โอ้โห

     หลังจากห่างหายการเขียน หยุดคิดที่จะพรรณา กลับมาอีกครั้งก็ไม่รู้จะเขียนอะไร
     แค่อยากร้องว่า  โอ้โห เพราะอยู่ในช่วงงานเยอะ แบบสุดๆ สมองทั้งหมดต้องใช้กับการคิดงาน แค่อยากร้องตะโกนให้ดังๆ ทำได้ก็แค่เขียนขึ้นมาเป็นตัวหนังสือเท่านั้น 
     แต่ไม่ได้บอกว่างานเยอะแล้วเครียดนะ  เพราะมีงานก็ดีกว่าไม่มีงาน คิดว่าชีวิตของเรายังคงมีคุณค่า มีความสำคัญ มีความหมายต่อองค์กรนั้น
     งานไม่ใช่อุปสรรค แต่เป็นเหมือนอุปกรณ์ที่จะพัฒนาความรู้ ความสามารถ ศักยภาพของเราให้พัฒนาไปได้เรื่อยๆ (จะได้ไม่เป็นโรคความจำเสื่อม)
      และคิดว่าชีวิตของคนเรามีค่า ไม่ได้ขึ้นกับมีผลงาน เพราะทุกคนมีค่าอยู่ในตัวของตัวเอง อยู่ที่การประพฤติปฏิบัติตัวทั้งต่อตนเอง และส่วนรวม
 
      ข้อคิดคำคม :  แม้เด็กๆ ก็แสดงตัวโดยการประพฤติของเขา ว่าสิ่งที่เขากระทำจะบริสุทธิ์และถูกต้องหรือไม่

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• หายไปนานจริงๆด้วย
• ลองเขียนเรื่องการทำงาน เรื่องมูลนิธิ
• เรื่องที่วังทองหลางกับหลานๆๆ(เหมือนพจมาน บ้านทรายทองเลย) ฮ่าๆๆๆ
• มาทักทาย เชื่อเรื่องการทำงานแล้วมีความสุขกับผม

[นางสาว สิริรัตน์ ศรีวัฒนะ]

ขอบคุณ คุณขจิตค่ะ
ที่แนะนำและเสนอแนะค่ะ