ฉันจะเขียน Blog ทุกวันล่ะนะ

ฉันห่างหายจากการเขียนไปนานเชียวค่ะ ด้วยเหตุผลที่ฉัน(และใครๆ)มักอ้างมาใช้ว่า "ไม่ว่าง" แล้ว...ฉันไม่ว่างจริงๆหรือเปล่านะ???

คำตอบคือ ไม่จริงค่ะ

ฉันตอบแบบไม่เข้าข้างตัวเองว่า ฉันมีเวลาว่างมากมาย เพราะตอนนี้ฉันเลิกเป็นคนบ้างานแล้ว นั่นก็คือ เลิกงานปุ๊บ ฉัน(พยายาม)กลับบ้านปั๊บ ซึ่งแต่แรกอาจต้องใช้ความพยายามสักหน่อย เนื่องจากฉันมักอ้อยอิ่งอยู่กับโต๊ะทำงานหลัง 4 โมงครึ่ง ไม่รู้สิคะ สมองมันเกิดแล่นปรู๊ดปร๊าด ต่อมขยันทำงานผิดปกติ ตอนช่วงที่ชาวบ้านเขาไม่ทำงานกันแล้วทุกที (เอ...รึว่าร่างกายฉันมันจะปล่อยให้ต่อมขี้เกียจทำงานหนักมานานแล้ว?)

พอรีบเลิกงาน รีบกลับบ้าน เวลาว่างมันก็มี เพราะ

1. ฉันไม่หอบงานกลับมาทำที่บ้าน

2. หอบมาก็หนักเปล่าค่ะ ต้องหอบกลับไปเหมือนเดิม เพราะไม่มีอารมณ์จะทำงาน เนื่องจากฉัน build อารมณ์ให้เลิกบ้างานแล้ว

3. ฉันมีเวลาทำกิจกรรมอื่นค่ะ เช่น ไปเดินตากแอร์ที่ห้างใกล้บ้าน คุยโทรศัพท์ (อันนี้ออกแนววัยรุ่นนิ้สนึง) หรือไม่ก็ดู TV (ซึ่งแต่ก่อนไม่ดูค่ะ นอกจากรายการข่าวตอนเช้า) อ่านหนังสือ ฟังเพลง และนอนนิ่งๆ เฉยๆ เพื่อใช้ความคิด(เข้าข้างตัวเอง)

แล้วอย่างนี้ จะเรียกว่าไม่ว่างได้อย่างไรล่ะ ทานตะวัน!

เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว ฉันตั้งใจจะเขียน Blog ทุกวัน วันละเรื่อง(วันละบ่น) ฉันจะพยายามทำให้ได้ ตราบใดที่ยังอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ค่ะ