เยี่ยมคนป่วยอย่างไรให้ได้บุญ

        จากประสบการณ์การทำงานในโรงพยาบาลมาหลายปี เป็นธรรมดาที่ไม่มีใครอยากเจ็บไข้ได้ป่วย เมื่อเราไม่ป่วยก็ไม่รู้ใจคนไข้ อันนี้มีประสบการณ์ทั้งทางตรงและทางอ้อมมาฝากเผื่อจะได้บุญเพิ่มมากขึ้น

         ยามเมื่อคนเราเจ็บป่วย  ถ้าเป็นคนมีชื่อเสียงหน่อย คนมาเยี่ยมไม่ขาดสาย ต้องลำบากกับการต้อนรับแขก จนเจ็บไข้ได้ป่วยมากยิ่งขึ้น     แต่ชาวบ้านธรรมดาเวลาเจ็บป่วย บางครั้งไม่มีใครมาเยี่ยมแม้แต่ลูกเต้าก็ไม่มี ลูกหลานยังไม่อยากเหลียวแล นับประสาอะไรกับญาติมิตร ความเหงาความหดหู่ยามเจ็บป่วยจึงยากที่จะขับไล่ให้หายไป

        การเยี่ยมไข้ตามพุทธศาสนานับว่าได้บุญ หนึ่งในแปดบุญนั้นเอง

การเยี่ยมไข้เป็นบุญอันดับหนึ่ง โดยทั่วไปห้องผู้ป่วยเด็กมักมีแม่เข้าออก แต่ในห้องผู้ป่วยคนชรามักเงียบเหงา

       พระพุทธองค์ทรงเป็นแบบอย่างในเรื่องนี้ ด้วยการช่วยเช็ดตัว เอายาใส่แผล ซักสบงจีวรให้พระภิกษุที่อาพาธด้วยพระองค์เอง

     การเยี่ยมที่ไม่ถูกต้อง เช่น ชวนคุยนาน ๆ จนผู้ป่วยไม่ได้พักผ่อน หรือสอบถามอาการถี่ยิบหรือ เยี่ยมเวลาไม่เหมาะสม ตีสี่ตีห้า  บางคนพูดจาไม่ถูกกาลเทศะ ทำให้กระทบกระเทือน อาการหนักเข้าไปอีก  บางคนชวนคนไข้ไม่ให้เชื่อใจหมอ 

     การเยี่ยมไข้ที่ถูกควร มีท่าทีอ่อนโยน ใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่เที่ยวให้สูตรยาลับเฉพาะ อย่าตั้งคำถามต้อนผู้ป่วย ว่ามีใครมาเยี่ยมหรือไม่ ฟังดูแล้วห่อเหี่ยว

     เราควรมอบหนังสือเบาสมองสักเล่มให้อ่านก็ช่วยให้คลายเหงา     ที่ดีที่สุดคืออย่ามอบของไม่เหมาะสม เช่นมอบของหวานให้คนเบาหวาน หรือมอบดอกไม้แก่คนเป็นโรคภูมิแพ้ หรือมอบนมสดให้ผู้ป่วยโรคกระเพาะ เพราะแต่ละคนแสลงอาหารต่างกัน การจะมอบสิ่งของจึงต้องเลือกอย่างพิถีพิถัน

       มีประธานบริษัทแห่งหนึ่งล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล ทุกครั้งพนักงานบริษัทไปเยี่ยมไข้ เพราะอยากเอาใจนาย จึงพยายามรายงานถึงความคืบหน้าของผลกำไร จนคนไข้ต้องพูดว่า"ตอนนี้ผมไม่สนใจว่ามีออร์เดอร์เท่าไร มีกำไรเท่าใด ตอนนี้ผมสนแต่ว่าเมื่อไรผมฉี่"

      ทางพระท่านสอนว่า"ในบุญกิริยาทั้งแปดนั้น การเยี่ยมไข้เป็นอันดับหนึ่ง"หวังว่าทุกคนจะยินดีในการไปเยี่ยมไข้ ให้ผู้ป่วยได้รับความปีติจากพุทธธรรม   

 

[Toi Wantana]

เคยได้ยินว่าการไปเยียมคนป่วยเป็นการแก้เคร็ดให้กับตัวเองชนิดหนึ่ง สำหรับคนที่ดวงไม่ดี แต่ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เข้าออกโรงพยาบาลตลอดเพราะต้องพาแม่ไปตรวจสุขภาพตามหมอนัด จึงเป็นอะไรที่เบื่อการไปโรงพยาบาลอย่างมากโดยเฉพาะโรงพยาบาลในกรุงเทพฯ  ส่วนโรงพยาบาลแถวชานเมืองชอบนะค่ะไม่พลุกพร่านดีแต่ไปทีไรโดนโรงพยาบาลส่งกลับโรงพยาบาลใหญ่ทุกที บอกว่า เครื่องมือไม่พร้อม จึงไปตั้งแต่ต้นดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา

[เพชรน้อย]

       ในฐานะที่ทำงานในโรงพยาบาลชุมชน เป็นทุกครั้งที่ญาติหรือผู้ป่วยแสดงความจำนงต้องการนอนพักในโรงพยาบาลชุมชน เนื่องจากสงบ เงียบ การเข้าถึงบริการรวดเร็ว คนไข้น้อย ทำให้เจ้าหน้าที่เอาใจใส่ผู้ป่วยได้ดี เสมือนญาติตนเอง ประกอบกับมีการบริการโดยยึดหลักเพื่อนมนุษย์มากขึ้น ทำให้ญาติหรือผู้ป่วยที่เคยใช้บริการในจังหวัดใหญ่ ๆ เปรียบเทียบได้ถึงความแตกต่าง แต่เนื่องด้วยปัจจัยศักยภาพเครื่องมือและอุปกรณ์ที่เหมาะกับขนาดการให้บริการ ทำให้ต้องปฏิเสธผู้ป่วยในรายที่เกินศักยภาพของตน แต่เมื่อผู้ป่วยมีอาการดีขึ้น อยากกลับมาพักฟื้นที่โรงพยาบาลชุมชน เจ้าหน้าที่ก็ยินดีให้บริการด้วยความเต็มใจคะ