สะพายความหลัง

ความเรียง ในมุมมองของการเดินทาง ความหมายที่ได้รับและการเรียนรู้ ซึ่งเกิดขึ้นตลอดระยะของย่างก้าว โดยเฉพาะเมื่อมีเป้เดินทางแบกไว้กลางหลัง

สะพายความหลัง

19 กุมภาพันธ์ 2549

หลายปีที่ไม่ค่อยได้เริ่มต้นเดินทางพร้อมเครื่องหลัง เพราะความขี้เกียจและวัยอันเกียจคร้าน แต่ครั้งนี้พอเริ่มต้นคำตอบก็ปรากฏ

กำแพงที่ก่อกันเราไว้ไม่สูงนัก มักมีเหตุผลประกอบว่า บ่อยครั้งหมดไฟไปเพราะก้าวผ่านไปแล้ว แต่อุปกรณ์สำคัญของการเดินทางไกล กลับสะท้อนทุกขั้นทุกตอนจนปรากฏเรื่องในใจ ในหลากความหมายของคำว่า เป้สนาม หรือ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ซึ่งเคยเป็นหนึ่งในความฝันยิ่งใหญ่ของเด็กหนุ่มเมื่อหลายปีก่อน นานหลายปีที่ได้เดินทางโดยก้าวไปพร้อมเครื่องหลังใบใหญ่ ก้าวไปพร้อมความหวังและฝันใฝ่ถึงโลกเบื้องหน้า แบกเป้ใบใหญ่เหมือนแบกความใฝ่ยิ่งใหญ่ในใจ ยิ่งแบกได้มากเท่าไหร่ยิ่งภาคภูมิใจถึงความฝันอันเต็มเป้ ไม่มีสิ่งใดยิ่งใหญ่ไปกว่าการได้ก้าวขาออกเดินทาง และมีโอกาสเห็นโลกกว้าง แม้ภายใต้ขีดจำกัดของชีวิต ใครไม่รู้ ใครไม่เคยเดินทาง มักจะไม่เข้าใจ ในอารมณ์เหน็บหนาวเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้รำคาญใจ ไม่มีรถเรือของตัวเอง ไม่มีจุดหมายอันแน่นอน ทุกอย่างคลาดเคลื่อนและผิดพลาดไปหมด สิ่งซึ่งแลเห็นไม่ใช่ที่ทางของตัวเอง ไม่ใช่บ้านเรา ไม่ใช่แผ่นดินซึ่งเราคุ้นเคย ทุกอย่างแปลกหน้าและแปลกใจไปหมด แม้กระทั่งใจเราซึ่งแปลกไป ในท่ามกลางความยากลำบาก หลายปีที่เดินทาง และหลายปีที่เปลี่ยนเป้หลังใบใหญ่ ทุกอย่างล้วนหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน บ่อยครั้งเปลี่ยนการเดินทางซึ่งต้องแบกเป้ เป็นการโยนเป้ขึ้นหลังรถเพื่อนรถพี่ เปลี่ยนจากนั่งรถยาวนานเป็นเครื่องบินแสนสั้น สบายในการนั่งแต่ไม่สบายหัวใจ นอนอิ่มเอมตู้นอนในรถไฟ เพียงเพื่อรอเวลาตื่น หลายครั้งที่อารมณ์แบกเป้ได้จางหายไป แต่สิ่งหนึ่งซึ่งโชคดีที่ยังไม่หายไปไหน คือ หัวใจของการเดินทาง ซึ่งยังไม่โบยบินหนีหายจากชีวิต เพราะยังมีโอกาสได้เดินทาง หลายครั้งที่ต้องนั่งทดท้อกับเรื่องราวอันเหน็ดเหนื่อย หลายครั้งล้มลงเพียงเพราะความอ่อนแอในใจ แต่การเดินทางก็ยังเป็นเช่นเดิม ที่พร้อมจะกลับมาปลุกปลอบใจ และตะโกนเสียงดังเพื่อร้องเรียกให้เราลุกขึ้นมาเพื่อก้าวขาอีกครั้ง นานหลายปีที่ได้เก็บเป้ใบใหญ่ไว้ เปลี่ยนเป้ใบใหม่ให้เล็กลง หรือกระทั่งยกชั้นเป้ใบชำรุดเมื่อถึงช่วงเวลาอันสมควรของการพักผ่อน บ่อยครั้งที่การเดินทางในระยะหลัง ไม่ได้เรียกร้องความจำเป็นในการใช้เป้ หลายครั้งที่แม้ต้องใช้อุปกรณ์มากมาย ซึ่งต้องขนไปพร้อมรถ ขนไปพร้อมวันเวลาของชีวิตที่เปลี่ยนแปลง ความจำเป็นในการแบกเป้สะพายหลังก็ลดน้อยตามความจำเป็น จนแทบจะห่างหายลืมเลือน ช่วงเวลาที่มีโอกาสเดินทางไกล ในรอบสองสามเดือนที่ผ่านมา บอกกล่าวเรื่องราวมากมาย บอกความมหัศจรรย์ที่เรียกร้องให้เราต้องตอบคำถามที่เกิดขึ้น บางครั้งก็เกิดขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่วนเวียนอยู่กับการตั้งคำถาม