จะรักใคร ก็จงบอกให้รู้ เมื่อยังอยู่ด้วยกัน
เคยถามตัวเองกันบ้างไหมว่า “เรา” ล้มตัวลงนอนพักผ่อนคืนนี้ พรุ่งนี้ “เรา” จะตื่นขึ้นมาเหมือนทุกๆวันไหม
- จะรักใคร ก็จงบอกให้รู้ เมื่อยังอยู่ด้วยกัน
- คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องตาย ชีวิตก็เหมือนกับที่ “ปู่เย็น แก้วมณี” กล่าวเอาไว้ว่า เหมือนขึ้นสะพาน ขึ้นไปแล้วก็ค่อยๆลง
- ปู่เย็นกล่าวด้วยว่า ชีวิตของแกเหมือนสะพานที่กำลังลาดต่ำดำดิ่งลง แกกล่าวไว้ในวันที่อายุของแกเกือบจะถึง ๑๐๐ ปี
- แต่คนเรา จะมีสักกี่คนที่อายุถึงเพียงนี้ และที่สำคัญยิ่งที่ “ปู่เย็น” มิได้กล่าวถึง แต่เป็น “ความจริง” ที่สุดคือ
- ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า ชีวิตตนเองหรือคนรอบข้าง จะคืนลมหายใจให้ธรรมชาติเมื่อไร
- ชีวิตอาจไม่เหมือนสะพานที่ค่อยๆลาดลง แต่มันอาจจะเหมือนสะพานหักอย่างอย่างคาดไม่ถึงก็เป็นได้
- เคยถามตัวเองกันบ้างไหมว่า “เรา” ล้มตัวลงนอนพักผ่อนคืนนี้ พรุ่งนี้ “เรา” จะตื่นขึ้นมาเหมือนทุกๆวันไหม
- เคยถามตัวเองกันบ้างไหมว่า ขับรถออกจากบ้านวันนี้ จะมีชีวิตรอดกลับมาหาครอบครัวหรือไม่
- แน่นอน....ใจหนึ่งเราตอบว่า ต้องตื่นซิ ต้องกลับมาหาครอบครัวซิ ต้องปลอดภัยซิ ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปซิ
- แต่ใครจะเป็นคนรับรองว่า ต้องตื่นซิ ต้องกลับมาหาครอบครัวซิ ต้องปลอดภัยซิ ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปซิ
- แต่ใครจะเป็นคนรับรองว่า นั่นเป็นคำตอบที่ถูกต้อง
- ยังมีชีวิตอยู่ ยังทำงานร่วมกัน เป็นเพื่อนกัน เป็นสามีภรรยากัน เป็นพ่อลูกกัน นึกถึงวันที่คาดไม่ถึงไว้บ้างก็ดี
- แสดงความรักต่อกันไว้เถิด มีความเข้าใจ และให้อภัยกันไว้เถิด จะไปถึงวันที่อีกฝ่ายจากไป แล้วมาร่ำไห้เสียดาย เสียใจ คงไม่เกิดประโยชน์
- ระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ เห็นๆกันอยู่ มองกันใน “ด้านดี” มองซิว่า คนที่เราคบกันรักกัน หรือคนในครอบครัวของเรา มีอะไรดีๆ
- จงชื่นชมซึ่งกันและกัน พูดกันดีๆ ถนอมความรู้สึกซึ่งกันและกันไว้
- ไม่มีใครที่จะดีพร้อม สมบูรณ์ไปทุกสิ่งหรอก แม้กระทั่งตัวเราเองก็อาจมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่เราไม่รู้
- อย่าเข้าข้างตัวเอง อย่ามองคนอื่นในแง่ร้าย อย่าหยิบเอาแต่สิ่งที่เราไม่ถูกใจมาเป็นเรื่องสำคัญ
- มองกันหลายๆมุมดีกว่าจะมุ่งมองอยุ่มุมเดียว เจอมุมไม่ถูกใจก็บ่นว่าเสียๆหายๆ พูดให้เจ็บใจ พูดให้หมดกำลังใจกันทำไม
- ลองคิดถึงวันหนึ่ง...
