ต้นไม้แห่งชีวิต กับ นักเขียนบันทึก  มีความสัมพันธ์กันเสมอ  หากรู้จักเปรียบเทียบและนำมาประเมินถึงความสุขที่ได้รับนั้น  มันมหาศาลยิ่งนัก

ต้นไม้ที่ดี  ย่อมเป็นที่พึงปรารถนาของผู้เห็นประโยชน์นำมาตอนหรือแพร่พันธ์ให้จงได้ในสิ่งที่ปรารถนา

นักเขียนบันทึก  ย่อมมีผู้อ่านเห็นคุณค่า  ที่สัมผัสได้และนำไปต่อยอดการเขียนให้พัฒนาน่าสนใจยิ่งขึ้น

กาลเวลา  กับ  จำนวนบันทึก  บ่งชี้ชัดถึง ประสบการณ์  ความพยายาม  มุ่งมั่น  และความสำเร็จที่ได้รับ...มันหอมหวานกว่ากาแฟรสชาติดีเสียอีก..นั่นคือความสุขที่ได้รับ

นักเขียน กับ นักเขียน  ย่อมเข้าใจในอรรถรสของบันทึก  ที่เขียนออกมา  มันพรั่งพรูถึงความรู้สึกที่ดีต่อกัน  มีน้ำใจ มิตรภาพ  ที่ยากจะหาได้ในพิภพนี้

หากต้นไม้ที่ดี  ถูกตัดยอดเสียจนกุดฉันใด  บันทึกที่ดีอย่าหวังว่าจะออกมาได้อีกฉันนั้น

ดีใจ  และ  มีความสุขเมื่อถูกนำบันทึกไปต่อยอด  เรียนรู้จากครูอ้อย : เมื่อผู้ได้รับรางวัลสุดคะนึงหลายท่าน ลืมเก็บดอกไม้ริมทาง...

ดีใจ..ที่  นักเขียน  กับ  นักเขียน  เข้าใจ  ต่อยอดซึ่งกันและกัน  ณ ที่นี้  ไม่มีอีกแล้วในพิภพนี้