ครั้งหนึ่งขณะช่วยเพื่อนเลือกเป้ใบใหม่ ที่จำต้องเปลี่ยนเป้ใบใหญ่ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางไกล การทดสอบเรื่องราวพื้นฐานของเป้ หลังจากผ่านชีวิตการใช้เป้ กลายเป็นทักษะที่วนเวียนขึ้นในใจอีกครั้ง พร้อมการนั่งเลือกเป้ใบใหม่ที่เหมาะกับใจและหัวใจของเพื่อน ผมกลับนึกย้อนไปถึงเป้ใบใหญ่ของตัวเอง เป้ใบเดิมที่เกือบเก็บทิ้งเพียงเพราะยางเคลือบกันน้ำ เริ่มแตกยุ่ยตามอายุของการใช้งาน จากเวลาหลายปีผ่านมา ขณะนั่งมองเป้ใบใหญ่ที่เพื่อนกำลังเลือก ผมกลับคิดถึงช่วงเวลาที่ตัวเองต้องเปลี่ยนเป้ใบใหญ่ท่ามกลางความรู้สึกเหงา ท่ามกลางคำถามถึงจุดหมายปลายทางแห่งชีวิต ซึ่งก้าวขาไปวันนั้นอย่างไร้ตัวตน แม้หลายครั้งของการเดินทาง จะทำให้ผมเห็นถึงคำตอบบางอย่างที่ลางเลือน อบอุ่นในบางครั้งที่ได้คิดถึง อดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดถึงความรู้สึกภายในใจตัวเอง แต่คำตอบบางอย่างก็ลางหาย เป้สนามใบใหญ่ไม่เพียงเป็นอุปกรณ์ที่อยู่คู่กับการเดินทาง แต่ยังเป็นอุปกรณ์ที่อยู่คู่กับก้าวย่างของใจ ไม่อาจแยกขาดและไม่อาจห่างหาย เมื่อทุกขณะที่เราก้าวขาไปพร้อมกับเป้ใบใหญ่ซึ่งรัดตัวอยู่กลางแผ่นหลัง ในทุกครั้งของการก้าวขาขึ้นรถลงเรือ เมื่อทุกอย่างผูกมัดติดพันเราไว้กับเป้ของเรา ความใหญ่โตหรือหนักของสัมภาระ ล้วนอยู่ภายใต้การรับรู้ของเราเหมือนเป็นลมหายใจ คนอื่นอาจนั่งมองเป้ใบใหญ่ของเราเพียงเพราะความใหญ่โต แต่ไม่มีใครรับรู้ถึงความรู้สึกแท้จริง ขณะเราก้าวขาไปพร้อมกับเป้ของเรา เช่นเดียวกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในใจเรา ซึ่งคนอื่นอาจสังเกตจากสีหน้าท่าทางของเรา แต่ไม่มีใครรู้ถึงน้ำหนักแท้จริงที่เกิดขึ้นภายในได้ดีเท่ากับตัวเราเอง ไม่มีใครจะรับรู้ถึงชั่วขณะของน้ำหนักภายในเป้ และน้ำหนักภายในใจได้เท่ากับเรา ชั่วโมงบินในการใช้งานเป้ใบใหญ่ บอกสอนให้เราเรียนรู้อยู่เสมอ ว่าการใช้งานเป้ใบใหญ่ไม่ใช่อาศัยเพียงแรงที่ต้องมีเท่านั้น ไม่ใช่ความอึดอดทนแบบวัวควายเท่านั้น แต่กลับต้องอาศัยใจและชั่วโมงบินของชีวิต ในแต่ละขั้นของการรู้จักใช้ ในแต่ละชั่วเวลาอันเหมาะสม อุปกรณ์อะไรที่ไม่จำเป็นต่อการใช้งาน อะไรกันแน่ที่ควรแบกและไม่ควรแบก หรืออะไรกันแน่ที่จำเป็นต่อการเดินทางไกลจริง แม้เพียงคิดจะทิ้งยังไม่กล้า ช่องใส่ของมากมายอาจไร้ประโยชน์ หากเราไม่เรียนรู้ความจำเป็นของตัวและหัวใจ ไม่รู้ถึงความเหมาะสมของการใช้งานจังหวะใช้สอยหยิบจับ หรือกระทั่งไม่รับรู้ชั่วขณะแห่งการฝืนแรง เพื่อแบกเป้หลังใบใหญ่ ควรเกร็งแผ่นหลังอย่างไรในขณะดึงเป้ เช่นเดียวกับพัฒนาการของเป้ใบใหญ่ นวัตกรรม เนื้อผ้า ช่องเก็บใส่ปิดเปิดของเป้ ซึ่งเติบโตพร้อมความเปลี่ยนแปลง การปรับปรุงเนื้อผ้าและอุปกรณ์ใช้งานบางอย่าง การคิดถึงองค์ประกอบมากมายในการใช้งานจริง จนกระทั่งการออกแบบ ให้ทุกอย่างอยู่ภายใต้ขีดจำกัดของชีวิต และความจริงที่เห็นอยู่ในแต่ละวัน เป้ของการใช้งานจริง และเป้ในชีวิตของคนจึงไม่เหมือนกัน หลายปีก่อนของการเริ่มต้น เมื่ออารมณ์สนุกสนานกับเป้สนามใบใหญ่ โครงเหล็กของเป้ทหาร ซึ่งดูสง่างามและภูมิฐาน