ในขณะที่บ้านเขาเมืองอื่น โชคร้ายเผชิญภัยพิบัติรอบด้าน ทั้งที่เกิดจากธรรมชาติและมนุษย์ด้วยกันเอง เช่น พายุมหาปลัยใต้ฝุ่น-ทอร์นาโด-เฮอริเคน-ดีเปรสชั่น อันนำมาซึ่งฝนตกหนัก-น้ำท่วม-แผ่นดินทรุด-ดินภูเขาถล่ม-บ้านเรือนพังพินาศย่อยยับ , หรือจะเป็นภัยจากภูเขาไฟระเบิด ต่อเนื่องถึงซึนามิร้ายแรง , อีกทั้งภัยจากสงคราม - ภัยวินาศกรรมและการก่อการร้ายจากนักรบใร้จิตสำนึก , ฯลฯ ซึ่งทุกภัยล้วนแล้วแต่สร้างความหายนะและหยิบยื่นความตายให้พวกเขาได้อย่างโหดร้ายทารุณ
แต่ที่อีสานบ้านเรา ภัยที่ร้ายแรงและน่ากลัวที่สุดกลับกิดจากตัวของเราเอง เช่น ภัยความยากจนจากการกินมาก ดื่มมาก เล่นมาก ใช้มาก แต่ทำงานน้อย เรียกว่าบริโภคมาก จนไม่มีเวลาหารายได้นั่นเอง ซึ่งเป็นภัยที่ถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นเรื่อยไป จนกลายเป็นวิถีชีวิตปกติไปแล้ว
และทั้งๆที่ผืนแผ่นดิน น้ำ ฟ้า อากาศ มีความอุดมสมบูรณ์อย่างยากที่จะหาได้จากที่อื่นใดในโลกใหญ่ใบนี้ แต่คนอีสานส่วนใหญ่กลับเป็นโรคสำลักความอุดมสมบูรณ์ของแผ่นดินเกิด มีวิถีชีวิตการกินอยู่ที่เกินพอดี ซ้ำร้าย ลูกหลานรุ่นหลังๆ หันหลังให้ไร่นา หลบลี้หนีเข้าหาชีวิตใหม่ในเมือง
ผลพวงที่ตามมาจากการที่เราบริโภคมากเกินพอดี คือความไม่พอกินพอใช้ในชีวิตประจำวัน ซึ่งก็คือความยากจนนั่นเอง ทางแก้ที่นิยมกันก็คือ ดารอพยพจากบ้านจากครอบครัวไปหางานหารายได้ยังต่างถิ่น ผลที่ตามมาก็คือเด็กๆก็จะขาดความอบอุ่น ขาดอาหารที่มีคุณภาพมีคุณค่าพอเพียง รวมทั้งการขาดโอกาสในการรับการสั่งสอนให้เป็นคนดีมีความรับผิดชอบผ่านกิจกรรมตามวิถีชีวิตปกติของครอบครัว
(โปรดคลิกดูภาพประกอบที่ โคกเพชร ครับ)
ซึ่งภัยอันเกิดจากการขาดโอกาสและความอบอุ่นดังกล่าว จะแสดงผลออกมาในลักษณะการที่เด็กมีพฤติกรรมเบี่ยงเบน เช่นในวัยเด็กๆ มักไม่อาบน้ำ ปล่อยเล็บยาว ผมเผ้าไม่ตัด เสื้อผ้าไม่ซัก อุปกรณ์การเรียนไม่มี อยู่ที่บ้านก็ใช้เวลาดูโทรทัศน์และเล่นสนุกมากกว่า เมื่อเข้าสู่วัยรุ่นก็ต้องมีรถมอเตอร์ไซค์ โทรศัพท์มือถือยี่ห้อและรุ่นดีๆ เสื้อผ้าสวยๆราคาแพงๆ (ส่วนใหญ่ได้จากการต่อรองเอาจากพ่อแม่ที่ไปทำงานหารายได้ยังต่างถิ่น ซึ่งบางคนต่อรองว่าหากไม่ให้จะไม่ไปโรงเรียน) และมักเที่ยวเตร่และเล่นแผลงๆแบบไร้สาระ ที่สำคัญ เด็กๆเหล่านี้จะไม่ใคร่ได้สัมผัสรสชาติหรือเคยชินกับภาระรับผิดชอบต่อครอบครัวในวัยเด็ก อันเป็นพื้นฐานการใช้ชีวิตสำคัญที่สามารถนำไปใช้ในชีวิตในอนาคตได้ ภาระการพัฒนาผู้เรียนทุกด้านส่วนใหญ่จึงถูกมอบหมายให้ครูและโรงเรียนเกือบทั้งหมด ในส่วนของครูของโรงเรียนก็โดนสั่งให้ทำแต่งานเอกสาร งานรายงานข้อมูล ที่วันๆต้องเสียเวลาอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ เอ... แล้วการศึกษาไทย ชีวิตคนไทย จะไปรอดหรือเปล่าหนอ....
