Gutjang
อ. สุดารัตน์ [กั๊ต] เสาวโค

แซนโฎนตาบูชาบรรพบุรุษ : คนต่อเรือ


ทุกปีของวันแซนโฎนตา...ครูกั๊ตจัง...จะต้องมีหน้าที่ทำเรือกาบกล้วยเพื่อส่งโดนตาทุกปี......ปีนี้ก็เช่นเดียวกัน.

แซนโฎนตาบูชาบรรพบุรุษ : คนต่อเรือ


 เมื่อวานนี้ (10 ตุลาคม 2550)...แรม 14 ค่ำ เดือน 10 ช่วงบ่ายๆ ชาวสุรินทร์ เชื้อสายเขมร จะพร้อมใจกันทำพิธี แซนโฎนตา (แซน= เซ่นไหว้, โฎนตา = บรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้ว) เพื่อเซ่นไหว้บรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้ว ซึ่งมีความเชื่อว่าเป็นวันที่ ไตรโลกได้เปิดประตูมิติ...ให้วิญญาณจาก...นรก...สวรรค์...กลับมาเยี่ยมบุตรหลานและญาติมิตรในเมืองมนุษย์...

ลูกหลานจะเตรียมของเซ่นไหว้...ที่นอนหมอนปูด้วยผ้าขาวหันหัวนอนไปทางทิศตะวันออก...จัดเสื้อ,ผ้าขาวม้า,ผ้าถุงไหม,ผ้าโสร่งและเงิน ไว้ในถาด... พร้อมเครื่องเซ่นไว้ที่ลูกหลานเตรียม... หัวหมู ไก่(ทั้งต้ม ปิ้ง อบ ทอด) หมากพลู บุหรี่ สุรา น้ำหวาน น้ำ ข้าวต้ม ขนมต่างๆ ผลไม้ จะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับจำนวนของลูกหลาน ...(ครูกั๊ตจัง...คุณแม่มีลูกแค่ 12 คน และเป็นลูกคนที่ 11 ของครอบครัว)...
ของเซ่นไหว้ไม่ต้องพูดถึง...สารพัดอย่าง เมื่อเสร็จจากพิธีเซ่นไหว้ ...ลูกๆหลานๆ ก็รับประทานอาหารร่วมกัน...

โฎนตาเมื่อรับของเซ่นไหว้แล้วจะไปนอนถือศีลที่วัด...รุ่งเช้าคือวันนี้ (11 ตุลาคม 2550) แรม 15 ค่ำ เดือนสิบ ลูกหลานจะไปทำบุญตักบาตรกันที่วัด...แล้วคืนวันนี้โฎนตาจะกลับมานอนที่บ้านกับลูกหลาน....และลูกหลานก็จะจัดเตรียมเรือที่ทำจากกาบกล้วยเพื่อนำส่งโฎนตากลับไป..โดยใส่ของที่เซ่นไหว้อย่างละนิดอย่างละหน่อยและเงิน (ตัดกระดาษและเขียนจำนวนเงินเอาเอง...เป็นหมื่นเป็นล้าน...) 
เมื่อสมัยเด็กๆ...ครูกั๊ตจังขี้สงสัยมาก

“คุณแม่ขา...ใส่ของจนเต็มเรือแบบนี้แล้วคุณตาคุณยายคุณปู่คุณย่า..จะนั่งตรงไหนค่ะ...เรือก็จมสิค่ะ”...

คุณแม่ไม่ตอบ... คุณแม่จะเตือนลูกๆว่าวันนี้ห้ามงอแงและห้ามทะเลาะกัน...เพราะโฎนตาจะมานอนที่บ้านด้วย...

ครูกั๊ตจังเกิดความสงสัยอยากเห็นโฎนตา (ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นคุณตาคุณยายคุณปู่คุณย่า...เพราะท่านเสียชีวิตก่อนที่ครูกั๊ตจังยังไม่เกิด)...
คืนนั้นจึงถ่างตานอนรอดูโฎนตาทั้งคืน...อยากเห็นว่ามีหน้าตาแบบไหน...

ประมาณตีสี่กว่าๆ คุณแม่ก็จะปลุกลูกๆ ไปส่งโฎนตา...
คนอื่นไม่มีใครลุก...นอนคลุมโปงอยู่เพราะฝนตกพรำๆ...
ครูกั๊ตจังจึงต้องไปกับคุณแม่...พร้อมกับบ่นเชิงต่อว่า


“ไม่เห็นมีโฎนตามาซักคน...คุณแม่โกหก”...

คุณแม่จุดขี้ไต้ลงไปในลำเรือ...พร้อมกับปล่อยเรือลงสระน้ำ...และให้เดินทางให้ถึงบ้านถึงเมือง...
ขอให้โฎนตาให้พรให้ลูกหลานอยู่เย็นเป็นสุข....

ตั้งแต่นั้นมา....ทุกปีของวันแซนโฎนตา...ครูกั๊ตจัง...จะต้องมีหน้าที่ทำเรือกาบกล้วยเพื่อส่งโฎนตาทุกปี......ปีนี้ก็เช่นเดียวกัน.....
ถึงแม้ว่าคุณแม่จะเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว...ก็ตาม...

ขอให้คุณแม่และโฎนตาทั้งหลายเดินทางกลับสวรรค์ด้วยความปลอดภัย....


....รักคุณแม่มาก......นะคะ...

หมายเลขบันทึก: 137625เขียนเมื่อ 11 ตุลาคม 2007 23:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 20:57 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

  สวัสดีครับ

  • เรื่องเดียวกันเลย ผมใช้ภาษาไม่ค่อยเก่ง
  • ที่นี้ใช้ขนมพองเป็นพาหนะ
  • ใช้ขนมลาแทนผ้าอาภรณ์
  • ขนมบ้า เป็นเครื่องประดับ
  • เซ่นไหว้ วิญญาน ที่ปล่อยกลัมา
  • ขอบคุณมากอ่านแล้ว
  • เรื่องเดียวกัน
  • เกิดขึ้นคนละที่
  • ขอบคุณมาก
สวัสดีค่ะ พี่P เกษตรยะลา
  • ประเพณีเดียวกัน...เจตนาเดียวกัน คือ เป็นวันรวมญาติพี่น้อง...ได้มาพบปะกัน
  • วันสาร์ท วันเซ่น วันไหว้ หรือวันอื่นๆ ของคนเชื้อสาย ชาติพันธุ์ต่างๆ ก็เช่นเดียวกัน

ขอบคุณค่ะ

ซึ้งค่ะ  ครูอ้อยมาอ่านแล้วนะคะ  คนดี  โอ๋  มาหาครุอ้อยค่ะ  มามา  ครุอ้อยจะรับขวัญให้เอง

หาเอกสารมาทำ นะคะ  เตรียมต่อสู้ ต่อไปอีกนะคะ

เราจะเป็นกำลังใจให้กันนะคะ

ครูอ้อยคะ P สิริพร
  • คืนวันนั้น..ครูกั๊ตต้องต่อเรือให้โฎนตากลางดึกค่ะ..เพราะรุ่งเช้ากลัวตื่นไปส่งโฎนตาไม่ทัน....(ตื่นสาย..ไม่มีคนปลุกค่ะ)...ฮิฮิ..
  • กำลังรื้อเอกสารค่ะ...คงต้องปรึกษาครูอ้อย ผู้เชี่ยวชาญแล้วละค่ะ....
  • ...กรุณาทิ้งเบอร์โทรกลับด่วนค่ะ....please..!!!

ข้อมูลน้อยไม่ค่อยเข้าใจ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท