ภาษาคน!

เมื่อก่อนมักจะได้ยินบ่อยครั้ง  ที่ผู้ใหญ่มักจะบ่นกับเด็กๆ  ว่า  "พูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง"    ตอนนั้นไม่ค่อยได้เก็บมาคิดอะไรมาก   แต่มาฉุกคิดพอตอนแก่เสียนี่

เมื่อก่อนตอนที่พ่อ-แม่อยู่ต่างจังหวัด  ผมก็มักจะคิดว่า  เขาอยู่บ้านทุกวัน  มีโอกาสได้เจอ  ได้พูดคุยกับเพื่อนบ้านทุกวัน   เลยรู้จักสนิทสนมกับคนอื่นเป็นการดี     และมักคิดว่าตัวเองนานๆ ครั้งได้มีโอกาสกลับไปบ้านเกิด  เลยไม่ค่อยได้รู้จักคนเยอะเท่ากับพ่อ และ แม่

แต่พอผมมีลูก  พ่อ - แม่  ก็มาอยู่ด้วย มาช่วยดูแลหลาน    บริเวณชุมชนที่ผมอาศัยอยู่   ก่อนหน้านั้น  ผมรู้จักเพื่อนบ้านไม่กี่คน  และก็ไม่ได้สนิทลึกซึ้งมากเท่าที่ควรจะเป็น    แต่พอพ่อ กับแม่ขึ้นมาอยู่ด้วย   ผมเริ่มสังเกตเห็น  และเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง  ที่เขาเรียกกันว่า "ภาษาคน"

ลูกสาวผม  มีคนรู้จักชื่อเธอตั้งแต่หน้าซอย  ไปจนท้ายซอย

บางวัน  มีบางบ้านเอาอาหารการกินมาฝาก   และพ่อกับแม่ก็มักจะมีอะไรให้เขาไปเช่นกัน 

พ่อ กับ แม่จะรู้จักกับบ้านละแวกในซอยเดียวกันหลายบ้าน   บางบ้านก็เป็นคนเฒ่า คนแก่ ที่อาจจะรู้สึกดีเมื่อมีเพื่อนบ้านแวะเวียนมาคุยด้วย  แม้จะเพียงเล็กๆ น้อยๆ  ถามสารทุกข์ สุขดิบ  กันพอหอมปาก หอมคอก็ตาม

มาย้อนนึกดู  คนที่ร่ำเรียนมาแบบเรา  วันๆ ไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่นแบบถามสารทุกข์ สุขดิบกันจริงๆ    จะคุยก็ต้องมีเรื่องงานนำหน้ามาก่อน  

หรือว่าคนที่ไม่มีปริญญา   อย่างเราๆ   เขาจะเข้าใจ  "ภาษาคน"  ดีกว่าคนที่ผ่านการร่ำเรียนจนได้ใบกระดาษปริญญา 

[สิทธิรักษ์]

สวัสดีครับThawat

ผมมาขออนุญาตินำข้อความดีๆบางตอนไปรวมในตะกอนครับ ขอบคุณมากครับ  http://gotoknow.org/blog/mrschuai/102160