- วันที่จู่ๆเขาก็จากไป จากไปโดยที่คาดไม่ถึง เราก็จะอึ้งเพราะระหว่างที่มีชีวิตอยู่ “เรา” ไม่ได้แสดง “ความรัก” ต่อกันเลย
- ไม่มีประโยชน์นักหรอก กับการที่จะฟูมฟายเสียใจ พร่ำชื่นชมถึงคุณงามความดีใส่ลงไปในหนังสืองานศพ
- จงมองคนในมุมดีๆ จงเผื่อแผ่ความรักให้กัน ด้วยการแสดงต่อกันดีๆ ไม่ว่าจะเป็นท่าที ไม่ว่าจะเป็นวาจา
- ยังเห็นหน้ากันอยู่ ยังมีชีวิตอยู่ด้วยกัน รักใครก็แสดงออกให้เขาชื่นใจประทับใจได้เลย
- รีบๆทำ ทำมากๆ ทำเสมอๆ ทำให้เขารู้ขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ ดีกว่าไปบอกว่ารักเขานักหนาให้คนอื่นรู้
- แต่เจ้าตัวไม่อยู่เสียแล้ว
- วันเวลาผ่านไป ลองทบทวนตนเอง ยังเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ เริ่มต้นมองคนในแง่ดี ชื่นชมคน แสดงความรักแก่คนที่เราใกล้ชิด คนที่คบหา
- จงคบหาคนให้มากขึ้น รักคนอื่นให้มากขึ้น เรียกร้องให้น้อยลง แต่เป็นผู้ให้คนอื่นให้มากขึ้น
- อย่างน้อยๆก็ให้ความรัก ความเข้าใจ ใจเป็น “นาย” ส่วน “กาย” เป็นบ่าว ถ้ามีสติคิดได้ ใจก็เป็นนายที่แสนดี
- คราวนี้แหละพฤติกรรมของเราจะเป็นเสน่ห์อยู่ในหัวใจคน เพราะเราเปิดใจของเราให้คนอื่นมาอยู่ในหัวใจเราก่อน
คำสำคัญ (Tags): #มิตรภาพไร้พรมแดน
หมายเลขบันทึก: 111516เขียนเมื่อ 14 กรกฎาคม 2007 16:08 น. ()ความเห็น (20)
อาจารย์ที่เคารพครับ
ผมตกหล่นลิงค์หรือ g2k มีปัญหาครับ เลยต้องเอาลิงค์
nuyขอโทษด้วยครับ
อาจารย์ครับ ขอรบกวนอีกครั้งครับ ขอคัดลอกบางส่วนไปรวมครับ ขอบคุณมากครับ http://gotoknow.org/blog/mrschuai/107076#
สวัสดีค่ะอาจารย์
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ ขอบคุณที่นำมาบอกเล่าลงบล๊อกเพื่อเผยแพร่ค่ะ
ไม่มีใครที่จะดีพร้อม สมบูรณ์ไปทุกสิ่งหรอก แม้กระทั่งตัวเราเองก็อาจมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่เราไม่รู้
อย่าเข้าข้างตัวเอง อย่ามองคนอื่นในแง่ร้าย อย่าหยิบเอาแต่สิ่งที่เราไม่ถูกใจมาเป็นเรื่องสำคัญ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ เชื่อว่าทุกคนรวมทั้งดิฉัน ก็จะพยายามจะทำอย่างนี้ให้ได้ค่ะ ขอบคุณที่เตือนค่ะ
- ตามมาขอบคุณครับผม
- ถ้าว่างเชชิญนะครับผม
- สิทธิรักษ์
