ความรับผิดชอบต่อชีวิต

ได้รับข่าวไม่ดีว่า  ลูกศิษย์ที่ไปลงพื้นที่ที่บุรีรัมย์ป่วยหนักเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคไข้เลือดออกซึ่งเชื่อว่าติดเชื้อมาจากพื้นที่ และเพิ่งมาแสดงอาการเมื่อเขากลับกรุงเทพฯแล้วประมาณสัปดาห์หนึ่ง  และครั้งนี้เป็นการเข้าโรงพยาบาลครั้งที่สอง...

  

ลูกศิษย์คนนี้ เคยทำงานในพื้นที่ทสึนามิ 7 เดือน และครั้งนี้ไปอยู่กับชาวบ้านที่บุรีรัมย์หนึ่งเดือนเพื่อศึกษาเรื่องการจัดการป่าชุมชน

  

แม้จะไม่ใช่เจ้าของโครงการ  แต่ในฐานะที่เป็นผู้คัดเลือกและส่งเขาลงพื้นที่  เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้รู้สึกอยู่เต็มตัวว่า 

.....เราต้องเป็นผู้รับผิดชอบต่อชีวิตของเขา  ถ้าเกิดอะไรขึ้น  แล้วเราจะรับผิดชอบได้อย่างไร 

...มันเป็นความทุกข์ที่ซ้อนทับเข้ามา

ความทุกข์  ความผิดแก่ตัวเอง  ตัวเราเองย่อมรับผิดชอบได้  ...แต่ความทุกข์ที่เราก่อให้เกิดแก่ผู้อื่น   เราจะรับผิดชอบอย่างไร ….

 

....คงทำได้เพียงปฏิบัติต่อเขาในปัจจุบันให้ดีที่สุด...เพื่อไถ่โทษ..

  

พรุ่งนี้ตั้งใจจะไปต่างจังหวัด .. บ้านเกิดของลูกศิษย์  เพื่อไปเยี่ยมเขา  หวังแต่ว่าเขาจะหายวันหายคืน

 

....ทราบว่าแม่เขาโกรธ....

 

.....เรายอมรับ.. และ.. เราต้องเป็นผู้รับผิดชอบต่อเขา…

 

[Little Jazz]

ฝากเยี่ยมน้องเขาด้วยคนค่ะ ในฐานะคนเคยเป็นไข้เลือดออกด้วยกัน และขอให้กำลังใจอาจารย์ด้วยค่ะ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น เมื่ออาจารย์เข้าไปดูแลน้องเขา คิดว่าความโกรธของคนเป็นแม่คงจะบรรเทาลง การเจ็บป่วยโดยไม่คาดคิดแบบนี้เป็นเรื่องที่ทุกคนก็มีสิทธิ์พบเจอในชีวิต ไม่ใช่ความผิดใครคนใดคนนึงที่ทำให้เกิดขึ้นค่ะ

[ปัทมาวดี โพชนุกูล ซูซูกิ]

ขอบคุณคุณ Little Jazz ค่ะ

เหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้คิดถึงตอนอยู่ญี่ปุ่น  ไป camp  แล้วไม่ค่อยสบาย  มีคนใน camp คนหนึ่งเขาขับรถมา และกำลังจะขับรถกลับ ก็เลยขอติดรถเธอไปด้วย

เธอไม่ให้ไป...

ตอนแรกเรารู้สึกว่าเธอไม่มีน้ำใจ  ถ้าเป็นคนไทยก็คงไม่ปฏิเสธ

แต่เธออธิบายว่า  ถ้าเรากลับไปด้วย  เธอในฐานะคนขับรถ ก็ต้องรับผิดชอบต่อชีวิตของเรา  ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ เธอรับผิดชอบเราไม่ได้ เพราะฉะนันก็เลยให้ไปไม่ได้

ถ้าเป็นคนไทย ก็คงใจดี แต่หากเกิดอะไรขึ้นก็ตัวใครตัวมัน

ความรับผิดชอบต่อคนอื่น  ไม่ว่าเกิดโดยจิตสำนึก หรือโดยกฎหมาย  ทำให้ไม่ตัดสินใจโดยประมาท

ประสบการณ์ครั้งนี้ คงต้องคิดมากขึ้น เวลาส่งนักศึกษาลงพื้นที่  หากเกิดอะไรขึ้น  เราไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตเขาได้จริงๆค่ะ ...

