กล้าๆ กลัวลืมๆ ......... เลยแวะเวียนมาทักทาย ณ สถานีนี้ หลังจากเดินถอยหลังนับหมอนรถไฟมาหลายเพลา คงจำได้นะ (เอ๊ะฮาคือไฝ จำเฮาได้ก๊อ) จำบ่ได้ก็บอกมา แล้วใครจะไปจำล่ะคุณท่านเพราะรู้จักคนทั่วประเทศ นี่ดีนะไม่ไปสมัครเป็นผู้แทนกิ๊กก็อกกะเขาน่ะ รับรองว่านอนมาแน่.....แต่พอรู้ว่าน้องสาวเราสำบายดี ก็หม่วนใจ๋แล้วเจ้า
เรื่องอยากรู้อยากเห็นเป็นสิ่งที่ดี สำหรับวัยน้องหนู ที่นี่ประเทศไทย กำลังต้องการวัยหนุ่มสาวไปพัฒนาบ้านเมือง หลังยุคไดโนซอร์ ครองประเทศมาเป็นปี กว่า ไม่มีอะไรแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ ณ o.5 ถึงแม้จะฉีกรัฐธรรมนูญกี่ฉบับตามที ไทยก็คือไทยแลนด์(สยามยิ้มแฉ่ง) อยู่ดี ต่างชาติมาเมืองไทยรู้สึกสบายใจแต่กายระวังปืนและลูกระเบิด หาที่ไหนไม่ได้แล้ว ในโลกนี้เกิดชาติหน้าฉันใดก็ขอให้เป็นคนไทยตลอดไปก็แล้วกัน
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรื่องอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดาที่มนุษย์ปุถุชนจ้องดิ้นรนเสาะแสวงหาในสิ่งที่ดี ในยุคการสื่อสารไร้พรหมแดน IT แต่ถ้ารุ้มากแต่ไม่รู้จริงนี่ซิอันตรายมากๆเลย รู้มากพวกก็ว่าสอดรู้สอดเห็น รู้น้อยมันก็ว่าปัญญานิ่ม ไม่มีกึ่น งี่เง้า มันหยั่งมาบ่อหล๊วก ฯลฯ ถ้าดันไปรู้มากในเรืองของคนหมู่มากหรือในกลุ่มอันธพาน มันจะบอกว่า สู่รู้สู่เห็นนั่นแหละ แล้วเราทำไงดีจึงจะเป็นสายกลางได้ล่ะ
K: Dee:ซะป๊ะเรื่องเล่า/ตั๊กแต้ก๊ะนางหนอน