สวัสดีตอนเช้าครับ คุณสิทธิรักษ์ - ผมก็แปลกๆแต่แรกแล้วว่า น้องเขามีปัญหา คือ เคยเจอที่บล็อคของเขาครั้งหนึ่งแล้ว ยังไม่ได้ให้กำลังใจ เพราะกำลังท่องไปดูท่านๆอื่นๆ
- ไปดูบล็อคของอาจารย์เม้ง เอ้ามาโผล่ที่นี่ นึกว่าเดือดร้อนมากๆ
- ก็เลยเอาคาถาสุดยอดของการหมดปัญหาให้ไป คือ ตาย
- คุณสิทธิรักษ์ ครับ
- ทุกคนมีปัญหา อาจจะใหญ่ เล็ก กระจอก ก็ว่ากันไป
- ปัญหามา ปัญญามี อย่าไปทำผิดซ้ำซากอีก
- ตั้งสติแล้วเอาใหม่ให้ดี สม่ำเสมอ ยาวๆ มันจะทุเลาแล้วก็ดีขึ้น
- จะขนาดไหนที่จะพอดี ก็อยู่ที่ใจของคนคนนั้นแล้วล่ะ
- ขอบคุณครับ
สวัสดีตอนเช้าครับ
- บางคนใช้ชีวิตแบบลืมตาย
- ความสุขใกล้ๆแค่เข้าใจกัน รักกัน เห็นอกเห็นใจกัน ให้อภัย ขอโทษกัน ก็ยังไม่คล่องเป็นนิสัย
- จึงไปไล่ไขว้คว้าตามหาที่อื่นๆ หรือรอไปกล่าวคำเด็ดๆตอนหน้าศพ
- ผมว่าเราทำได้ในขณะนี้ เวลานี้ได้เลย แล้วเราก็จะพบความสุขได้ในบัดดล
- ขอบคุณครับ ขอให้ความสุขกับการใช้ชีวิตประจำวันนะครับ
สวัสดีตอนเช้าครับ
- ภาษาเหนือบอกว่า "ของ บ่ กิ๋น ฮู้เน่า ของ บ่ เล่า ฮู้ ลืม"
- นำมากระตุกเตือนกันครับ
- เพราะชีวิตในแต่ละวัน มีเรื่องราวมากมายให้คิด ให้ทำ
- ยิ่งมนุษย์เมือง(ป่าคอนกรีตยิ่งแล้วเลย) เลยลืมที่จะรัก เอาใจใส่คนใกล้ตัว มัวแต่ไปแสดงความปราชญ์ในวงสัมมนาบ้าง ในที่ทำงานบ้าง ในสังคมเพื่อนฝูงบ้าง
- แต่ข้างในตัวตนกลวงเรื่องพวกนี้ จึงมิอยากให้เป็นเช่นนั้น
- นำมาเล่าขาน สิ่งดีๆมันจะได้ไม่เน่าและลืมไป
- เตือนทุกคนแหละ ไม่เว้นแม้ผมเอง
- ขอบคุณครับ ขอให้มีความสุขกาย สบายใจนะครับ
สวัสดีตอนเช้าครับ
- คราวนี้ผมไม่ว่าง
- คราวต่อไปไม่แน่
- ผมมีความคิดอย่างนี้นะครับ คือ เปลี่ยนกันเป็นเจ้าภาพ จัดไปตามอัธยาศัย
- จะเป็นบ้าน เป็นโรงแรม เป็นศาลาวัด มหาวิทยาลัย ฯลฯ ย้ายไป ใครพร้อมก็บอก
- ขออย่างเดียวอย่านอนใกล้คนหลายใจ เฮ้ย ไม่ใช่
- คนคนนั้นรู้สึกว่าไม่หนัก และเป็นภาระจนเกินไป
- แต่ทางสำนักโกทูโน หรือใครก็ไม่รู้ช่วยจัดให้มีสต๊อก วิทยากร รายเรียงมาให้สัก ๑ โหล
- เมื่อกลุ่มพร้อม แล้วจะได้ไล่เรียงวิทยากรลงมาจาก เบอร์ ๑ ลงไป(โดยไม่ได้เรียงวิทยากรตามความสามารถ ความหล่อ ความสวยใดๆทั้งสิ้น)
- แต่มีคนบอกว่าคนเก่งๆย่อมว่างน้อย หรือมีคนใช้งานเยอะ
- อาจารย์ขจิต ฐานะนักประสานงา เอ้ย นักประสานงานฝีมือสิบทิศ กรุณา นำความคิดของผมไปตรึกตรอง ว่าเข้าท่าไหมครับ