หายไปหมดเมื่อได้รับรู้ถึงอารมณ์เจ็บปวดหลังลองใช้งาน นับเป็นหนึ่งในสีสันและอารมณ์ของการใช้งาน เป้เหล็กโครงนอก ที่เมื่อบรรจุสัมภาระข้าวของจนเต็ม ไม่อาจจะแบกได้ด้วยลำพังคนเพียงคนเดียว โดยเฉพาะเมื่อคนเหล่านั้น ต้องเดินทางไปพร้อมกัน เทคนิคการยกเป้สนามให้เพื่อน การเขย่าเป้เพื่อให้สายรัดลงร่องบ่า เหนี่ยวน้ำหนักให้พอเหมาะกับก้าวย่าง ทั้งหมดล้วนอยู่ภายใต้การเรียนรู้เสมอ หลายครั้งที่การเดินทางไกลบอกสอนมิตรภาพบางอย่างซึ่งแอบซ่อนอยู่เบื้องหลังเรา และเบื้องหลังเป้ ความรู้ความเข้าใจจากเป้ทหาร สู่เป้เดินป่าต่างประเทศ เป้เดินขึ้นเขา เป้ที่ใช้กลางหิมะ เป้ใช้ในทะเล ความรู้เรื่องเป้ไม่เพียงสร้างความตื่นเต้นและตื่นตาตื่นใจให้กับผม ในยามมองเห็นเป้ใบใหม่ๆที่นำมาวางขาย และทุกอย่างก็ล้วนสะกิดใจทุกครั้งที่คิดถึงการเดินทางไกล สะกิดให้คิดถึงแต่ละก้าวย่าง ที่เราเคยคิดฝันว่าจะฝ่าฟันไปให้ได้ ไม่เพียงแต่คาดหวัง แต่ยังคงต้องพิสูจน์ให้ใจเราได้เห็น ว่าเราได้กระทำ และได้ก้าวย่างไปในทิศทางนั้น เพียงเพราะเราบอกกับตัวเองว่าไม่หวาดกลัวต่อการเดินทาง การเดินทางครั้งหนึ่งเคยบอกสอนประสบการณ์น่าประทับใจ ท่ามกลางเป้หลังของเพื่อนที่ต้องละภาระชั่วคราวกลางเวียงเชียงใหม่ เมื่อไปกันเพียงสองคน ใครอีกคนก็ต้องรับผิดชอบ การแบกเป้เดินทางสองใบขนาดเขื่องๆ ไม่ใช่เรื่องสนุก และไม่ดูเป็นวีรบุรุษในใจสักเท่าไร หากรับรู้ถึงน้ำหนักกลางหลัง แต่เมื่อถึงความจำเป็นและสิ่งที่ต้องทำ เราก็ต้องทำ น้ำหนักของเป้ที่กดลงบนบ่าและแผ่นหลัง ไม่เพียงบอกเราถึงความเหมาะสม หลายครั้งก็เรียนรู้ถึงน้ำหนักมากมายที่ทุ่มลงบนบ่า หลายครั้งก็รับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่าง ขณะที่สะพายเป้ใบเล็กของตัวเอง เพื่อท่วงน้ำหนักเป้ใบใหญ่ของเพื่อน ผมนึกถึงคำตอบเดิมๆ ถึงความเหมาะสมอันแท้จริง เป้หลังของเพื่อนก็เหมาะแผ่นหลังของเพื่อนผม แม้จะขนาดเดียวกัน น้ำหนักสัมภาระใกล้เคียงกันก็ตาม แต่ความเหมาะสมของเป้ของเขา และเป้ของผมก็แตกต่างกัน หลายครั้งที่เรามองเห็นความแตกต่างกันที่อยู่ในความคล้ายคลึง เรากลับนึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้น หลายปีที่ผ่านมาผมอาจเรียนรู้ถึงวิธีการขึ้นเป้หลัง ที่แม้จะหนักมากมายเพียงใด แต่ก็มีวิธีการพลิกสายรัด เรียนรู้วิธีการปรับให้ขึ้นหลังได้อย่างไม่ยากเย็น เพื่อประคับประคองเหนี่ยวรั้งกันไป บ่อยครั้งที่เห็นเด็กรุ่นใหม่แบกเป้ใบใหญ่ด้วยสายรัดที่ไม่พอดีตัว ปรับแต่งไม่เข้ากับตัวได้พอเหมาะ ผมก็อยากเดินเข้าไปเพื่อปรับแต่งให้เหมาะกับตัวเขา หรือกระทั่งเห็นสายรัดที่ไม่ลงตัวระโยงระยางของเป้ใหญ่ของเพื่อนกำลังก้าวเดินเบื้องหน้า ก็เดินเข้าไปปรับสายนิดหน่อยให้พอดีตัวเขา หรือเพียงถามว่าจะปรับดีไหม หรืออยากรัดสายรั้งไว้เพียงเท่านี้ ขณะที่นึกถึงเรื่องราวที่แวดล้อมตัวเอง ผมกลับนึกช่วงเวลาบางอย่างที่เปลี่ยนไปของชีวิต นึกถึงชีวิตที่สะพายเครื่องหลัง สะพายความหลัง และสะพายความหวังของชีวิตเอาไว้ ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเป้หลังของเรา

