ผู้เขียนไปที่นั่นแล้วรีบอาบน้ำ เนื่องจากไม่ได้อาบมา 1 วันกว่าๆ แล้ว อาบน้ำแล้วรีบสวดมนต์ โดยเฉพาะพระปริตรนี่... จำเป็นมากเวลาไปไหนไกลๆ เพราะกลัวผีมาตั้งแต่เด็กๆ
ภาพที่ 1: ด้านในกุฏิ วัดเวฬุวัน พนมเปญ กัมพูชา....
อีกวันหนึ่งจึงเห็นว่า คนที่ขนปิ่นโตชอบหิ้วปิ่นโตไปคราวละ 10 กว่าเถา ขนไปปิ่นโตตกกระจัดกระจายบนทราย แถวๆ นั้นมีมูลสุนัขด้วย เมื่อเปื้อนแล้วก็ไม่ได้ล้างใหม่ เพียงแต่ใช้ผ้าเช็ดๆ ทรายออกไป
อาหารมื้อแรกเป็นปลาร้าสับกับหมูทอด... ผู้เขียนไม่ชอบกลิ่นปลาร้า ทว่า... เมื่อเจ้าภาพทำให้แล้วก็ต้องลองชิมดูนิดหน่อย (ประมาณ 1 ใน 5 ช้อนโต๊ะ) กลั้นหายใจ แล้วกลืนไปเลย
ภาพที่ 2: อาหารมื้อแรกที่วัด เป็นปลาร้าผัดหมู โชคดีที่มีแตงกวา
พระอีสานรูปหนึ่งไปเรียนไกลบ้าน เรียนไปเรียนมาพักหนึ่งก็ทนไม่ไหว ท่านถามพระรูปนั้นว่า ทำไมถึงทนไม่ไหว พระท่านนั้นบอกว่า "กับข้าวไม่มีปลาร้า"
ผู้เขียนไม่คุ้นเคยกับปลาร้าเท่าไหร่... แอบดมดูปรากฏว่า กลิ่นคล้ายๆ กับอาหารแมวแบบแพง
อาหารแมวแบบแพงทำเป็นซองปิดผนึกอย่างดี ภายในเป็นอาหารเปียกๆ ผู้เขียนลองดมซองอาหารแมว ปรากฏว่า... กลิ่นคล้ายปลาร้า
ภาพที่ 3: กับข้าวเขมร หนักไปทางต้ม ที่ต่างจากไทยคือ อย่าเผลอ... ถ้าเผลอจะใส่ปลาร้าไปหน่อยหนึ่ง รสชาดออกไปทางจืด คนเขมรไม่ค่อยกินเผ็ด ซึ่งเมื่อรวมรสนิยมพม่า-ลาว-เขมรแล้ว น่าแปลกที่คนไทยเป็นชาติเดียวที่กินเผ็ด นับเป็นชาติที่แปลกไม่เหมือนเพื่อนบ้าน
(น้ำพริก น้ำส้ม น้ำปลานี่... คุณแม่มาลีขอให้อาจารย์สา เรนเตรียมให้ เนื่องจากอาหารค่อนไปทางจืด)
ภาพที่ 4: แมลงวัน... "ปกติที่นี่ไม่มีแมลงวัน เพิ่งมาวันนี้เอง" อาจารย์สา เรนกล่าวอย่างนั้น นี่อาจจะเป็นบาปกรรมเก่าของคณะเรา ทำให้ถูกรบกวนจากแมลงวัน (โปรดสังเกตทางด้านขวาของถ้วย)
ส่วนพวกแกงนี่... คนเขมรชอบใส่ปลาร้า ใส่ไปหน่อยหนึ่งพอให้ได้กลิ่น ท่านเลยทำแกงเขมรคล้ายๆ กับแกงเลียง หรือแกงแคทางเหนือ ใส่ปลาร้าไปด้วย
เรื่องพริกนี่... ทำให้นึกถึงพระภิกษุจากสงขลาที่ไปปฏิบัติธรรมที่วัดแฌมเย่ เมืองย่างกุ้งในเดือนกันยายน 2549...
