ลีลาเนื้อหาภาษาฮา

สมาชิกเฮฮาศาสตร์มีหลายระดับ มีรุ่นกระเปี๊ยก รุ่นกระเต๊าะ รุ่นหนุ่มสาว รุ่นคุณน้า คุณอา คุณป้า และรุ่นอาวุโส ทุกรุ่นสัมพันธ์รอบด้านอย่างกลมกลืน กระบวนการที่นำเสนอจึงหลากหลายจากทุกมิติ มีทั้งหัวเราะ ร้องไห้ ร้องเพลง ครื้นเครงแต่ก็นั่งสมาธินะ ถึงจะแอบเว้นวรรคงานบ้าง แต่ก็มีความรับผิดชอบสูง ยังเคารพกติกาของต้นสังกัด แต่ก็มองลอดช่องออกไปหาสิ่งที่จะมาช่วยเปลี่ยนแปลงบรรยากาศให้มีชีวา คืนนี้ขอเปิดลีลาชีวิตฮา ของเจ้าหลานทั้ง4คนที่เธอเคยมาวิ่งเล่นมหาชีวาลัยอีสานครั้งหนึ่งแล้ว คิดดูเถอะอยู่ถึงหาดใหญ่ มาไมมาสร้างความประทับใจที่อีสานได้ ผมยังมีเรื่องหลานๆอยู่ในก๊วนอีกพะเรอเกวียน แต่วันนี้เอาสายใต้ก่อนดีไหมครับ จะได้บรรเทาเรื่องระเบิดแสวงเครื่อง มาเป็นระเบิดเสียงหัวเราะบ้าง

คุณเมตตา ชุมอินทร์ แห่งมหาวิทยาลัยสงขลานัครินทร์ เธอเหมือนกับเอาลูกน้องปลาน้องแปมมาเลี้ยงมะรุมมะตุ้มต่อหน้าเรา สะท้อนให้เห็นอริยบทช็อกโลกของคุณแม่กับคุณลูก อลวนกับความรักที่ยากจะอดกลั้นฮา ลองอ่านดูสิครับ

ระหว่างนอนเล่นกันในบ้านหลายวันก่อน..."เจ้าแปม"ลูกสาวคนเล็กของดิฉันเธอเหลือบไปเห็น....ภาพถ่ายคู่ของพ่อกับแม่ในวันแต่งงาน แล้วเธอก็ร้องให้สะอึกสะอื้น...
แปมแปม...แม่ไม่รักลูกใช่มั้ย
แม่......ทำไมหนูคิดอย่างนั้นหล่ะลูก
แปมแปม.....ก็แม่ไม่พาลูกไปวันที่แม่แต่งงาน
แม่..ระหว่างกำลังคิดว่าจะตอบเธอยังไงไม่ทันจะตอบ...เธอก็แซงพูดขึ้นมาว่า
แปม แปม...ไม่เป็นไรแม่....พี่ปลา(พี่สาวของเธอ)ก็ไม่ได้ไปเหมือนกันวันหลังถ้าแม่แต่งงานอีกแม่พาลูกไปด้วยนะ....แม่
แม่ ..ฮา..

คุณรัตติยา เขียวแป้น แห่งมหาวิทยาลัยสงขลานัครินทร์เช่นกัน รายนี่ฮาจนตกของเรื่องลืมนับวันกินยาคุม เธอเล่าได้อย่างเป็นธรรมชาติ นึกถึงเมื่อไหร่ผมนั่งยิ้มทุกครั้งไป ใครจะว่าบ้า..ก็พอใจจะฮือๆเป็นการส่วนตัว แต่วันนี้จะเสนออีกเรื่องหนึ่ง

ปกติโรงเรียนพี่ฟาง กับ น้องฟ้า จะจัดงานวันแม่ทุกปี โดยในทุกครั้งก่อนจัดงาน ทางโรงเรียนก็จะมีหนังสือเชิญถึงผู้ปกครองถามความสมัครใจ ว่า มาร่วมงานได้หรือไม่ ปีนี้ก็เช่นกัน น้องฟ้ากุลีกุจอ เอาหนังสือเชิญมาให้คุณแม่ เพื่อให้ตอบรับการเข้าร่วมงาน ผิดกับพี่ฟาง ซึ่งดูจะเงียบกว่าทุกปี คุณแม่ไม่สงสัยอะไร คิดเพียงว่า คุณครูคงยังไม่ฝากหนังสือเชิญมาให้ พอใกล้ถึงวันจัดงาน ”แม่ ไม่ไปงานวันแม่ไม่ได้เหรอ” น้องฟาง “ทำไมเหรอลูก มีอะไรรึเปล่า” ดิฉันเอ่ยถาม

