นิทานสอนใจ (1) : ต้นแอปเปิ้ล กับ เด็กน้อย
อ้อ เป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบนิทานมากค่ะ ชอบทั้งอ่านและฟัง รู้สึกอารมณ์ดี สงบ และสดชื่น เมื่อได้อ่านนิทานดีๆ ที่ถูกใจ (คล้ายๆ มีความสุขใจแบบบริสุทธิ์เหมือนเป็นเด็กๆ) นึกอยู่ว่านิทานเป็น "เรื่องเล่าชั้นหนึ่ง" ที่มีเทคนิคสูง อาจต้องใช้ความสามารถมากทั้งศาสตร์และศิลป์ในการแต่งนิทานซักเรื่องให้ได้ดี และเป็นเทคนิคหนึ่งในการกล่อมเกลาจิตใจเด็กๆ หรือแม้กระทั่งผู้ใหญ่
วันนี้ได้เขียนนิทานลงในบล็อกเรื่องเล่าดีๆ (gotoknow.org/blog/goodee) ไปแล้ว 1 เรื่อง (ตามคิวที่ สคส. จัดกันเอง) เกิดอารมณ์ชอบใจเป็นส่วนตัว ก็เลยขอมาเขียนเล่าต่อในบล็อกตัวเองแล้วกันนะคะ
อ่านเรื่องนี้จบแล้ว.....รู้สึกอย่างไร ก็บอกด้วยนะคะ.......
ต้นแอปเปื้ล กับ เด็กน้อย
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว (เพื่อไม่ให้เสีย concept การขึ้นต้นนิทาน) มีต้นแอปเปื้ลใหญ่อยู่ต้นนึง และก็มีเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ และเล่นรอบๆ ต้นไม้นี้ทุกๆ วัน เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม่ และก็กินผลแอปเปิ้ล แล้วก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปื้ล เด็กน้อยรักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเขา
เวลาผ่านไป..... เด็กน้อยโตขึ้น และเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆ ต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว
วันหนึ่งเด็กน้อย กลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้าๆ
"มาหาฉัน จะมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆ ต้นไม้อีกแล้ว ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น" เด็กน้อยตอบ
"ฉันไม่มีเงินหรอก...เก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายสิ แล้วเอาเงินไปซื้อของเล่น" ต้นไม้ตอบ
เด็กน้อยเก็บแอปเปิ้ลไปหมดต้น แล้วจากไปไม่กลับมาเล่นกับต้นไม้
ต้นไม้ดูเศร้า......
วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้น ต้นไม้รู้สึกดีใจตื่นเต้นมากที่ได้เจอ
"มาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่มีเลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว และต้องทำงาน ตอนนี้เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม"
"ฉันไม่มีบ้าน แต่..ตัดกิ่งก้านฉันไปสิ...แล้วเอาไปสร้างบ้าน"
ดังนั้นเด็กน้อยคนนั้นจึงตัดกิ่งก้านทั้งหมดไป และจากไปอย่างมีความสุข
เป็นอีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า....
และวันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยคนเดิมก็กลับมาอีก ต้นไม้ดีใจมาก
"มาหาฉันเหรอ มาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังในชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม"
"ใช้ลำต้นของฉันซิ เอาไปสร้างเรือ เพื่อเธอจะได้เล่นเรือมีความสุข" ต้นไม้ตอบ
ดังนั้น เด็กน้อยจึงตัดลำต้นไม้ไป เขาล่องเรือไป และไม่กลับมาอีกนาน
จนกระทั่งหลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยคนเดิมก็กลับมา
คราวนี้เขาดูแก่มากๆ
"ฉันเสียใจ ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย" ต้นไม้พูด
"ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว ฉันปีนไม่ไหว และฉันแก่แล้ว ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว" เด็กน้อยตอบ
"งั้นมานั่งลงข้างๆ ฉันสิ....แล้วหลับให้สบาย"
เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม... และน้ำตาไหล...
....end......
นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆ คน ต้นไม้ในเรื่องคือพ่อแม่ เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ เรารักที่จะเล่นกับพ่อแม่... เมื่อเราโตขึ้น บางคนทอดทิ้งพ่อแม่ให้เดียวดาย และกลับไปหาท่านเมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อมีปัญหา ไม่ว่าอย่างไร..พ่อและแม่เราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำได้ หว้งเพียงให้เรามีความสุข..
....แล้วต้นไม้ของคุณล่ะ...เด็กน้อย.....???
อ้อ_สคส.
