เป็นวันที่หัวใจระทึก เมื่อกำลังจะไขกุญแจ ตู้ ป.ณ. ในเวลา 11.55 น. ของวันเสาร์ ที่ทำการไปรษณีย์เมือง สุรินทร์
จะหมดเวลาแล้ว ...แล้วจะได้เห็นมั้ยเนี่ย...ฉันลุ้นระทึกอยู่ในใจ ด้วย ไปรษณีย์จะปิดทำการแล้ว
เปิดตู้ ก็พบซองน้ำตาลขนาดครึ่ง A 4 ...
“ ใช่แล้ว...จริงๆด้วย “ รีบหยิบเอาออกมาแล้วรีบไขกุญแจปิด
แล้วฉันก็ทรุดนั่งที่บันไดทางลง รีบเปิดซอง ค่อยๆดึงตัวหนังสือออกมา ดูปกหนังสือ...เปิดพลิกดูไปทีละหน้าๆ
ใจของฉัน รู้สึกเบิกบาน รอยยิ้มของผู้ที่หนุนชีวิตหนึ่งชีวิต อยู่รอบๆตัวฉัน เหมือนหุ้มล้อมและยิ้มกับฉันด้วย
ฉันเงยหน้า ยิ้มกับท้องฟ้า ยกหนังสือขึ้นแตะที่ศรีษะ และหลับตาชั่วขณะหนึ่ง
หน้าคำอุทิศ ฉันเขียนในหนังสือ เอาไว้ว่า
“ แด่ ผู้บริจาคอวัยวะและร่างกายเพื่อเพื่อนมนุษย์ทุกคน “
ใกล้วันครบรอบ ที่ผู้บริจาค ที่มอบอวัยวะไต ให้ฉัน แล้ว 10 ธันวาคม 2546 ฉันได้รับการต่ออายุมาได้ เข้าปีที่ 4
และหนังสือเล่มนี้ เป็นตัวแทนการกล่าวขอบคุณจากใจของฉัน
อีกทั้ง กล่าวขอบคุณ ผู้ที่คอยผลักใจของฉันให้ก้าวต่อก้าว ยามที่ฉันเหมือนจะหมดแรง จะนึกเสมอว่า ฉันไม่ได้อยู่ลำพังในโลกใบนี้
มีบางอย่างที่ถูกเชื่อมโยง ด้วยอะไรสักอย่างที่ฉันเข้าไม่ถึง และโน้มนำไปสู่ทิศทางแห่งความดีงาม
สวัสดีค่ะพี่หน่อย
อ่านแล้วลุ้นไป กับพี่หน่อยเลยค่ะ ชื่นชมด้วยหัวใจเลยค่ะพี่หน่อย ตัวเล็กแต่ใจใหญ่จริงค่ะพี่สาวเรา พี่หน่อยเจอกันที่ดงหลวงนะค่ะ เป็นกำังใจให้พี่ค่ะ
สวัสดีค่ะพี่หน่อย
ยินดีด้วยนะคะ ^ ^
การที่ใครสักคนหนึ่งจะผ่านช่วงชีวิตแบบนี้มาได้ แล้วยังมาสานต่อ เผื่อแผ่ความรู้และประสบการณ์ที่ผ่านมา ให้กับคนอื่นๆ ได้นั้น ไม่ใช่เรื่องบังเอิญค่ะ
ขอบคุณพี่หน่อยค่ะ ^ ^
หน่อยคือ มนุษย์ หัวใจเหล็ก
ที่แถมยังมีไตเหล็ก อีกต่างหาก
เสียดายมากๆๆ 27 มีงานประชุมที่นี่
แต่ทราบว่าคุณน้าคนดีจะไปเป็นกำลังใจหน่อยที่ กทม.
โจทย์ของหน่อยยังอยู่ในใจพวกเราเสมอ
กำลังคิดๆๆๆว่าจะทำยังไงๆๆๆ