”เปล่า” เธอบอกเพียงสั้น ๆ “แล้วแต่ลูกสิคะ แม่ยังไงก็ได้ ถ้าลูกไม่อยากให้แม่ไป แม่ไม่ไปก็ได้” ดิฉันกล่าวกับเธอ เพื่อให้เธอคลายความกังวลลง โดยที่ยังไม่ทราบเหตุผล ว่าเช่นไรเธอถึงไม่ยอมให้ดิฉันไปงานวันแม่ในปีนี้ จนถึงวันที่ต้องส่งหนังสือเชิญ ระหว่างนั่งรถไปส่งลูก ๆ ที่โรงเรียน เธอพูดกับดิฉันอีกครั้งว่า ”แม่ ไม่ไปงานวันแม่ไม่ได้เหรอ” ดิฉันกล่าวเช่นเดิมว่า “แล้วแต่ลูกสิคะ แม่ยังไงก็ได้ ถ้าลูกไม่อยากให้แม่ไป แม่ไม่ไปก็ได้” ทั้ง ๆ ที่ในใจแอบน้อยใจเล็กน้อย แล้วกล่าวกับเธอว่า “แม่ไม่ไป ไม่เป็นไรหรอกลูก แต่ลูกลองนึกดูสิว่า คนอื่นที่เขาไม่มีแม่ เขายังอยากมีโอกาสสักครั้งให้แม่ได้ไปงานวันแม่ แต่นี่ลูกเอง กลับไม่อยากให้แม่ไป” เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วยื่นหนังสือเชิญให้ดิฉัน แล้วบอกว่า “ตกลงฟางให้แม่ไปก็ได้ แม่เซ็นต์ตอบรับให้ฟางหน่อยนะ” ดิฉันเซ็นต์หนังสือให้เธอ แล้วไม่พูดอะไร หลังจากนั้น หนึ่งวัน ดิฉันเพิ่งมาทราบเหตุผลว่า เพราะเหตุไร เธอถึงไม่ยอมให้ดิฉันไป เนื่องจากเพื่อน ๆ ในกลุ่มของเธอพนันกันว่า ถ้าวันแม่ปีนี้ ใครร้องไห้ ถือว่าคนนั้นแพ้ แต่ถ้าใครไม่ร้อง คนนั้นชนะ แล้วน้องฟางลูกสาวคนนี้ของดิฉันหนะ บ่อน้ำตาแตกทุกปีในวันแม่ เธอจึงกังวลมากถึงมากที่สุด ว่าเธอจะแพ้เพื่อน ๆ เพราะเธอต้องร้องไห้แน่ ๆ โธ่ ลูกหนอลูก เหตุผลแค่นี้เอง

เขียนใน GotoKnow โดย ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์
ใน KM ในมหาชีวาลัยอีสาน

คำสำคัญ (Tags): #เฮฮาศาสตร์#มหาชีวาลัยอีสาน

หมายเลขบันทึก: 122876เขียนเมื่อ 29 สิงหาคม 2007 04:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 20:06 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (14)

น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 29 สิงหาคม 2007 04:57 น. ()

คืนหนึ่ง ณ ที่พัก ริมทะเลสงขลา

มีคุณหมอ 5 คน กำลังมะรุมมะตุ้มรักษาคนไข้ ซึ่งมีอาการแปลก ๆ

คนไข้น้าอ๊อบ : คุณหมอขา ไม่รู้เป็นอะไรปวดท้องค่ะ

หมอแปมแปม : เหรอค่ะ เดี๋ยวหมอรักษาให้ .....หมอเอาเครื่องมือแพทย์ (ของเด็กเล่น) จิ้ม ๆ ๆ ตรงพุงคนไข้น้าอ๊อบ ... แล้วถามว่าตรงนี้เจ็บไหมคะ ตรงนั้นเจ็บไหมคะ