ท่านล่ะ เห็นเป็นไง แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบ้างก็ได้นะครับ....
" เพื่อไม่ให้ตัวเองเกลียดโลกไปมากกว่านี้ผมเลยคิดว่า . . . ไปทำอะไรให้โลกดีขึ้นแล้วกัน "
" พ่อบอกว่าอิสระไม่ใช่การที่ทำอะไรก็ได้ตามใจ แต่คือการกล้าที่จะผูกมัดตัวเองกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งและทำสิ่งนั้นไป ส่วนผมมองว่าอิสระไม่มีจริง ๆ หรอกสุดท้ายยังไง ๆ เราก็ต้องผูกมัดตัวเองกับบางสิ่งอยู่ดี เช่น ถ้าเราเลือกที่จะเจาะหูมันก็ดูเท่ แต่บางคนอาจมองเราแปลกๆนั่นคือสิ่งที่ตามมา ตอนนี้ผมไม่ได้หาอิสรภาพแต่พยายามผูกมัดตัวเองกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วทำตามไปอย่างที่พ่อผมพูด "
" ผมไม่มีปัญหากับพี่ กับพ่อแม่ แต่สิ่งที่พวกเขาสร้างไว้ มีผลมาถึงผม มันมีความคาดหวังอยู่แล้วว่าเป็นลูกคนนี้ เป็นน้องคนนี้ ควรเป็นอย่างไร ผมเลยเป็นคนต่อต้านโลกในระดับหนึ่ง หัวดื้อมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเขาต้องการให้เราเป็นอย่างนี้ ก็จะไม่ทำ ยกเว้นมันตรงกับสิ่งที่เราอยากทำ
ถ้ามีคนถามว่าลูกเสกสรรค์-จิระนันท์ต่างจากเด็กคนอื่นยังไง ?? ..เอางี้ ทุกครั้งที่มีคนลอกข้อสอบ ผมจะด่ามัน จะทำอะไรก็ตามผมไม่ยอมโกงเด็ดขาด โดนใบสั่งก็จะไปเสียค่าปรับที่สถานีตำรวจวัยรุ่นทั่วไปจะถามว่า “ไม่เอาโพยเหรอ”“ทำไมไม่จ่ายตำรวจไป ง่ายดีออก”
ผมมองว่าเขาต้องการความง่ายในชีวิตมากเกินไปสนใจแต่ผลลัพธ์ แต่ไม่สนใจกับวิธีการ
ผมเห็นความสำคัญของวิธีการมากกว่าผลลัพธ์ ขอเลือกทางที่แม้จะยากแต่ถูกต้องดีกว่า "
ครูวุฒิขา..ลูกเป็นกระจกบานใหญ่ส่องไปถึง พ่อแม่ ครู โรงเรียน และชุมชน...และที่สำคัญเราต้องสร้างให้เขาคิดได้ด้วยตัวเขาเองคะ...เขาจะรักดี..หรือเลือกทางเดินที่ผิด อยู่ที่ตัวเขาคะ...หนุ่มน้อยข้างบนไปเรียนต่อด้านเศรษฐศาสตร์ที่แคนาดาแล้วคะ(จบตรีที่ธรรมศาสตร์คะ)
ผมว่า
ภัยที่ยิ่งใหญ่ของคนในภาคอีสาน (และที่อื่นๆ) ก็ยังมี
การที่พ่อแม่รังแกลูก
นี่คือสิ่งที่ผมเห็นมา จะจะ เลยครับ
สวัสดีครับ
ท่านอาจารย์ ดร.แสวง และ คุณนารี
อ้อ...คุณนารีครับ
เอาใหม่....COMPUTER รวนค่ะ
สวัสดีค่ะ ครูวุฒิ
สวัสดีค่ะ
มาเยี่ยมค่ะ
และมาบอกว่า ชีวิตและความประพฤติของเด็กๆ เริ่มต้นมาจากครอบครัวค่ะ พออ่านประโยคนี้แล้ว สะท้อนใจจริงๆ ก็พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเขานี่คะ
แต่จะโทษพ่อแม่ทีเดียวก็ไม่ได้ ต้องดูในภาะรวมเรื่องการจัดการเศรษฐกิจของหมู่บ้านนั้นๆด้วย
ถ้าไม่จัดระบบเศรษฐกิจให้คนมีงานทำกันทุกคนแล้ว พวกเขาก็ต้องไปหางานทำต่างถิ่นค่ะ ทีนี้ ปัญหาสังคม ปัญหาครอบครัวก็เกิดค่ะ เป็นเรื่องที่ภาครัฐ ต้องเข้ามาดูแลด้วยค่ะ