เขียนใน GotoKnow โดย Kati
ใน สู่ฝันอันยิ่งใหญ่

คำสำคัญ (Tags): #ความเรียง#สะพายความหลัง#การเดินทาง#คำถามต่อชีวิต#บทเรียนชีวิต#ความประทับใจในการเดินทาง

หมายเลขบันทึก: 120738เขียนเมื่อ 20 สิงหาคม 2007 08:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:16 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (4)

]]

เขียนเมื่อ 20 สิงหาคม 2007 09:16 น. ()

หากเปรียบเป้เป็นการดำเนินชีวิต.. เราก็คงเลือกเป้ให้เหมาะสมกับตัวเราในเวลานั้น เรารู้ว่าเป้ใบนั้นจะจุอะไรได้แค่ไหน ช่องใดใส่หัวใจ ช่องใดใส่มิตรภาพ

Kati

เขียนเมื่อ 20 สิงหาคม 2007 10:31 น. ()

สวัสดีครับ คุณ

]]
มุมมองที่คุณกล่าวว่า
หากเปรียบเป้เป็นการดำเนินชีวิต.. เราก็คงเลือกเป้ให้เหมาะสมกับตัวเราในเวลานั้น เรารู้ว่าเป้ใบนั้นจะจุอะไรได้แค่ไหน ช่องใดใส่หัวใจ ช่องใดใส่มิตรภาพ
เป็นสิ่งที่เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ
สำหรับประสบการณ์ และทักษะของชีวิตในการแบกสัมภาระของชีวิต
ในช่วงหลังป่าแตก
และนักปฏิวัติ นักกิจกรรมกลับสู่เมือง คืนสู่หลัง
แนวคิด หลักปฏิบัติ และความเข้มงวดตนเอง ของแวดวงนักกิจกรรมในมหาวิทยาลัยต่างๆ ล้วนมีหลักปฏิบัติที่น่าสนใจมากมาย
หนึ่งในหลักปฏิบัตินั้น ซึ่งเคยได้ยินได้ฟัง ได้รับการบอกกล่าวตักเตือน จากแวดวงตึกกิจฯ ธรรมศาสตร์
คือการอธิบาย ถึง สัมภาระ 5 ห่อ
สัมภาระ 5 ห่อ ของชีวิต
หากเปรียบชีวิต เป็นเช่นการเดินทางไกล
ทุกวันนี้ ผมยังจดจำ และเตือนตัวเองในทุกครั้งของก้าวย่างชีวิต
ขอบคุณมากครับ สำหรับมุมมองในเรื่องช่องใส่หัวใจ และช่องใส่มิตรภาพ
ขอบคุณครับ สำหรับแนวคิด