คนไข้น้าอ๊อบ : เจ็บค่ะคุณหมอต้องทำอย่งไรค่ะ

หมอฟ้า : ต้องผ่าตัดค่ะ ...แล้วเธอก็เตรียมเครื่องมือผ่าตัด

คนไข้น้าอ๊อบ : คุณหมอขา....กลัวจังเลย

ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์

เขียนเมื่อ 29 สิงหาคม 2007 05:05 น. ()

สงสัยว่า จะมีหลานเป็นแพทย์หญิงจริงๆเสียละมั๊ง จะได้รักษาพี่ป้าน้าอาที่ขี้โรคทั้งหลาย

สำรวจเส้นทางขากลับไว้แล้ว สะดวกพอควร แต่น้องนั่งรถ สตึก-อุดร ประมาณ 5 ชั่วโมง แล้วไปต่อเครื่องถึงบ้าน รวมเวลาเดินทาง 6 ชั่วโมง

น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 29 สิงหาคม 2007 05:06 น. ()

ยังไม่ทันจบ...มือกดผิดค่ะ ต่อ ๆ ๆ

หมอแปแปม หมอฟ้า : ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บหรอกค่ะ (พูดเสียงไพเราะ นุ่มนวลมาก อยากให้หมอเป็นอย่างนี้ทุกคน)

หมอปลา หมอฟาง หมอฟ้า หมอแปมแปม : ช่วยกันทะรุมมะตุ้มผ่าตัดท้องคนไข้น้าอ๊อบ

คนไข้น้าอ๊อบ : หมอหายใจไม่ออกค่ะ

หมอฟาง : ช่วยปั๊มหัวใจคนไข้น้าอ๊อบ หมดทุกคนมะรุมมะตุ้มบนตัวคนไข้ คนหนึ่งให้ยา คนหนึ่งปั๊มหัวใจ คนหนึ่งก็ผ่า ๆ ๆ ๆ ๆ และมีหลานอีกหนึ่งคนคือหมอนัท.....ทั้งห้าตัว ...เฮ้ย ห้าคน ผลัดกันขึ้นลงบนตัวคนไข้น้าอ๊อบ

หมอแปมแปม : เป็นหมอที่สุดท้ายที่อยู่ดูแลปลอบใจคนไข้น้าอ๊อบว่า ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวก็หาย กินยาตามที่หมอสั่ง นอนหลับ พักผ่อน เดี๋ยวหมอจะเข้ามาดูนะคะ แล้วเธอก็ห่มผ้าให้เราหลับ แล้วเข้ามาดูเป็นระยะ ๆ ๆ ๆ

............

.............

.....ภาพต่าง ๆ ในวันที่ได้มีโอกาสไปเที่ยวกับหลาน ๆ ทำให้มีความสุขอยู่เสมอ...มีเรื่องต้องให้คิดถึง....มีเรื่องต้องให้ชวนขำ ๆ อยู่ (ตอนหมอทะเลาะกันเรื่องแย่งเครื่องมือแพทย์).....

ขอบคุณคุณแม่สองคนที่เลี้ยงลูกได้ดีหลือเกิน....น้าอ๊อบคงมีโอกาสได้ไปอีกแน่นอน....

จะบอกว่ามีความสุขมาก ๆ ๆ ๆ ค่ะพ่อ

คุณ รัตติยา เขียวแป้น

เขียนเมื่อ 29 สิงหาคม 2007 07:59 น. ()

สวัสดีก่อนทำงานค่ะพ่อครูฯ

ยังนึกถึงบรรยากาศคืนนั้นไม่หายเลยค่ะพ่อ มีอยู่ช่วงหนึ่งระหว่างที่บรรดาหมอ ๆ ทั้งหลาย มะรุมมะตุ้มปั๊มหัวใจคนไข้อยู่ ทันใดนั้น หมอฟาง ก้อเอามือจับหมับเข้าที่หน้าอก หน้าใจ คนไข้ เล่นเอาคุณแม่ต๊กกะใจ ว่าคุณลูก เอ๊ย คุณหมอ ทำอะไร

คุณหมอบอกว่า ก็ปั๊มหัวใจให้คนไข้ไงค่ะแม่

ฮาๆๆ