วันนี้ดิฉันอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง.. เป็นหนังสืออ่านเล่น (ที่เด็กวัยรุ่นชอบอ่านกัน.. อิอิ) แต่มีตอนหนึ่งซึ่งผู้เขียนเรียงร้อยประสบการณ์ของตนและเปรียบเทียบออกมาได้อย่างสละสลวยและเข้าใจง่ายเกี่ยวกับเรื่อง "ประสบการณ์".... และดิฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องของการจัดการความรู้ของคนเรา... ที่การจัดการความรู้มีอยู่ในทุกคนอยู่แล้ว.... คนธรรมดาทั่วไปก็คิดได้เพียงแต่ไม่ได้ใช้คำว่า "การจัดการความรู้" เท่านั้นเอง... ดิฉันจะนำบางช่วง บางตอน ที่ผู้เขียนได้เขียนเกี่ยวกับ "ทางลัดสู่ประสบการณ์" มาเล่าสู่กันฟังดังนี้ค่ะ

หนังสือหัวโบราณในร้านทันสมัยแห่งหนึ่ง... เคยเพิ่มรอยหยักในสมองให้ฉันด้วยความรู้ที่ว่า... อายุเฉลี่ยของคนเราเท่ากับ ๖๘ ปี

หรือถ้าจะพูดจาให้ชัดถ้อยชัดคำตรงดิ่งไปกว่านั้นก็คือ... มนุษย์ทุกคนเหมือน "ซินเดอเรล่า"

ที่นางฟ้าประทานโควต้าเวลาให้มากระโดยโลดเต้นและเล่นสนุกในโรงละครแห่งนี้... ได้คนละ ๒๔,๘๒๐ วันเท่านั้น

บางคนอาจรู้สึกว่า..นาน.. ชั่วกาล..  ในขณะที่บางคนอาจรู้สึกว่า... เร็ว.. เพียงสายลมผ่าน

ในความรู้สึกของฉัน.. มันเนิ่นนานยามทุกข์ทน แต่ รวดเร็วยามสุขสม

อย่างไรก็ตาม... นั่นคงไม่ใช่ประเด็นที่จะต้องนำมาขบคิดให้ปวดหัวเท่ากับประเด็นที่ว่า..

"เวลาที่มีอยู่นั้น"  เพียงพอแล้วหรือยังสำหรับการไขว่คว้า.. และเรียนรู้ในทุกอณูบนโลกนี้

แน่นอนว่า "ไม่พอ" เป็นคำตอบสุดท้าย... ที่ไหลออกมาจากปากมนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างพวกเรา

ด้วยเหตุนี้เองคำว่า "ประสบการณ์".. จึงถือกำเนิดขึ้นในพจนานุกรมแห่ง วิชาชีวิตศาสตร์

ประสบการณ์เป็นสิ่งของที่เราสามารถซื้อหาได้..

แต่ไม่ได้จ่ายด้วยเงินสกุลดอลลาร์ ปอนด์ หรือบาท... หากแต่ใช้ "เวลา" เป็นตัวจ่าย

บางประสบการณ์...  เราจ่ายเพียงหนึ่งวัน

บางประสบการณ์...  เราจ่ายด้วยเวลาหนึ่งปี

บางประสบการณ์...  อาจจ่ายแพงลิบ

จนต้องจ่ายด้วยเวลาทั้งชีวิต

ทุกคนมีต้นทุนของตนเองไม่เท่ากัน

หนุ่มสาวอาจร่ำรวยเวลามากกว่าคนชรา

ส่วนคนชราอาจขัดสนเวลามากกว่า.... เพราะเขาได้ใช้เวลาซื้อหาประสบการณ์ไปมากมาย

โชคยังดีที่ประสบการณ์มีคุณสมบัติเฉพาะตัว....ที่สามารถถ่ายทอดให้แก่กันได้.... หากผู้รับมีหัวใจที่เปิดกว้าง

 ยังไม่จบนะค่ะ... อ่านต่อได้ที่ ทางลัดสู่ประสบการณ์ (๒/๒)