"ไม่มีใครอยากให้เกิด" เป็นคำปลอบใจตัวเองได้ แต่กล่าวอ้างกับผู้ทุกข์ไม่ได้เลยค่ะ    "ขอโทษและพร้อมที่จะช่วยแก้ไข"  เป็นสิ่งเดียวที่ดิฉันจะบอกพวกเขาได้ค่ะ

[ภีม ภคเมธาวี]

หวังว่าการแพทย์ปัจจุบันจะช่วยดูแลน้องให้หายเป็นปกติโดยเร็ว

วันนี้ลูกชายคนเล็กไปเข้าแคมป์กรรมการนักเรียนที่ทางโรงเรียนจัดที่น้ำตกเขานัน ค้าง1คืน โรงเรียนต้องทำใบอนุญาติโดยผู้ปกครองมาให้เซ็น นักศึกษาคงโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว จึงไม่ต้องขออนุญาติจากผู้ปกครอง
มีเรื่องที่เราไม่สามารถรับผิดชอบได้ทั้งหมดอยู่มาก เราควรมีสำนึกรับผิดชอบ แต่ถ้าอาลัยหรือพะวงถึงมันมากเกินไป ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ขอให้อาจารย์เดินทางโดยสวัสดิภาพครับ

[ดร. ทิพวัลย์ สีจันทร์]

อาจารย์ปัทคะ

ขอให้อาจารย์ปัททำในสิ่งที่ตั้งใจได้สำเร็จ คือการดูแลลูกศิษย์และให้กำลังใจครอบครัวของลูกศิษย์ โดยเฉพาะ "คุณแม่" ที่ย่อมรักและห่วงลูกเป็นธรรมดาค่ะ

อย่างที่อาจารย์ภีมว่า ความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่คงช่วยรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมค่ะ

ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

[dejavu monmon]

• เห็นด้วยกับอาจารย์ภีมครับผม

[ปัทมาวดี โพชนุกูล ซูซูกิ]

ขอบคุณทุกท่านค่ะ

ลูกศิษย์อาการดีขึ้นแล้วค่ะ   แต่ยังให้น้ำเกลือและต้องวัดเกล็ดเลือดอยู่

ไม่ได้พบคุณแม่ของน้อง เพราะสวนทางกัน ก็เลยยังไม่มีโอกาสพูดคุยค่ะ

[ธนิต เจริญสุข]

ขอบคุณ อาจารย์ปัทมากนะครับที่เป็นห่วง ตอนนี้อาการผมดีขึ้นมากแล้ว

ผมเองไม่ได้ซีเรียสเรื่องป่วยเพราะคิดว่าเป็นธรรมดา เพียงแต่ป่วยครั้งนี้อาจจะหนักสักหน่อย แต่ว่าร่างกายก็ยังรับไว้ได้ เรื่องคุณแม่นั้นอาจารย์ไม่ต้องเครียดนะครับ คุณแม่ไม่ได้โกรธอะไรเลย ผมเองก็งงว่าทำไมถึงบอกว่าคุณแม่โกรธ เพราะถามแล้วท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ

จริง ๆ อาจารย์ไม่ควรต้องโทษตัวเอง เพราะผมเองก็เลือกที่จะไปเองด้วย ผมก็ต้องรับผิดชอบในชีวิตของผมเองด้วยครับ ผมเองกลับรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่เลือกไปโครงการนี้ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้วันไป survey พื้นที่ผมยังไปสัมภาษณ์งานอยู่เลย การไปครั้งนี้อย่างน้อยทำให้ได้เรียนรู้อะไรเยอะมากแม้จะเป็นเวลาแค่เดือนเดียว แต่มันกระเทือนความคิดผมเยอะมาก ที่โชคดีคือบ้านที่ไปอยู่ด้วยนั้นน่ารักมากครับ นี่ผมตั้งใจว่าจะกลับไปพื้นที่อีก ไปช่วยเค้าดำนา เกี่ยวข้าว ซึ่งผมไม่เคยทำมาก่อน

ต้องขอบคุณอาจารย์ปัทอีกครั้งนะครับสำหรับโอกาสดี ๆ อย่างนี้รวมทั้งโอกาสในการทำงานกับอาจารย์ด้วยครับ

ขอบคุณมากครับ

[ปัทมาวดี โพชนุกูล ซูซูกิ]

ธนิตคะ

ดีใจที่คุณหายป่วยแล้ว เรื่องคุณแม่นั้น มีคนบอกมาอีกทีค่ะ  คงจะพูดต่อๆกันมา แต่หากคุณแม่จะโกรธจริงๆ ก็คิดว่าเป็นธรรมดาของแม่ทุกคนที่เป็นห่วงลูกค่ะ

ถ้าธนิตแข็งแรงดีแล้ว เราจะได้มาช่วยกันถอดบทเรียนจากสิ่งที่พวกเราได้เรียนรู้กันมาในพื้นที่  ที่น่าสนใจคือ ความเป็นเศรษฐกิจพอเพียงในลุ่มน้ำปะเหลียนกับป่าชุมชนที่บุรีรัมย์ จะมีจุดร่วม จุดต่างกันอย่างไร  ความยั่งยืนในทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ จะแตกต่างจากความยั่งยืนในเศรษฐกิจพอเพียงอย่างไร  คิดว่า งานนี้คงเป็นประโยชน์ต่อวงวิชาการด้วยค่ะ

จะส่งงานของชล และของครูเองให้ธนิตอ่านนะคะ

แล้วเจอกันเร็วๆนี้   รักษาสุขภาพด้วยค่ะ