เมื่อเข้าสู่วัยรุ่นก็ต้องมีรถมอเตอร์ไซค์ โทรศัพท์มือถือยี่ห้อและรุ่นดีๆ เสื้อผ้าสวยๆราคาแพงๆ (ส่วนใหญ่ได้จากการต่อรองเอาจากพ่อแม่ที่ไปทำงานหารายได้ยังต่างถิ่น ซึ่งบางคนต่อรองว่าหากไม่ให้จะไม่ไปโรงเรียน
สวัสดีครับคุณวุฒิ
สบายดีไหมครับ ผมติดตามอ่านมานานแล้วครับ จริงๆ จะถกเรื่องก่อนหน้านี้ ยังไม่ได้เข้าไปถกด้วยเลยครับ
ผมคนใต้ที่ไม่เคยไปอีสานเลย มีโอกาสรับรู้ข้อมูลของอีสานผ่านเพื่อนฝูง ข่าวสารทางทีวีสื่อต่างๆ ผ่านปราชญ์ชาวบ้านที่ได้ชม ได้เห็น ได้มีโอกาสจัดกิจกรรมโครงการสนับสนุนการศึกษากับน้องๆ ม.ต้น ให้ได้เรียนแถวๆ อีสานตอนล่าง แต่ผมก็ไม่เคยได้ไปสัมผันชีวิตจริง เพียงแต่รับผ่านส่งต่อจากความรู้สึกของคนอื่น ผ่านทางอ้อมทั้งนั้นครับ
แต่ลึกๆ แล้วในจำนวนทุกภาคที่ผมมองประเทศไทย ผมรู้สึกผมผูกพันกับคำว่าอีสาน ทางเหนือผมก็เคยไปเพียงแค่จังหวัดเลยเท่านั้นครับ ยังไม่ได้สัมผัส...
ผมมีโอกาสได้รับข้อมูลผ่านการเล่าทางจดหมายของน้องนักเรียนที่สนับสนุนในโครงการที่พวกเราน้องๆ นักเรียนไทยในเยอรมัน ร่วมทำกันมา ผ่านจดหมายเท่านั้น พร้อมรูปถ่ายการไปเยี่ยมนักเรียนและผ่านการพูดคุยบอกเล่าจากพี่ๆฝ่ายประสานงานโครงการของมูลนิธิ ดร.เทียม โชควัฒนา ได้รับความรู้ รับรู้ข้อมูลมากขึ้น แต่คิดว่าคงสู้การได้รับฟังจากคนในพื้นที่ไม่ได้
ผมดีใจที่ได้อ่านและได้รับรู้จากคนในพื้นที่มองคนในพื้นที่เอง ประเมินตัวเอง เพื่อปรับปรุงพัฒนาตัวเองและชุมชนเป็นสำคัญ ซึ่งนับว่าสำคัญมากๆ
จริงๆ แล้วปัญหาใหญ่ ผมว่าคงไม่แตกต่างกันมาก จากภาคอื่นๆ จากภาพที่เข้าไปเห็นในลิงก์นะครับ เพราะผมคิดว่าแนวทางของการจัดการบริหารของประเทศจะส่งผลกระทบไปยังทุกภาคส่วนแน่นอน และผสมกับความเป็นลักษณะเฉพาะของภาคส่วนด้วยเช่นกันว่ามีความเด่นในเรื่องใดๆ หรือยึดกับปัญหาใดเป็นสำคัญ
ผมได้มีโอกาสคุยและรับรู้ผ่าน อ.แสวง แต่ก็เพียงเสนอแนะทั่วไปเท่าที่จะแลกเปลี่ยนได้แค่นั้นมันน้อยนิดนักครับ
ผมเองเป็นคนที่เหมือนว่าผมไม่มีช่วงวัยรุ่น เหมือนว่าผมกระโดดจากเด็กเป็นผู้ใหญ่ไปเลย...โอกาสที่ผมจะได้รับรู้และทำเหมือนในภาพของช่วงวัยรุ่นของผมเลยไม่มีโอกาสตรงนั้น...เอาใจไปแทนกันยากมากครับ
ยังไงผมก็ขอเป็นกำลังใจให้คนอีสาน สู้เพื่อคนอีสานนะครับผม ผมเองหากวันหน้ามีโอกาสได้ช่วยเหลือในภาพรวมจะยินดีครับ
ผมศรัทธาในหลายๆ อย่างของคนอีสานครับ...และความมีเอกลักษณ์ที่ดีหลายๆ อย่างในอีสานครับ
ขอบคุณมากครับผม
สวัสดีครับ
สวัสดีครับ ครูกั๊ดจัง คุณนารี คุณพี่ศศินันท์ ครูหญ้าบัว ท่านอาจารย์เม้ง และ คุณสิทธิรักษ์