ความรักคือหน้าต่างของหัวใจ ความรักคือสายใยโยงใจอยู่ ความรักคือการให้ไม่หมายรู้ ความรักคือใจผู้รู้ค่ารัก
คงจะมีหลายท่านที่ชื่นชอบอ่านบทกวีนะครับ
แน่นี่เป็นอีกรูปรสชาติหนึ่งของการเสพบทกวี เป็นการอ่านบทกวีเคล้าคลอกับเสียงดนตรี ทำให้บทกวีนี้ซึ่งถ้อยภาษางดงามอยู่แล้ว เสียงดนตรีก็ยิ่งทำให้บทกวีบทนี้โดดเด่นขึ้นมาอีกมากทีเดียว
ผมรับรองครับว่าถ้าได้เสพบทกวีบทนี้แล้วหัวใจของคุณคงจะอ่อนระทวยแต่ไม่ถึงขั้นระทมหรอกนะครับ
บทกวีแห่งความรัก เป็นเสียงของกวีแห่งรัตนโกสินทร์ กวีซีไร้ท์คนแรกของประเทศไทย คือ ท่านอาจารย์เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ครับ
เสียงของท่านเมื่อร่ายบทกวีบทนี้ ผสมกับเสียงดนตรีที่คลอเคลียอย่างลงตัว อาจทำให้มวลอากาศของความรักที่อยู่รอบตัวของใครหลาย ๆ คน ได้ก่อตัวหนาแน่นขึ้น จับตัวเป็นความสุข กลั่นเป็นเม็ดฝนพร่างพรมลงในหัวใจของผู้ที่ฟังได้แน่นอนครับ
อิอิ นี่แหละครับ ความรัก นี่แหละครับที่เค้าว่ากันว่า
ความรักทำให้คนเป็นกวี
เพราะรัก คือ รัก
เพราะคิดถึง คือ คิดถึง
ตรง ๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม
...............................