คนงามแห่งดาวเรือง
|
เธอบอกเสมอว่า เธอคือ คนงาม ใช่ ! ต่อมาฉันรู้ว่า เธอคือ คนงามแห่งดาวเรือง คนงามในความเป็นที่เธอเป็น เธอเป็นสาวมั่น (แต่อาจหวั่นไหว !?) เธออยู่อย่างมีความสุขกับแม่, น้องสาว และหลาน ๆ หลานป้าและหลานน้า, อาจเรียกได้ว่า บ้านของเธอ คือ “ครอบครัวหญิงสาว” ฉันได้รู้จักเธอแล้ว ทำให้คิดถึงบ้าน เช่นกัน ! บ้านของฉันก็เป็น “ครอบครัวหญิงสาว” แม่, น้อง ๆ – สาว และหลาน, ในบ้านของเธอ มีหลานชายคนหนึ่ง ในบ้านของฉัน มีหลานชายคนหนึ่ง เธอกำพร้าพ่อ ฉันกำพร้าพ่อ,...
อืม... คุยกับเธอแล้วทำให้ฉันคิดถึงบ้าน เพราะเราคุยกันเรื่องของ “บ้าน” ถ้อยคำของกันและกัน ไม่รันทดชีวิต แต่มักพูดถึงชีวิต เปลี่ยนผลัดกับสนุกสนาน หยอดเอินตามประสา
ฮึ ๆ ... ไม่รู้บ้าอะไร ! จึงทำให้เราบ้ากันอยู่ได้ เธอกล่าวว่า “คนบ้าคงมาเจอกัน- บ้ากับบ้า” หรือเป็นเพราะว่า เราต่างบ้า- บ้าชีวิต !
เธอไม่เคยกล่าวนำถึงความหลัง มีเพียงฉันที่มักรื้อความหลังของตนเองมารำลึกให้เธอฟัง บางครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ฉันบอกเล่าให้เธอฟัง ฉันมักเล่าถึง “ผู้หญิงของฉัน” ฉันเล่าถึงผู้หญิงของฉันทุกคนให้กับผู้หญิงของฉันฟัง,- เรื่องเล่าของชีวิตเป็นตำนานของฉัน บอกเล่าเพื่อบอกเล่า เพื่อรำลึก และเพื่อรัก เธอคนแรกที่ฟังเรื่องเล่าผู้หญิงของฉันได้หมด ทั้งที่ก่อนนั้น ผู้หญิงของฉันมักรำคาญและไม่ชอบ เรื่องเล่าผู้หญิงของฉัน แปลก ! หรืออาจเป็นเพราะเราบ้าตรงกัน
งา ! ... ฉันมักยิ้ม เมื่อรำลึกถึงการพูดคุยกันในแต่ละครั้ง,- เธอไม่ใช่ผู้หญิงของฉันที่เป็นดังผู้หญิงของฉันอื่น ๆ และผู้หญิงของฉันอื่น ๆ ก็ไม่เป็นดังผู้หญิงของฉันอื่น ๆ แต่ละคนแปลก เหมือน และต่าง เหมือนในความเป็นผู้หญิงสสารธรรมและจิตธรรม กายผู้หญิงและใจหญิง แต่วิถีคิดของแต่ละคนแปลกต่างในความมีเป็นของแต่ละคน,
เธออยู่ในชีวิตฉัน ดังน้องสาวของฉัน,- เหมือนผู้หญิงของฉันทุกคนที่ฉันให้เป็น
เธอเป็นเด็กน้อยในชีวิตฉัน ที่เฝ้าออดอ้อนให้พี่ชายดูแล และทำให้ยิ้มละมุน
เธอเป็นยามคิดถึงของฉัน ที่ทำให้ฉันเฝ้าคิดถึง
เธอเป็นผู้หญิงคนงามของฉัน ที่นั่งฟังเรื่องเล่าผู้หญิงของฉัน ....... ชื่อของเธอ “วรนิน กันยา” คนงามแห่งดาวเรือง ฯ |
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น