ความเห็น (29)
- นิทานภาพเรื่องความรักของต้นไม้งดงามมาก
- ให้ภาพความรักของความรักจริงๆๆ
- ความรักที่เป็นความรัก
- เหมาะสอนคนทุกระดับ
- ผมชื่อเก็บไว้เล่มหนึ่ง
เป็นนิทานที่มีความน่าสนใจและให้แง่คิดที่ดีมาก ๆ สำหรับใคร ๆ ที่ยังมีต้นไม้ให้ดูแลก็จงหมั่นดูแลรักษาให้ดีนะ แต่สำหรับคนที่ไม่มีต้นไม้ให้ดูแลแล้ว ก็อยากจะบอกว่าให้หมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ต้นไม้ของเราแทนก็แล้วกัน สาธุ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิทานดีๆ
เฮ้ย อันนี้มันแปลมาจากเรื่อง 'the giving tree' by Shel Silverstein มิใช่รึ?
โห เอามาเป็นของตัวเองซะงั้น แต่งเองไม่เป็นแล้วเนาะ
นิทานดีๆ มีไว้ให้อ่านเพื่อเตือนใจ ได้ระลึกถึงสิ่งที่ดีๆ จะคัดลอกมาจากไหนหรือมีที่มาอย่างไรก็น่าจะไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ ดีกว่าไม่ได้บอกต่อๆกันไปนะ อย่าคิดมาก อย่าคิดมาก
- มาอ่านนิทานสอนใจ
- อ่านแล้วเป็นสิ่งเตือนใจได้ดีมาก
- ท่านที่ยังมีต้นไม้ให้ดูแล หมั่นเอาใจใส่ดูแลท่านให้ดีที่สุด
- เพราะท่านคือผู้ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เรา
- ขอบคุณครับ
สนุกมากเลยค่ะให้ความหมายดีมักๆด้วย
เด็กดีที่รักเรียน
อ่านแล้วชอบจังค่ะ แต่ก็เศร้าตามต้นไม้ไปด้วย รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีขึ้นมายังไงก็ไม่รู้
อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง ไม่มีใครรักเราเท่าแม่ของเรา
ขอบคุณค่ะสำหรับนิทานเตือนใจ
สุธิดา สุขประเสริฐ
อ่านแล้วมีความสนุกสนานเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก และได้รู้บุญคุณของบิดาและมารดา
นิทานเรื่องนี้อ่านแล้วประทับใจมาก และยังได้ข้อคิดคติเตือนใจอีกด้วย
สงสารต้นไม้จังเลย
เปรียบเปรยไดดีมากเลย ประทับใจ
ขอบคุณมากๆค่ะซึ้งจริงๆ น้ำตาไหลหลายรอบเเล้วค้ะ T^T
ธนัยนันท์เลิศธรรมรักษา
นิทานสนุกมากเลยค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดีมาก ตรงกับปัจจุบันเรย
เราเป็น ต้นไม้ คนที่เรารักเป็นเดกน้อย
แต่อ่านแร้วรู้สึกดีมากมาก
กาดไนนพสไยพดส
ผมอ่านแล้วเฉยๆ ไม่มีรัย...เพราะผมทำให้ต้นไม้ของผม
มาตลอดตั้งแต่จำความได้..ไม่มีสักครั้งที่ท่านจะเสียใจเพราะผม..
แล้วทุกๆคนละทำให้ท่านหรือยัง......
สนุกจริงๆให้ทั้งข้อคิดและความสนุก
ไม่นุกเลยง่ะ
คุณให้อะไรกับพ่อแม่
เป็นนิทานที่ดีมาก ขอให้เขียนเรื่องแบบนี้เยอะ ๆๆ เพื่อจรรโลงสังคม เป็นกำลังใจให้
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกถึงความเสียละอันยิ่งใหญ่
เยี่ยมมากมายค่ะแต่ตอนจบไม่ค่อยสวย
ซึ้งมากเลยค่ะ
เขียนได้ดีมากเลยค่ะ
ขอบคุณน่ะค่ะต่อไปนี้จะรักพ่อเเม่ให้มาก
มิลล์ ร ร ละอองทิพย์
-
- เราได้ไปเป็นตัวแทนไปเล่าด้วย
ดีใจด้วยนะจ๊ะ
โอ้โห้แต่งเองไม่เ็นแล้วเนอะ
Nattida Limvhuen
ขออนุญาติ ยืมนิทายไปเล่าให้คนอื่นฟังหน่อยนะคะ