ภาพที่ 5: อาจารย์สา เรนนำมีดของท่านพระสา แอมมาให้ เผื่อจะปอกผลไม้... เข้าใจว่า น่าจะเป็นมีดทำในจีน และอาจได้ข้อคิด (ไอเดีย) มาจากมีดพกทหารสวิส ใช้ปอก(ผลไม้) ใช้เปิด(ขวด)ได้ ถ้าคนไทยทำเลียนแบบน่าจะดี
ภาพที่ 6: คุณแม่ชีสุ คน... ท่านเป็นผู้มากด้วยเมตตาทั้งที่ผ่านช่วงสงครามเขมรแดงมา เสียดายที่ไม่มีโอกาสสัมภาษณ์เรื่องเขมรแดงไว้
เหล็กเส้นที่นั่นขายเป็นม้วนกลมๆ ต้องนำมายืดออก ใช้ฆ้อนตีหลายๆ ทีจึงจะได้เหล็กเส้นตรงๆ สำหรับนำไปใช้ก่อสร้างต่อไป ไม่เหมือนบ้านเราที่เหล็กเส้นยาว และตรง
ภาพที่ 7: มื้อนี้มีแกงปลาน้ำน้อย(ขลุกขลิก) มะพร้าวคั่ว ขนุน มะพร้าว ให้ดื่มน้ำมะพร้าวแก้เคล็ดขัดยอกจากการเดินทางคนละลูกเลย
ภาพที่ 8: ปลาเค็มเขมร... กัมพูชา(ประเทศ) หรือเขมร(คน, ภาษา)เป็นมหาอำนาจทางด้านปลาเค็ม ปลากรอบจากตนเลสาบมีชื่อเสียงมากว่าอร่อย
ตนเลสาบเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ปลา นก และงูจำนวนมาก ยามน้ำลด... มีตะกอนดินจากแม่น้ำโขเหมาะแก่การทำนา และปลูกพืชสวนครัว นับเป็นอู่น้ำอู่ข้าวของกัมพูชา...
ภาพที่ 9: ภาพแผนที่กัมพูชาจากร้านซํมนาง ใกล้ตลาดโรงเกลือ อรัญประเทศ (ห้ามนำไปใช้เพื่อการค้า)... แถบสีฟ้าทางตะวันตกเฉียงเหนือของกัมพูชาคือ ตนเลสาบ
ภาพที่ 10: แผนที่กัมพูชาจากหนังสือ "ผ่าเขมร เห็นไซ่ง่อน" เขียนโดยท่านอาจารย์สัจภูมิ ละออ (ห้ามนำไปใช้เพื่อการค้า)
แนะนำหนังสือ:
แหล่งที่มา:
เชิญอ่าน:
คนขแมรอีสานไต้นั้น ก็ชอบกินเผ็ดนะครับ ผมว่าไม่เกี่ยวกับเชื่อชาติเผ่าพันธุ์ได้อันได มันเกี่ยวเฉพาะกับบุคคลมากกว่า คนไทยก็ไม่ได้ชอบกินเผ็ดกันทุกคน คนลาวก็ชอบกินเผ็ด ยิ่งลาวอีสานด้วยแล้ว กินเผ็ดมาก
ฉะนั้นจะว่า ชาติไดกินเผ็ดกินจืดนั้น น่าจะมองภายในตัวบุคคลมากกว่าที่จะมองโดยภาพรวมไปถึงชาติหรือเชื้อชาติ
ขอขอบคุณอาจารย์ขแมร และท่านผู้อ่านทุกท่าน...
เรื่องคนพม่ากินพริกน้อย กินอาหารมัน (ใช้น้ำมันุถั่วลิสง) กินถั่ว ไม่กินพริก และกินเครื่องเทศคล้ายแขก...
เรื่องคนลาวกินพริกน้อย...
เรื่องคนเขมร (กัมพูชา) กินอาหารคล้ายคนกรุงเทพฯ ทว่า... รสไม่จัด กินพริก (แต่กินน้อย) กินปลาร้า (สุก + กินไม่มากเท่าคนอีสาน)...
การกินเผ็ดหรือไม่เผ็ด...
ประเทศทั่วโลกที่ชอบกินเผ็ดก็มี...
ประเทศที่กินพริกมีข้อดีหลายอย่าง...
ความสามารถในการวิเคราะห์เป็นคุณสมบัติสำคัญที่จะทำให้คนเราประสบความสำเร็จ หรือไม่ประสบความสำเร็จ...
คุณหมอว่ามาถูกแล้วขอรับ เรื่องกินเผ็ด
คุณหมอทำงานละเอียด เรียบง่าย และเป็นระบบดีครับ
http://www.matichon.co.th/art/art.php?srctag=0608010647&srcday=2006/12/01&search=no
C
ขอขอบพระคุณอาจารย์ C และท่านผู้อ่านทุกท่าน...
ขอขอบพระคุณครับ...