- ขอบคุณครับ ขอให้โชคดี มีแฟนเยอะๆเผื่ออกหัก
ก๊ากกกกกก ขำแบบไม่รักษากริยา 555
ท่านพี่TAFS ลงท้ายได้สะใจจริงๆ อิอิ อาจารย์ขจิตนี่ลือเลื่อง เรื่องอกหักเนอะ
ขอบพระคุณค่ะ ได้กระตุกต่อคิดอีกแล้ว
- ระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ เห็นๆกันอยู่ มองกันใน “ด้านดี” มองซิว่า คนที่เราคบกันรักกัน หรือคนในครอบครัวของเรา มีอะไรดีๆ
จงชื่นชมซึ่งกันและกัน พูดกันดีๆ ถนอมความรู้สึกซึ่งกันและกันไว้
เห็นด้วยมากเลยค่ะ แต่สังเกตว่าคนเรามักจะเห็นความดีและรู้สึกเสียใจในการกระทำของตนเองเทื่อคนที่เราอยากให้รู้ไม่สามารถรับรู้ได้แล้วเสมอ
- โห ชอบความคิดเห็นจังเลยครับ
- แต่ไม่ชอบข้อสุดท้าย
- ฝากไว้ก่อนเถอะพี่
- แล้วจะตามไปเอาคืน
- ฮ่าๆๆๆ
สวัสดีครับ
- ผมแวะมาเก็บเกี่ยวแนวคิดเชิงปรัชญาจากบันทึกอันเรียบงาม
- เพียงเพราะมนุษย์ไม่สามารถดำรงอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้ การพึ่งพิงและแบ่งปัน จึงเป็นหัวใจของการอยู่ร่วมกันในโลกใบเล็กแต่แสนกว้างใหญ่
มุ่งหวังสิ่งใดในโลกหล้า
เกิดมาก็แต่ตัวเปล่า
ชีวิตใช่นานยาว
ลับโลกทิ้งเรื่องราวใดไว้
....
ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า ชีวิตตนเองหรือคนรอบข้าง จะคืนลมหายใจให้ธรรมชาติเมื่อไร
สวีสดีครับคุณ
- เอ้า......ผมไปเหยียบตาปลา อ.ขจิต เข้าหรือนี่
- พอดีดูโหงวเฮ้งอาจารย์ ก็กลัวเขาจะมีทุกข์
- ผมจึงภาวนาให้เพิ่มตัวชี้วัดเยอะๆไว้เท่านั้นแหละครับ
- รับรองไม่มีวาระซ่อนเร้นใดๆทั้งสิ้น
- วันหลังต้องสำรวมนะ ดูอาจารย์เขาหน้าซีดหมดเลย หน้าข้าว ขาว
- สบายดีนะครับ สวัสดี
สวัสดีครับคุณ
- สบายดีนะครับ
- ดีนะที่รัฐวิสาหกิจ ยังแปรรูปไม่หมด
- บางครั้งในแต่ละวันเราจริงจังกับชีวิต
- จนลืมสิ่งเหล่านี้ หรือไม่ได้แสดงสิ่งดีๆต่อกัน ขณะที่มีลมหายใจอยู่
- ความจริงถ้าปฏิบัติเสมอจะได้ ความสุขใจทั้งผู้ทำและผู้ถูกกระทำใช่ไหมครับ
- ขอบคุณครับ สวัสดี
สวัสดีครับอาจารย์
- โถ....อย่าได้มีเวรต่อกันและกันเลย
- ผมทำลงไป แม้จะบกพร่อง ที่ไปเจอตาปลาเข้า
- แต่มันก็เป็นการบกพร่องโดยสุจริต มิใช่หรือ
- สวัสดีครับ
สวัสดีครับอาจารย์
- บางคนใช้ชีวิตอย่างกับว่า ตัวเองจะอยู่ยงคงกะพันยืนยาว เป็นพันเป็นหมื่นปี
