สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเรา....คือ ชีวิตเรา
สิ่งที่มีค่าที่สุดในใจเรา....คือ หัวใจเรา
อย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตไปยกให้ใคร
อย่าเอาใจทั้งใจไปยกให้ใครคนเดียว
อย่ายกสิ่งที่มีค่าที่สุดและดีที่สุดของเราไปให้ใครดูแล
เพราะไม่มีใคร....ที่จะดูแลมันได้ดีไปกว่าตัวเราเอง
อย่าปิดกั้นความรู้สึกของหัวใจ
อย่าบอกว่าเกิดมาเพื่อรักคน ๆ เดียว
คนใจแคบเท่านั้น....ที่เกิดมาเพื่อรักคนได้คนเดียว
เราสามารถรักใครต่อใครได้มากมาย
ขอเพียงให้รู้จักหน้าที่ของความรัก
หน้าที่ที่จะปฏิบัติต่อคนที่เรารัก
รักต่างแบบปฏิบัติในหน้าที่ต่างกัน
แล้วเมื่อวันใดวันหนึ่ง.......
คนบางคนไม่แยแสกับความรักที่เรามีให้
เรายังคงเหลือใครต่อใครอีกมากมาย
และไม่เห็นต้องเจ็บเจียนตาย
ถ้าเรามั่นใจว่า....เราทำหน้าที่ในรักนั้นเต็มที่แล้ว
อากาศ..........ร้อนอบอ้าว
ออกมายืนคุยกับแสงแดด
อากาศ..........หนาวขาดใจ
ออกมาหาอุ่นไอลมหนาว
เราจะรู้ว่าร้อนหรือหนาว.....ก็ต่อเมื่อเราได้สัมผัสกับมัน
ก็เหมือนกับความรัก....อยากรู้ว่ารสชาติเป็นยังไง
ก็ต้องไปสัมผัสกับมัน..........แต่อย่าทรมานตัวเอง
ด้วยการยืนตากแดดนาน ๆ หรือยืนต้านลมหนาว
ถ้ารู้ว่าร้อนนัก..........ก็หลบที่ร่ม
ถ้ารู้ว่าหนาวนัก..........ก็ก่อเตาผิง
ความรักจะไม่ทำร้ายเรา..........ถ้าเราไม่ทำร้ายตัวเอง
ถ้าเธอรู้จักรัก........แสงแดดจะทำให้เธออุ่น
ลมหนาวจะทำให้เธอหลับสบาย
มีเพื่อนส่งมาให้เห็นว่าเพราะดีก็เลยนำมาเก็บไว้ใน blog เผื่อว่าอ่านกันแร้วจะได้ข้อคิดอะไรดีๆ บ้างค่ะ ขอขอบคุณผู้ที่แต่งกลอนบทนี้ด้วยนะค่ะ
สวัสดีครับ ....
สวัสดีครับ อาจารย์
ขอขอบคุณทุกท่านนะค่ะ สำหรับกำลังใจ และเข้ามาทักทายกัน ดีใจมากๆค่ะ ที่สำคัญได้เจอ blogger ตัวจริงอย่าง อ.ขจิตร ฝอยทอง คุณแผ่นดิน ที่งานมหกรรม KM ม.นเรศวร แต่เวลานั้นทั้งสองท่านคงยังไม่รู้จัก"หมูน้อย" คิคิ เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้เจอ คุณสะ-มะ-นึ-กะ "หมูน้อย" ว่าคงมีโอกาสได้เจอกันค่ะ .. สักวัน เพราะโลกมันกลม อิอิ..
สวัสดีค่ะ..คุณปีย่า
ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ "หมูน้อย" ก็ชอบบทกลอนเหมือนกันค่ะ