แอมแปร์

เขียนเมื่อ 21 สิงหาคม 2007 00:46 น. ()

สวัสดีค่ะคุณKati

บันทึกความหลังชองคุณ Kati น่าอ่านทุกบันทึกเลยค่ะ คุณช่างมองชีวิตอย่างละเมียดละไมและอ่อนโยนเหลือเกิน

ดิฉันเคยถามตัวเองว่าเราสักวันเราจะทำแบบนั้นไหม แบบที่คนกล้าหาญเขาทำกัน คือเดินทางไปไหนๆคนเดียวอย่างเสรี และใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า โดยลำพังคนเดียว

แต่ดิฉันไม่เคยมีโอกาสแบบนั้น เพราะทุกครั้งที่เดินทาง ซึ่งเรียกว่า "ไปเที่ยว" ก็จะมีผู้ร่วมทางเป็นโขยง โดยมีสายสัมพันธ์กันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และดิฉันก็มักตกที่นั่งดูแลคนตัวเล็ก ดูแลผู้อาวุโส ดูแลผู้ที่เราต้องดูแลในหน้าที่ ดูแลผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ ดูแลใครบางคนในภาวะวิกฤต ฯลฯ สรุปว่าทุกครั้งที่เดินทาง เป็นต้องมี "งาน" ติดไปด้วยเสมอ

ดิฉันชอบสะพายเป้มากเช่นกันค่ะ เป้เป็นสัญลักษณ์ของเสรี และมีกลิ่นอายของตะวันตกอยู่หน่อยๆ

เป้เป็นกบฏของกระเป๋านักเรียนแข็งๆสีดำ ดิฉันนึกขำๆอย่างนั้น เด็กเดี๋ยวนี้สะพายเป้ไปโรงเรียนกันมากขึ้น ดิฉันยิ่งนึกขำ วิธีสอนของครู ควรจะเปลี่ยนให้เข้ากับวิธีคิดของเป้ได้แล้ว

ด้วยความระลึกถึงนะคะคุณ Kati ดิฉันก็ว่าไปเรื่อยเจื้อยเลย อยากเขียนแสดงความเห็นแบบ "เสรี" อย่างเรื่อง "เป้" ที่คุณเล่าบ้าง

เขียนแล้วรู้สึกมีความสุขดีนะคะ : )

Kati

เขียนเมื่อ 22 สิงหาคม 2007 17:43 น. ()

สวัสดีครับ คุณครู

ดอกไม้ทะเล
ลองเดินทางเพียงลำพังดูสักครั้งครับ
รับรองได้ สำหรับคำถามและคำตอบมากมายในชีวิต
ได้เรียนรู้กับหัวใจตัวเองอีกมากครับ
นักเดินทางทั่วไป ที่เดินทางคนเดียว ต่างรู้ว่า
สุดยอดของการเดินทาง
คือการเดินทางไปเพียงลำพังคนเดียว
ลองดูจากระยะทางใกล้ๆ ก่อนก็ได้ครับ
เริ่มจากเส้นทางที่คุ้นเคย
จนสามารถขยายวงออกไปได้กว้างไกลกว่านั้น
ผมว่า จะเห็นจังหวะของชีวิตผู้คนที่แวดล้อม
เห็นถึงจังหวะและหัวใจบางอย่างของเรา
เห็นถึงความหวาดกลัวที่แฝงอยู่ในใจเรา
ต้องลองดูครับ
ต้องลองค้นหาจังหวะก้าวของชีวิต ในการเดินทางเพียงลำพังสักครั้งคราครับ
ส่วนในความหมายของเป้
ผมคิดว่า เป็นคำตอบและหนทางอันยิ่งใหญ่
ที่ประดับไว้ในเส้นทางของย่างก้าวอันยาวไกลครับ
ขอสนับสนุน และเชิญชวนให้ออกเดินทางเพียงลำพังสักครั้งครับ
ขอบคุณมากครับ
สำหรับคำชื่นชม
ขอบคุณครับ