บันทึกที่ ๑๐๐ กับ tag แห่งความคิดถึง

โดนอาจารย์จันทรรัตน์กระแทกความคิดถึง ใส่นะครับ

กำลังจะหาเรื่องเขียน เนื่องในโอกาสเขียนบันทึกของตนเองมาได้ครบ ๑๐๐ พอดีเลย ทำให้มีโอกาสใช้ช่วง พักให้น้ำตอนวันหยุดปิยมหาราช อ่านทบทวนเรื่องราวของทั้งตนเองและคนอื่นที่ประทับใจ ขอว่าเรื่องตนเองก่อน แล้วต่อด้วย แทกคิดถึง นะครับ

๑๐๐ บันทึกของตนเอง                                                                      

ผมเขียนบันทึกได้ครบก่อนกำหนด เพราะเดิมตั้งใจไว้ตอนสมัครเข้า  G2K ว่า จะเขียนบันทึกให้ได้ ๑๐๐ บันทึกใน ๑ ปี นี่ยังไม่ทันครบปีก็ถึงเป้าเสียแล้ว

บันทึกของผมมีอยู่ด้วยกัน ๔ blog

เป็นเรื่องงาน ๒ blog คือ

• Happy Work (๑๘ บันทึก)  เป็น blog แรกของผม แต่มีคนอ่านน้อยที่สุด เพราะไม่ค่อยได้บันทึึกใหม่ๆ

• เพื่อน PAL  (๓๙ บันทึก) เป็น blog ที่ผมเขียนมากที่สุดเกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย ถ้าไม่ได้ทำงานด้านนี้ อ่านแค่ชื่อ blog แล้วแวะเข้ามา อาจจะพบว่ามาผิดวิกได้ง่าย มีคนอ่านไม่มาก เพราะเป็นเรื่องเฉพาะเจาะจง

เป็นเรื่องส่วนตัว ๒ blog คือ

• สิงห์อีซ้าย (๒๘ บันทึก) เป็นราวสัพเพเหระ บางทีก็ไร้สาระ แต่กลายเป็น blog ที่มีคนเข้ามาอ่านมากท่ีสุดของผม เออแหนะ..
• หมอ ครู พระ (๑๖ บันทึก) เป็น blog เกี่ยวกับการติดตามความรู้สึกของตนเอง จึงเหมือนเป็นการเขียน diary ส่วนตัวมากกว่า คนอ่านก็เร่ื่อยๆ

ผมรู้สึกว่าผมเขียนบันทึกเหมือนตอนเขียน  diary ที่เคยทำอยู่เดิม คือ ว่างก็เขียน ไม่ว่างก็ไม่เขียน  เรียกได้ว่าไม่สม่ำเสมอ แต่ก็ยังตั้งใจจะเขียนต่อไป และยังต้องการคำแนะนำจากทุกท่านนะครับ

กระแทกคิดถึง                                                                                

พอได้โจทย์มา ผมก็พยายามคิดว่า ผมคิดถึงใคร ผมขอตัดคนที่เห็นหน้ากันอยู่เรื่อยๆ ไม่ที่โรงพยาบาลหรือใน blog ไปนะครับ

ผมคิดถึง

1. ท่านอาจารย์สมบูรณ์ เทียนทอง ครับ กับบันทึกนี้   Blogger ที่ผมรู้จัก...มีฉายาอะไรบ้าง
   • เป็นบันทึกแรกๆที่ผมแอบเข้าไปอ่าน โดยไม่ได้แสดงตน พออ่านแล้วก็ต้องติดใจในสำนวนการเขียนที่เป็นกันเองของอาจารย์ และได้้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับ blogger ดังๆใน G2K ตอนที่ผมยังไม่รู้จักใครเลย
   • ทุกวันนี้ ผมก็ยังคิดถึงอาจารย์นะครับ แล้วความฝันผมก็เป็นจริง ได้เจออาจารย์ตัวเป็นๆแป๊บหนึ่งที่ สนามบินสุวรรณภูมิ เมื่อเดือนก่อน อารามดีใจ ผมเข้าไปทักอาจารย์ราวกับสนิทกับอาจารย์มานาน ดีใจครับที่อาจารย์ยังจำผมได้ เพราะ G2K แท้ๆ
   • ผมไม่ได้หวังว่าอาจารย์จะต้องปฏิบัติภารกิจ แทกคิดถึง นี้ต่อหรอกนะครับ
2. คุณ k-jira กับบันทึกนี้ เวรดึกคืนนั้น..กับสัมผัสลี้ลับบางอย่าง
   • คุณจูนเป็นพยาบาลโรงพยาบาลม.อ. โรงพยาบาลเดียวกับผมแท้ๆ แต่ไม่เคยเห็นตัวจริง เพราะกลัวว่าเห็นแล้วจะจับไข้หัวโกร๋น
     
   • ที่คิดถึงเพราะ เธอหายหน้าไปนานเหมือนกัน แต่เธอกลับมาแล้วครับ ดีใจมาก
     
   • ผมชอบอ่านบันทึกที่งดงามทั้งภาษาและเรื่องราวเรื่องนี้ของเธอมาก อยากให้ทุกท่านที่ยังไม่อ่าน ลองอ่านดูนะครับ
     
3. คุณ แผ่นดิน กับบันทึกนี้ แม่ครับ...ผมเหนื่อย ..ผมจะกลับบ้าน
   • คุณแผ่นดินเอาชื่อลูกชายมาเป็นชื่อตนเองใน G2K และถ่ายทอดเรื่องความผูกพันในครอบครัวได้อย่างลึกซึ้ง
     
   • ผมชอบอ่านบันทึกของคุณแผ่นดิน โดยเฉพาะบันทึกข้างบน ที่ตอนผมอ่านครั้งแรก ถึงกับต้องน้ำตาซึมกับคำบรรยายความรู้สึกลึกๆอย่างตรงไปตรงมา และเป็นบันทึกที่ช่างตรงกับความรู้สึกของผมเองตอนนั้นเหลือเกิน
     

 

[โรจน์]

ยินดีด้วยที่อาจารย์เต็มเขียนตรบ 100 บันทึกครับ ให้กำลังใจต่อให้อาจารย์เขียนต่อไปจนวันสุดท้าย :) Ha..Ha...

