระเบิดก็มี วิทยุสื่อสาร ความถี่สูงพร้อมติดต่อ ระยะทางที่เดินไป ๘ - ๑0 กิโลเมตร ใช้เวลาเดิน ๓ ชั่งโมงถึงเป้าหมาย และได้ทำการหาที่เหมาะกับแนวป้องกันเวลาผ่านไป เที่ยงคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนถึง ตี ๑ เหตุการในช่วงนั้นนอนไม่หรับ สิ่งที่ได้เห็นเป็นเงาตระคุ่ม เข้ามาใกล้เข้ามาทุกขนาด จึงบอกนายสิบ และให้สั่งทุกคนพร้อม กดเสริมปืนออกพร้อมยิ่งพอเข้ามาใกล้สุดพอที่จะเห็นได้ชัด เห็นครับแต่ เป็นคนชาวกัมพูชา ประมาณ ๒๐ คน นายสิบบอกว่าไม่ต้องยิ่ง เพราะเข้ากำลังเข้ามา
ในประเทศเรา ในเวลาผ่านไปเพราะไม่มีอะไรมีแต่ชาวกัมพูชา ที่ผ่านไป คงจะเป็นพวกโจรขโมยที่เข้ามาขโมยรถยนตร์จึงได้ดักซุ้มอยูที่เดิม เพราะตอนขากลับอาจ จะมีรถมาด้วย ซุ้มจนถึงเช้าก็ไม่เห็นคนพวกนั้นกลับมาเลยครับ จึงยกเลิกภารกิจเดินกลับฐาน ในวันต่อมาก็ไปซุ้มอีกครับ แต่จัดให้ชุด ใหม่ไปแทนเป็นทารที่อยู่ในฐานแต่ผมไม่ได้ไปพักพ่อน ผ่านไป ๓ วัน มีชุดราชตระเวณแจ้งมาว่ามีร่องรอยมีท่อนไม้ในการยกรถข้ามคันครองที่เป็นเขต ตามแนวชายแดนอยู่อีกฝั่งหนึงของป่า ติดกับเขตความรับผิดชอบของทหารพาน ในความคิดผมคงเป็นรถคันที่แจ้งหายวันนั้นแน่นอนผ่านไป ๔ วันสายรายงานแจ้งมาว่ามีรถหาย เป็นรถกระปะ ทะเบียน สระแก้ว ผมคิดว่าคงเหมือนเดิมคงไม่เจออีกครับผมก็ได้จัดชุดซุ้มตามเดิม แต่เป็นรุ่นพี่ เพราะทหารมีอยู่ ๓ รุ่นด้วยกัน มี สุรินทร์ ชลบุรี มหาสารคาม แต่ชุดที่ไปซุ้มเป็น ชุดสุรินทร์วันนั้นผมไม่ได้เข้าเวณเพราะผมจะได้กลับบ้านตอนเช้า ในคืนนั้นผมกำลังนอนหลับ เวลา ตี ๔. ๕๕ ได้ยินเสียงนกหวีดดังมากจึงรีบลุกขึ้นพร้อมกับเสียงนายทหาร ให้พร้อมขึ้นรถ ๕ นาที เพราะผมตืนขึ้นมาได้ยินเสียงปืนดังสนั่น พร้อมขึ้นรถปืนพร้อมยิ่ง
ไปถึงที่เกิดเหตุ ที่ติดกับเขตแดน ห่างประมาณ ๕ ๐๐ เมตร เป็นเส้นทางเก่า พอไปถึงจึงรีบเข้าไปเพราะได้ยินเสียงรถดังอยู่พอเข้าไปใกล้ ๆ เห็นครับเห็นรถกระปะกำลังติดเครื่องอยู่ เป็นรถที่ถูกขโมยมาไปไม่ได้ครับเพราะมันติดเนินดินพอดีส่วนขโมยวิ่งหนีเข้าประเทศกัมพูชา ดีครับเพราะอย่างน้อยก็ได้รถคืนมา เพื่อนรุ่นพี่อยู่ในเหตุการเล่าให้ฟังว่า ประมาณ ๒๐ คนมียิ่งต่อสู้อยู่บางคนส่วนหนึ่งก็วิ่งหนี อย่างนี้ที่เขาเรียกว่าประการณ์จริงครับ ในตอนที่ ๕ จะเป็นเรื่องหาข่าวคือจะต้องเข้าไปในประเทศกัมพูชา เพื่อไปหาข่าวเกี่ยวกับโจรขโมยรถ ครับผม อ่านต่อตอนที่ ๕
การปฎิบัติหน้าที่ ตามแนวชายแดนในทุกวันนี้เรื่อการต่อสู้ของฝ่ายตรงข้ามไม่มี เป็นไปอย่างเรียบร้อย
