เด็กน้อย

เธอ เหมือนเด็กน้อย,-

หญิงสาวสบาย ๆ

สามสิบสามกาลแดด ลมและฝน

เธอกินและนอนหลับอย่างมีสุข

โดยลำพัง,

เธออาจเหงาบ้าง (มั่ง ?)...,

 

ฉันรู้จักเธอเมื่อก่อนกาลฤดูใหม่แรกเยือน,-

ก่อนฤดูหนาวแห่งกายและคิดถึง

ฉันพบเธอ ณ ถ้อยคำของฉัน –

“รอเธออยู่ที่สะพานไม้หมาก”

พบ, และไม่คิดว่าจะได้วิสาสะกันจนมาถึง

ฤดูความงามแห่งไม้ดอก,

 

หวนคิด,- อืม.. เราพบกันในฤดูฝนที่แล้งฝน

....เหมือนชีวิตที่เต็มชีวิต แต่แล้งโผย

ต่างคน ต่าง..โดยลำพัง,...

 

เราคุยกันอย่างออกรสในคำนึงชีวิต

บางครั้งทำให้ความคิดแตกฉาน

บางครั้ง ยิ้มละไม ในหัวใจของกันและกัน

บางครั้งสนุกสนานอย่างกับว่า

เรา คือ “เด็กน้อย”

 

เด็กน้อยที่ต่างผ่านชีวิตกันมาสามสิบกว่า ๆ

แต่บางครั้งยังคงคุยหัวเล่นกันอย่างเด็กน้อย

ในตัวตนปัจจุบัน

ฮึ ๆ ..วัยหนุ่มสาวกำลังลาไกลกันแล้วทั้งนั้น

แต่ชีวิตโดยลำพัง ยังคงได้สร้างอารมณ์ละมุน

หยอกเอินต่อกัน,

 

คำนึงและนิ่งคิด,- ชีวิตที่ไม่ใช่ตามลำพัง

หากละมุนพริ้มละไมในหัวใจกันบ้าง เช่นเด็กน้อย

ครอบครัวอุ่นรักและยาวไกล

 

“หัวใจเด็กน้อย”  ทำให้ทุกชีวิตเป็นสุขเสมอจริง ๆ

คิดถึงตาแป๋วหวานของเด็ก ๆ

ยิ้มละไม ก็แจ่มใสสดชื่น

ใช่สินะ !  เราทุกคนต่างก็เป็นเด็กน้อย

ทำไมจึงลืมกันไปล่ะ ! 

 

ขอบคุณ “เด็กน้อย” ในความเป็นเธอ

ที่ทำให้ฉันรำลึกถึง “เด็กน้อย” ในตัวฉันและทุกคน

“เด็กน้อย” คือเธอ และคือเราทุกคน ฯ