ผมได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ทบทวนสิ่งเก่า และเกิดจินตนาการที่เกินคาดจากหลายบทความของอาจารย์ครับ

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

ขออนุญาตลงชื่อก่อน วันนี้ไฟฟ้าที่คณะติดๆดับๆ ค่ะ

วันหลังมาใหม่ค่ะ

 

 

 

[Sasinand]

สวัสดีค่ะอาจารย์คะ

คิดถึงอาจารย์ค่ะ

เข้ามาอ่านบันทึกอาจารย์บ่อยๆค่ะ

โดยเฉพาะ เรื่องการดุแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย

 ปัจจุบัน คนไทยตระหนักดีถึงพิษภัยของโรคมะเร็ง และโรคหัวใจ แต่กลับมีคนส่วนน้อยเท่านั้นที่วางแผนชีวิต  เพื่อรองรับการเจ็บป่วยด้วยโรคร้ายแรงนี้นะคะ 

[คนชอบวิ่ง]

• สวัสดีครับอาจารย์ 
• ผมเป็นคนแทกอาจารย์สร้อยครับ  เลยติดตามมาดูคนที่ อ. สร้อยคิดถึง อิอิ

[k-jira]

 

สวัสดีค่ะ...

รู้สึกตกยุคมากเลย ที่เพิ่งได้เข้ามาอ่านที่นี่ และรู้จักเกมนี้เอาตอนที่คนอื่นเค้า ทำท่าจะหยุดเล่น(รึเปล่า) กันไปแล้ว ^^

ก่อนอื่นก็ขอขอบคุณ และเป็นปลื้มกับความคิดถึงจากอาจารย์มากๆค่ะ

คุณจูนเป็นพยาบาลโรงพยาบาลม.อ. โรงพยาบาลเดียวกับผมแท้ๆ แต่ไม่เคยเห็นตัวจริง เพราะกลัวว่าเห็นแล้วจะจับไข้หัวโกร๋น

 อันความเป็นจริงแล้ว เดินสวนกันที่ชั้นเบสเม้นต์  ยืนรอหน้าลิฟต์ด้วยกัน และอาจารย์เดินผ่านหน้าบ่อยมากเลยนะคะ เพียงแต่ไม่กล้าทักอาจารย์ด้วยเหตุผล 2 ประการ

1. กลัวอาจารย์ตกใจจับไข้หัวโกร๋น (ก็ อ.บอกยังงั้นนี่นา อิอิ)

2. มัวแต่อึ้งตะลึง เพราะ อ.ตัวจริง หนุ่มกว่าในรูปมาก จึงไม่แน่ใจว่าใช่ตัวจริงรึเปล่า ^O^

ที่คิดถึงเพราะ เธอหายหน้าไปนานเหมือนกัน แต่เธอกลับมาแล้วครับ ดีใจมาก

ขอบคุณค่ะ กลับมาแล้ว แต่ก็ผลุบๆโผล่ๆ แล้วตั้งแต่กลางเดือนนี้ก็อาจจะหายตัวไปอีกนาน เพราะมือขวาอาจจะใช้การไม่ได้ชั่วคราว จึงอาจจะทำให้จับเม้าท์พิมพ์คีย์บอร์ดไม่ได้..ต้องขออภัยมาล่วงหน้าอีกครั้งนะคะ 

 

ผมชอบอ่านบันทึกที่งดงามทั้งภาษาและเรื่องราวเรื่องนี้ของเธอมาก อยากให้ทุกท่านที่ยังไม่อ่าน ลองอ่านดูนะครับ

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ณ เวลานี้กำลังตัวลอยตัวศีรษะโขกกับเพดานห้องหลายรอบแล้ว หากเกิดภาวะ brain บวม หรือเลือดคั่งในสมองด้วยเหตุผลนี้ คงต้องไปขอทำ CT ฟรีกับอาจารย์แล้วนะคะ  ^__^ 

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

• สวสัดีครับพี่ เข้าไปกรุงเทพฯ หลายวัน กลับมาหาดใหญ่เจอไข้หวัดใหญ่เข้าอีก เพิ่งโงหัวขึ้นครับ
• ขอบคุณครับ 

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

• สวัสดีครับพี่หมอชอบวิ่ง
• ดีใจจังครับที่พี่แวะมา ผมว่าจะเริ่มออกวิ่งแบบพี่มั้งเหมือนกัน แต่..ฝนตกถนนแฉะครับ บ้านผมเป็นลูกรัง  มีข้อแก้ตัวไปเรื่อยครับ สุดท้ายก็ไม่ได้วิ่ง
  

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

• ดีใจครับ ที่คุณจูนกลับมา ขอให้แขนและมือหายไวไวนะครับ
• ขอโทษนะครับ คุณจูนขอฟรีผิดแผนก ของผมต้อง ฉายแสงฟรี สนใจมั๊ยครับ