- เพราะพฤติกรรมของมนุษย์ ทำให้ผมครุ่นคิดในบางครั้งว่า มนุษย์ที่ว่าประเสริฐนั้น แต่การกระทำมันตกต่ำมากๆ
- บางเรื่อง เขาทำลงไปได้อย่างไร ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ก็มีเยอะครับ
- ทั้งๆที่มนุษย์มาอาศัยโลกนี้อยู่เหมือน ศาลาพักร้อนเท่านั้น
- ขอบคุณมากครับ สวัสดี
- ตามมาขอบคุณและขำๆๆๆความคิดเห็น
- คนอะไรหนอ
- อารมณ์ดีจริงๆๆ
- สาธุๆๆๆ
สวัสดีครับพี่บ่าว
- เข้ามาบอกรักครับ เข้ามาหลายรอบแล้วครับ
- วันนี้กล้าบอกรักแล้วครับผม
- ชีวิตเราที่เหลืออยู่อาจจะสั้นกว่าแมลงวั้นที่บินอยู่ก็ได้ครับ เผลอๆ แมลงวันที่จะเรารู้สึกรำคาญตอนที่มันบินมากวนประสาทเรา อาจจะได้มาตอมศพเราก็ได้ครับ
- เราจะสร้างบ้านหลังละสิบล้านไปทำไมครับพี่ ทั้งๆที่ขนำน้อยมันก็อาจจะอยู่ยาวนานกว่าเราครับ
- ตึกที่สูงลิบลิ่วในเมืองใหญ่โต หากวันหนึ่งไร้ไฟฟ้า คนที่อยู่บนตึกนั้นจะทำกันอย่างไรหนอครับ ใครอยากจะตกจากสวรรค์ชั้น ห้าสิบก็ลองดูนะครับพี่ อิๆๆ ผมเองชอบกับการอยู่บ้านขนำน้อย ในเพลงของคุณ ป๋อง ณ ปะเหลียน ก็แล้วกันครับ
- ขอบคุณมากครับผม
- สวัสดีตอนเช้าครับ
- เจตนาในเรื่องนี้ มิได้ชวนใครไปตาย หรือปลงกับชีวิต
- แต่ได้บอกว่าที่เราแก่งแย่ง แข่งขัน เครียด ปีนป่ายให้ถึงสิบล้าน
- เป้าหมายตรงนั้น เสมือนหนึ่งเป็นรูปเคารพปิดมิดตาใจไว้ไม่ให้เห็นอย่างอื่นเลย
- สุภาษิตกระเหรี่ยง บอกว่า “ปีนไปเถอะดอยสูงนั้น บนยอดของมันไม่มีอะไรมากนอกจากโล่งๆเท่านั้น”
- เราแก่งแย่ง ขัดแข้ง ขัดขา เหยียบกัน ขณะปีนป่ายเท่านั้น
- เมื่อคุณได้บ้านสิบล้าน ได้เป็นอธิการบดีแล้ว ได้เป็นผู้อำนวยการ เป็นนายก เป็นประธานาธิบดีแล้ว ฯลฯ
- มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าหัวโขน โล่งๆ
- อียิปต์ โรม อเล็กซานเดอร์มหาราช ที่ว่ายิ่งใหญ่นักหนานั้น ก็ล่มสลายไปหมดแล้ว
- ให้เราแสดงความรักต่อกันขณะเป็นๆ เดินคล่อง มองสะดวกนี้
- ยศฐาบรรดาศักดิ์ เงินทอง เป็นของแถม ได้แน่หากเราขยัน รับผิดชอบ มีความฝันให้พอดีตัว
- เราจึงจะพบสันติสุขที่แท้จริง
- ขอบคุณอาจารย์เม้ง ที่แวะมาทักทายในตูบน้อย(บล็อค) ของผม
- ทำไมอาจารย์สมพรช่วยแต่คุณอารีย์ เขาก็เป็นรัฐมนตรี แล้วมิใช่เหรอ จ้าก....ไปล่ะครับ
- สวัสดี มีความสุขนะครับ