จะมีการต่อสู้ก็ต่อเมื่อ จะเป็นโจรขโมยที่เข้ามา ขโมยรถยนตร์เพราะเวลาบางครั้ง คือจะเข้ามาตามเส้นทางเก่า
ซึ่งเป็นเส้นทาง ของระหว่างประเทศ เพราะเป็นพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่า ในส่วนนี้ในการจับกุมในแต่ละครั้งยาก
รถส่วนใหญ่ที่หายเป็นประจำ จะเป็นรถจักยานยนตร์ ถ้าหายแล้วยากต่อการติดตาม เพราะรถที่หายแต่ละคัน
ส่วนใหญ่จะถูกส่งข้ามไป ฝั่งกัมพูชา ในการจับกุมแต่ละครั้งจะเป็นการต่อสู้กันอย่างรุนแรง มีปืนระเบิดของฝ่ายตรงข้ามคือโจรขโมยรถ มีอยู่วันหนึ่งสายรายงานมาว่า มีรถกระปะหาย หัวหน้าผู้บังคับบัญชา จึงได้จัดชุด ราชตระเวณ ทหาร ๕ นายนายสิบ ๑ นาย ในส่วนนี้การปฎิบัติหน้าที่เป็นครั้งที่สำคัญที่สุด ของครั้งหนึ่งในชีวิต คือได้ทำหน้าที่จริงและอันตรายมากถ้ามีการต่อสู้ของโจรฝ่ายตารงข้าม ถ้าพาดหมายถึงตาย ไม่ว่าจะเป็นปืนหรือระเบิดของฝ่ายตรงข้าม ตรงที่จะไปซุ้มนั้นเป็นพื้นที่อยู่ในป่า ในพื้นที่
เต็มไปด้วยอันตรายเพราะมีแต่ระเบิด ที่ฝังไว้ในสมัยสงคามโลก ยังทำรายและเก็บกู้ยังไม่หมด เพราะภาพสิ่งแวดล้อมธรรมชาติเปลี่ยนสภาพไป มีทั้งสัตว์ราย งู เสือ หมู่ป่า ในช่วงที่จะไปนั้น เป็นเวลากลางคืน เฉพาะทหารคนไหน ที่ไม่ได้เข้าเวณยาม
วันนั้นผม ออกจากเวณพอดี ช่วงที่ออกเดินทางเวลาประมาณ ๒0 .00 น. คือไม่มีไฟ หามพูดส่งเสียงดัง คือต้องเดินไป อาวุธพร้อมกระสุนพร้อม ๒00 นัด ระเบิดก็มี วิทยุสื่อสาร ความถี่สูงพร้อมติดต่อ ระยะทางที่เดินไป ๘ - ๑0 กิโลเมตร ใช้เวลาเดิน ๓ ชั่งโมงถึงเป้าหมาย และได้ทำการหาที่เหมาะกับแนวป้องกันเวลาผ่านไป เที่ยงคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนถึง ตี ๑ เหตุการในช่วงนั้นนอนไม่หรับ สิ่งที่ได้เห็นเป็นเงาตระคุ่ม เข้ามาใกล้เข้ามาทุกขนาด จึงบอกนายสิบ และให้สั่งทุกคนพร้อม กดเสริมปืนออกพร้อมยิ่งพอเข้ามาใกล้สุดพอที่จะเห็นได้ชัด เห็นครับแต่ เป็นคนชาวกัมพูชา ประมาณ ๒๐ คน นายสิบบอกว่าไม่ต้องยิ่ง เพราะเข้ากำลังเข้ามา
ในประเทศเรา ในเวลาผ่านไปเพราะไม่มีอะไรมีแต่ชาวกัมพูชา ที่ผ่านไป คงจะเป็นพวกโจรขโมยที่เข้ามาขโมยรถยนตร์จึงได้ดักซุ้มอยูที่เดิม เพราะตอนขากลับอาจ จะมีรถมาด้วย ซุ้มจนถึงเช้าก็ไม่เห็นคนพวกนั้นกลับมาเลยครับ จึงยกเลิกภารกิจเดินกลับฐาน ในวันต่อมาก็ไปซุ้มอีกครับ แต่จัดให้ชุด ใหม่ไปแทนเป็นทารที่อยู่ในฐานแต่ผมไม่ได้ไปพักพ่อน ผ่านไป ๓ วัน มีชุดราชตระเวณแจ้งมาว่ามีร่องรอยมีท่อนไม้ในการยกรถข้ามคันครองที่เป็นเขต ตามแนวชายแดนอยู่อีกฝั่งหนึงของป่า ติดกับเขตความรับผิดชอบของทหารพาน ในความคิดผมคงเป็นรถคันที่แจ้งหายวันนั้นแน่นอนผ่านไป ๔ วันสายรายงานแจ้งมาว่ามีรถหาย เป็นรถกระปะ ทะเบียน สระแก้ว ผมคิดว่าคงเหมือนเดิมคงไม่เจออีกครับผมก็ได้จัดชุดซุ้มตามเดิม แต่เป็นรุ่นพี่ เพราะทหารมีอยู่ ๓ รุ่นด้วยกัน มี สุรินทร์ ชลบุรี มหาสารคาม แต่ชุดที่ไปซุ้มเป็น ชุดสุรินทร์วันนั้นผมไม่ได้เข้าเวณเพราะผมจะได้กลับบ้านตอนเช้า ในคืนนั้นผมกำลังนอนหลับ เวลา ตี ๔. ๕๕ ได้ยินเสียงนกหวีดดังมากจึงรีบลุกขึ้นพร้อมกับเสียงนายทหาร ให้พร้อมขึ้นรถ ๕ นาที เพราะผมตืนขึ้นมาได้ยินเสียงปืนดังสนั่น พร้อมขึ้นรถปืนพร้อมยิ่ง
ไปถึงที่เกิดเหตุ ที่ติดกับเขตแดน ห่างประมาณ ๕ ๐๐ เมตร เป็นเส้นทางเก่า พอไปถึงจึงรีบเข้าไปเพราะได้ยินเสียงรถดังอยู่พอเข้าไปใกล้ ๆ เห็นครับเห็นรถกระปะกำลังติดเครื่องอยู่ เป็นรถที่ถูกขโมยมาไปไม่ได้ครับเพราะมันติดเนินดินพอดีส่วนขโมยวิ่งหนีเข้าประเทศกัมพูชา ดีครับเพราะอย่างน้อยก็ได้รถคืนมา เพื่อนรุ่นพี่อยู่ในเหตุการเล่าให้ฟังว่า ประมาณ ๒๐ คนมียิ่งต่อสู้อยู่บางคนส่วนหนึ่งก็วิ่งหนี อย่างนี้ที่เขาเรียกว่าประการณ์จริงครับ ในตอนที่ ๕ จะเป็นเรื่องหาข่าวคือจะต้องเข้าไปในประเทศกัมพูชา เพื่อไปหาข่าวเกี่ยวกับโจรขโมยรถ ครับผม อ่านต่อตอนที่ ๕
คำสำคัญ (Tags): #พัฒนางานเขียนภูมิหลัง
หมายเลขบันทึก: 144643เขียนเมื่อ 6 พฤศจิกายน 2007 21:17 น. ()ความเห็น (4)
- อืมน้องรักชาติคะ
- พี่ยังงง..งง...งง...คะ
- เอหรือว่าพึ่งกลับมายังไม่ชิน
- อิอิ...ลองเข้าไปดูสารบัญของน้องสิคะ
- คลิกคำว่าการจัดการความรู้ ชื่อบล็อกของน้องคะ
- ...ทำไมชื่อบันทึกมันซ้ำๆกัน...แถมมีตั้งหลายอัน
- พี่เลยเลือกไม่ถูกว่าจะฝากความเห็นไว้อันไหนดี..กลัวฝากโดนอันที่น้องจะลบทิ้งคะ
- ตามมาเฉลยหัวใจมนุษย์ต่างดาวที่แท้.... เป็นเพียงรอยจารึกของมหาสมุทรที่ฝากความรักไว้กับก้อนหินริมทะเลคะ
สวัสดีครับผม naree suwan เรียกเข้าอันไหนก็ได้ครับผม แล้วแต่จะสดวก
ขอบคุณครับผม
อุ้ยตื่นเต้น ตื่นเต้นจังเลย ยิ่งกว่าในภาพยนต์อีก ตอนนี้ออกประจำการแล้วยัง ต้องไปเข้าเวรอีกหรือเปล่า จบแล้วยังคะ การเป็นทหาร โชคีนะคะ ที่รอดปลอดภัยกลับคืนมาได้ มันเป็นประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืมเลือนได้ สามารถบอกเล่าสู่รุ่นลูกรุ่นหลานได้ แต่พูดถึงระเบิดที่ตกค้างเนื่องจากสงครามโลก ครั้งที่ 2 น่ากลัวจริงๆ เอาระเบิดกั้นรั้วเลย ป่านนี้หมดแล้วยังน้อ ระวังยังไง ก็ยังโดน สุดแต่ใครจะโชคดี โชคร้าย น่ากลั๊ว น่ากลัว
สวัสดีครับผม 
- ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน กับประสบการณ์
- คงต้องอ่านตอนต่อไปนะครับผม