ความว่างเปล่า...ที่ไม่ว่างเปล่า
29 กันยาที่จริงวันนี้เราต้องไปเรียนหนังสือที่ ม.ราชภัฏพิบูลสงครามแต่ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นทำให้เราต้องขอลาอาจารย์ท่าน ฯ เพื่อเข้าร่วมเป็นพันธมิตร km ภาคเหนือซึ่งท่านอาจารย์ก็ไม่ว่าอะไร หุหุ...ยิ่งอาจารย์นิพัทธ์ท่านยิ่งไล่ส่ง...เออ เอ็งอยากไปไหนก็ไปเถอะ ทำข้อสอบให้ได้ละกันสส์...ฮา ๆๆๆ
ตื่นแต่เช้าเชียว..สามีสุดที่รักที่นอนอยู่ข้าง ๆ ทักขึ้นเมื่อเราตั้งนาฬิกาปลุกตั้งแต่ตี 5 ...จริง ๆ คืออยากจะทำกิจวัตรประจำวันให้เสร็จ ภารกิจต่าง ๆ ในหน้าที่แม่บ้านที่แสนดี (ที่ลืมถูบ้านมาเกือบอาทิตย์แย้ววววว.....) ให้เสร็จเร็วที่สุดเพื่อที่จะได้รีบมุ่งหน้าเข้าสู่ ม.นเรศวรเร็วที่สุด อิอิ...แต่เบ็ดเสร็จแล้วก็ถึง ม.นเรศวรเกือบ 3 โมงครึ่งแน่ะ...(เร็วแย้วนะเนี่ยย.....)
วันนี้ รพ.นเรศวรค่อนข้างเงียบคงอาจเป็นเพราะเป็นวันเสาร์ เราและแม่เป็นแขกประจำของโรงพยาบาลแห่งนี้ เนื่องเพราะแม่เป็นคนไข้ของอาจารย์หมอเอกวีร์....ส่วนนามสกุลของท่านจำมะได้ค่ะแต่ท่านเป็นหมอที่ดูแลรักษาแม่ได้ถูกใจแม่ที่สุด...55 เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีหมอคนไหนฟังแม่บ่น พูด ฟัง อดทนเท่า อ.หมอเอกวีร์เลย ฮาๆๆ....)
ในเรื่องของการดูแลรักษาในภาคอายุรกรรมของ รพ.นเรศวร คงต้องให้เครดิตเพราะ อาจารย์หมอที่นี่ท่านจะดูแลคนไข้ของท่านประหนึ่งว่าเป็นคนไข้ส่วนตัวเลยทีเดียว ตัวอย่างก็คือ แม่ของเรานี่เอง เมื่อก่อนแม่จะมีปัญหาเรื่องการรักษามาก หมอที่ไหน ๆ ก็ไม่รักษาโรคแม่หายซะที บางทีอาทิตย์หนึ่งต้องเปลี่ยนหมอเกือบ 4 หมอทีเดียว เสียค่าใช้จ่ายเยอะมาก... แต่อาจารย์หมอเอกวีร์ ท่านจะดูแลเหมือนหมอประจำตัว ดูแลอาหาร ยา รักษา แล้วก็น้ำหนักตัว ภาวะเลือด ความดันโลหิต ตลอดจนการตรวจร่างกายประจำปีเลยทีเดียว...แหมคิด ๆ อย่างนี้ก็อยากให้อาจารย์หมอ(ถ้าว่าง...)แลกเปลี่ยนเรียนรู้ใน Gotoknow ด้วยจัง แต่อาจารย์ท่าน คงว่างยากกกกส์ เนอะ ไง ๆ ก็ฝากน้อง ๆ UKM ด้วยน๊า....ลองชวนท่านร่วมก๊วนส์ด้วย บางทีท่านอาจจะสนใจก็ได้ค่ะ......
วันนี้บรรยากาศของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้เป็นไปอย่างมิตรภาพ นั่นคือ ทุก ๆ คนที่เข้ามาในวันนี้สายตาเป็นมิตร และเป็นเพื่อนกันมากขึ้นถึงจะไม่รู้จักกัน แต่ในห้อง การใช้ blog เมื่อวาน(28 กันยาฯ) เมื่อวานหนู๋นก อิอิ ก็ได้กอดหนุ่ม ๆ blogger ปายตั้งหลายคน หุหุ...
