...วันนี้รู้สึกอ้างว้าง
เหยียบย่ำบนเส้นทางอย่างโดดเดี่ยว
เหงา-เศร้า-เหมือนโลก-มีเราเพียงคนเดียว
เปล่าเปลี่ยวเดียวดายทั้งกายใจ....
....ในวันที่ไม่มีเธอ
ยากนัก-จะทำใจให้พบเจอกับสิ่งใหม่
ยอมรับ-ยังมีเธอเต็มหัวใจ
ไม่อาจสลัดออกได้จากใจเรา...
....ทั้งที่เธอทำให้เจ็บช้ำ
ตอกย้ำซ้ำเติมใจดวงเก่า
แต่ความรักที่มีให้จากใจเรา
ยังงดงามแนบเนาว์ท่ามกลางใจ...
.....ทั้งที่เธอทำให้เจ็บช้ำ....
ทำไม-ไม่จำ-ทำใจเสียใหม่
ทำไมรักยังแน่นแฟ้นบนแผ่นใจ
หรือเพราะรัก"ยิ่งใหญ่"ในใจเรา...
จะรู้ว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่..ก็ต่อเมื่อเราได้ออกเดินทาง
จะรู้ว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่...ก็ต่อเมื่อ เราได้ออกเดินทาง
จะรู้คุณค่าของอะไรสักอย่าง...ก็ต่อเมื่อ เราได้เสียมันไป
จะรู้ความหมายของคำว่า"ฟ้าหลังฝน"...ก็ต่อเมื่อ เราผ่านพ้นมันมาได้
จะรู้ว่ามีเรื่องอีกมากมาย...ถ้าเราเปิดใจยอมรับฟัง
จะรู้ว่าในหนังสือมีอะไร...ก็ต่อเมื่อ เราได้ลองเปิดอ่าน
จะรู้เวลาของดอกไม้บาน...ก็ต่อเมื่อ เราเฝ้าตาม อยู่อย่างนั้น
กว่าจะรู้เสียงหัวเราะ มันมีค่า...ก็ต่อเมื่อ เราเสียน้ำตา ในสักวัน
จะรู้ความในใจของกันและกัน...ก็ต่อเมื่อ พูดมันออกไป
จะรู้อะไรที่เรียกว่าคิดถึง...ก็ต่อเมื่อ ในความคำนึง มีใครสักคน
จะรู้ว่าค่ำคืนนี้ไม่เงียบเหงา...ก็ต่อเมื่อ ทุกเรื่องเล่า ได้มีโอกาศบอกไป
จะรู้ความหมาย ในคำว่ารักสักหน...ก็ต่อเมื่อ มีใครบางคนให้หวั่นไหว
กว่าจะรู้ว่าทุกคำมีความหมาย...ก็ต่อเมื่อ คนๆนั้นไม่อยู่ให้ได้บอก