ความรู้สึกเมื่อแรกกอด blogger ในดวงใจ : ท่านอาจารย์พิชัย

วันนี้คิดว่าจะเตรียมการสอน แต่เมื่อได้อ่านบันทึกนี้ของพี่ติ๋ว
http://gotoknow.org/blog/nurseanaesthpsych/120261
ทำให้ตื้นตันใจจนทำอะไรไม่ถูก อยากจะถ่ายทอดความรู้สึกให้ทุกท่านได้รับทราบว่า น้ำตาซึมทุกครั้งเมื่อนึกถึงท่านอ.พิชัยในช่วงนี้
ชายคนหนึ่งที่เราเคยทึ่งกับการจัดงานกีฬา"เหมันต์เกมส์" กีฬาอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฎภาคเหนือ ที่สามารถสะกดผู้ชมให้อยู่ในงานจนจบอย่างที่ไม่เคยมีปีไหนทำได้แบบนี้ เพราะการควบคุมเด็กที่ว่ายาก แต่ควบคุมอาจารย์นี่ยากจริงกว่า แต่ท่านอ.พิชัยทำได้
ชายผู้นี้ใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆที่เราได้เขียนบ่นไว้ว่าไปแข่งเปตองแล้วไม่ได้ตุ๊กตากระต่ายเลยในบันทึก ทำให้ท่านได้เก็บกระต่ายมามอบให้กับเราที่พิษณุโลก
ในยามค่ำคืนท่านก็มักจะออนเอ็มคุยกับเราในยามดึก....
เมื่อวันหนึ่งท่านได้จัดงานkm เชียงใหม่ขึ้นมาและได้มอบโอกาสอันมีค่ายิ่งให้กับเรา แม้เราจะมีงานมากมายแต่ก็ดิ้นรนเพื่อมาช่วยงานในครั้งนี้ด้วยความเต็มใจ
วันแรกของการเดินทางมาเชียงใหม่ท่านอาจารย์ก็ได้โทรถามตลอดทางและได้มารับด้วยตนเอง และในวันกลับท่านก็ได้ไปส่งเราเช่นเดิม ทั้งๆที่ท่านภารกิจที่หนักอึ้งรออยู่ แต่ท่านก็ไม่ได้ปริปากบอกใครเลย
เมื่อวันร่ำลาทำให้เราพร้อมที่จะเข้าไปสวมกอดท่านได้อย่างเต็มตื้น สัมผัสได้ด้วยหัวใจแห่งความเมตตาที่ท่านเผื่อแผ่มาถึงเรา
กราบขอบพระคุณสำหรับทุกสิ่งที่ท่านอาจารย์ได้มอบให้ตลอดมาค่ะ ความรู้สึกนี้ทำให้อดรนทนไม่ไหว ที่จะต้องวางงานลง แล้วมาบอกกล่าวความรู้สึกจากใจนี้
เมื่อใดที่อาจารย์ต้องการความช่วยเหลือเรียกมาได้เสมอค่ะ.....
หาภาพยากมากเลยรูปคู่กับอ.พิชัย ถึงแม้จะไม่มี แต่ท่านก็จะอยู่ในความทรงจำของเรา แต่ท่านใดมีรูปหว้ากับท่านอ.พิชัยขอรับบริจาคเพื่อเติมบันทึกนี้ให้สมบูรณ์ด้วยนะคะ

เขียนใน GotoKnow โดย อ.ลูกหว้า
ใน ผู้หญิงดอกไม้เหล็กและความทรงจำในเรือนรักร้อย

คำสำคัญ (Tags): #km เชียงใหม่#ความประทับใจ#blogger ในดวงใจ#อ.พิชัย กรรณกุลสุนทร

หมายเลขบันทึก: 120323เขียนเมื่อ 17 สิงหาคม 2007 23:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:15 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (29)

ศักราช

เขียนเมื่อ 17 สิงหาคม 2007 23:58 น. ()

ประกาศ...แล้วตอนนี้อาจารย์พิชัยหายไปเติงใด

อ.ลูกหว้า

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 00:07 น. ()

อ.ศักราช
สงสัยอ.พิชัยจะแอบไปเช็ดน้ำตามั้งคะ ด้วยแรงคิดถึงจากพวกเรา

อาจารย์ลูกหว้าค่ะ เขียนได้กินใจจริงๆ คะ ได้รับความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจน หนูขอเสนอนแนะให้ใส่คำหลัก ชื่อของอาจารย์พิชัยด้วย น่าจะดีนะค่ะ ใครค้นหาชื่อนี่ จะได้มาเจอบันทึกนี้ของอาจารย์ลูกหว้าด้วยคะ

คุณ รัตติยา เขียวแป้น

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 00:13 น. ()

สวัสดีค่ะ อ.ลูกหว้า

แวะมาซึมซับความรู้สึกดี ๆ ด้วยคนคะ

อ.ลูกหว้า

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 00:14 น. ()

น้องมะปรางคะ
ขอบคุณค่ะ
เดี่ยวพี่ไปจัดการค่ะ

อ.ลูกหว้า

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 00:16 น. ()

พี่แป๊ดขา..
กำลังรู้สึกอินค่ะ
ขอถ่ายทอดความรู้สึกนี้ออกมาก่อน
เดี่ยวพรุ่งนี้สอนเสร็จแล้วจะมาเพิ่มเติมค่ะพี่

กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 00:25 น. ()

โอ๋ๆๆๆๆ...น้องหว้า อย่าร้องไห้นะ เช็ดน้ำตาซะคนดี

อ.ลูกหว้า

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 00:42 น. ()

พี่ติ๋วขา..
ซึ้งค่ะซึ้ง
เราคงความรู้สึกเดียวกันนะคะ
เดี๋ยวหนูนั่งทำงานต่อแล้วค่ะ

พิชัย กรรณกุลสุนทร

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 00:50 น. ()

หนูหว้า

ขอบคุณมากครับ สำหรับความรู้สึกดีดีที่มีต่อกัน

อาจารย์ก็อยากเป็นทศกัณฐ์ จะได้มีสักยี่สิบแขน

จะได้กางโอบกอดคนดีดีที่เราไว้ได้ทั้งหมด

หากทำได้ จะไม่ให้ใครต้องจากไปเลย...

แต่ อาจารย์รู้สัจจธรรมและเกิดความภูมิใจว่า

การจากไปของคนที่อาจารย์รักนั้น...ทุกคนจะมุ่งไปสร้างคุณงามความดี ให้แก่ตนเอง และแก่ผู้อื่น

เราคงได้พบกันอีกแน่ครับ ทั้งใน gotoknow และในชีวิตจริง...

อาจารย์เพิ่งฟื้น..จากการหลับยาววววววว

และจากการประชุมยาววววววววววว

กลับมาบ้าน เปิดดูบล็อก... โอ้โฮ้!

มีเยอะแยะไปหมด :)

คืนนี้ทั้งคืน จะตามดูตามตอบไหวไหมน้า?

Little Jazz

เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 01:10 น. ()

พี่ลูกหว้า เล่นทิ้งลิงค์พี่ติ๋วไว้อย่างนี้ก็ความแตกอ่ะดิ แย่ๆ แต่เห็นด้วยทุกประการกับเรื่องที่เขียนมาอ่ะ ไม่มีรูปที่ว่าเลย คนมันยากจนไม่มีกล้องไปด้วย ไปขอบริจาคจากพี่แป๋วหรือพี่ตุ๋ยน่าจะมีนะ