พูดถึง ครูบา สักหน่อย ด้วยที่เราได้มาเป็น blogger คนหนึ่งถึงจะเป็นแค่ blogger ตัวน้อย ๆ ที่ใคร ๆ ยังไม่รู้จัก แต่ก็ศรัทธาในตัวท่านครูบา มาก ตั้งแต่ไม่รู้ว่าท่านคือ ใคร เพราะชอบอ่านที่ท่านเขียนเรื่องราวต่าง ๆ ใน blog และแอบสงสัยเล็ก ๆ ไม่ได้ว่า ทำไมน๊าท่านถึงมีลูกหลานมากมายหลายหน้าเข้ามาทักทาย จากเหนือ จากกลาง จากตะวันออก จากใต้ เอ..ท่านเป็นใครทำไมถึงได้คนรักมากขนาดนี้
และเมื่อเราได้เข้ามาร่วมมหกรรม KM ครั้งนี้ และวันนี้ครูบาท่านได้เป็นวิทยากรและพูดถึง gotoknow และพูดถึงเฮฮาศาสตร์และได้รับฟังก๊วน เฮฮาศาสตร์ ก็รุ้สึกให้ซาบซึ้ง ขนลุกทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่าจะเหนียว แน่น หนา ฮา..... ได้ขนาดนั้น
เราเขียน blog มานา มีน้อง ๆ เข้ามาให้กำลังในและแลกเปลี่ยนเรียนรู้เยอะมาก แต่ตัวเองก็ไม่ใคร่จะมีเวลา เข้ามาตอบเท่าไรเนื่องเพราะงานในหน้าที่ก็หนักหนา สาหัส สากันส์เอาการ แต่...เห็นท่าน ๆ ที่บางท่าน เป็น ดร. เป็น ศาสตราจารย์ เป็นอาจารย์ เป็น รองศาสตราจารย์ ท่านสละเวลามาเขียน blog เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ทำให้เรารู้สึกว่าเราเนี่ยช่าง ไม่เอาไหนเลย นึกอยากเขียนก็ถึงมาเขียนเท่านั้น..ซึงช่างต่างกับเราเสียเหลือเกิน ...เอาละ ตั้งแต่วันนี้จะตั้งปณิฐานใหม่ เราจะสัญญาว่าจะทำประสบการณ์ นำความรู้ และหลาย ๆ สิ่งที่เป็นประโยชน์มาเผยแพร่บ้าง แม้ว่าจะเป็นประโยชน์น้อยนิด...หากเทียบกับ ท่าน ๆ ผู้ทรงคุณวุฒิที่กล่าวมาก็ตาม
........วันนี้ กับความรู้สึกใหม่ จากที่เคยรู้สึกว่า การทำงานในวันนี้ได้ทำงานในสิ่งที่เรารักอยู่แล้ว ก็ไม่น่าจำเป็นที่จะต้องทำอะไรเพิ่มให้มันมากมาย ยุ่งยาก อีกแล้ว กับการเรียนรู้ใหม่ ๆ ที่ยิ่งเรียนรู้ก็เหมือนยิ่งเหมือนกับเราโง่ งมแต่อยู่ในโลกส่วนตัวกับสังคมของตัวเอง
..........แต่วันนี้ ไม่เอาอีกแล้วความคิดเก่า ๆ แบบนี้ เราจะเปิดตัวเองเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ตลอดเวลาและจะนำความรู้ที่พึงมี(แม้น้อยนิ๊ด....)มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้
.............แม้เป็นคนหน้าเดิม ๆ ที่เป็น blogger แบบเก่า ๆ มานานก็ขอสมัครเข้ามาเป็น blogger หน้าเก่าแต่หัวใจใหม่ที่พร้อมจะโลดแล่นไปในโลกแห่งการเรียนรู้ และมิติใหม่ เหมือนทุก ๆ คนที่นั่งอยู่ห้อง blog นี่ค่ะ.........
ความเห็น (6)
- ว้าว ขอเอาสำนวนครูบาฯมาใช้ครับ
- ตามมาให้กำลังอีกครั้งครับ
- ว่างก็ตามไปร่วมเฮฮาศาสตร์ที่ดงหลวงนะครับ
- ตามท่านรองหมอสุธีไปก็ได้
- อ้อ ตัวหนังสือถ้าใช้สีจาง ๆจะทำให้อ่านยากครับ
วันนี้บรรยากาศของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้เป็นไปอย่างมิตรภาพ นั่นคือ ทุก ๆ คนที่เข้ามาในวันนี้สายตาเป็นมิตร และเป็นเพื่อนกันมากขึ้นถึงจะไม่รู้จักกัน แต่ในห้อง การใช้ blog เมื่อวาน(28 กันยาฯ) เมื่อวานหนู๋นก อิอิ ก็ได้กอดหนุ่ม ๆ blogger ปายตั้งหลายคน หุหุ...
อ่านแล้วปลื้มใจในมิตรภาพค่ะ...
- มายิ้มๆๆ
- มารายงานตัว
- เสียดายไม่ได้โดนกอดฮ่าๆๆ
- ดีใจจัง
- เอารูปมาฝากจากบันทึกน้องตูน
- ฝีมือน้องโก้ถ่าย
- ที่นี่ครับ
- <Click>
ขอบคุณค่ะ คราวหน้าก็จะใช้ตัวอักษรตัวเข้มกว่านี้คะ.....
คิดถึง ก๊วนเฮฮาศาสตร์ จังเลยค่ะ คิดถึงความอบอุ่นของอ้อมกอดที่เป็นมิตรในห้อง blog คิดถึงค่ะอีกนานไหมน๊า.....เค้าจะจัด มหกรรม ฯ รูปแบบนี้ใหม่ สัญญาว่าจะไปให้ได้.....เลยค่ะ
ค่ะก็คือ น้องขจิตนั่นเองละค่ะ ถึงตอนนี้ตอนเปิดดูประวัติของน้องขจิตก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ก็ให้นึกถึง
เสียงที่กังวาลของน้องทุกทีเลยเชียว
ความสุขของคนก็อยู่กับการที่ได้ทำสิ่งที่ตนรักใช่ไหมคะ... น้องขจิตคิดเหมือนพี่ไหม...