ทำไม...ต้องยอมกันด้วย

ในสังคมแห่งนี้ ต้องอยู่ในภาวะจำยอมกันหลายประการ ถึงสงสัยว่า ทำไม..ต้องยอมกันด้วย

เมื่อเย็นวานนี้ลูกสาวได้เล่าให้แม่อ้อยฟังว่า " แม่ดูนี่ซิ แบ็งค์แบบนี้ รถปรับอากาศ เขาไม่เอานะ "

ครูอ้อยมองแบ็งค์ 20 สีเขียวเข้มที่อยู่ในมือของเธอ ก็กลางเก่ากลางใหม่ ไม่มีรอยขาด

" หนูรำคาญ ก็เลย เปลี่ยนให้ใหม่ " ลูกสาวบ่น

ครูอ้อยคิด ก็แล้วทำไมต้องยอมกันด้วย ทั้งๆที่เงินฉบับนั้นก็ยังใช้ได้

ครูอ้อยตอบ " ถ้าเป็นแม่นะ แม่จะตอบว่า ไม่มี จะไล่ฉันลงจากรถไหมล่ะ "

ลูกสาวบอกว่า " พอดีหนูมีอีกใบหนึ่ง รำคาญด้วย ก็เลยให้เขาไป "

ลองมาคิดดู ถ้ายอมกันแบบนี้เรื่อยไป ก็จะเกิดความเห็นแก่ตัวขึ้นมาในสังคม

วิเคราะห์เหตุการณ์ทั่วไปแล้ว ธนบัตรฉบับนั้นก็ยังใช้ได้อยู่ ถ้าใช้ไม่ได้ ธนาคารเขาเก็บไปหมดแล้ว

อีกอย่างหนึ่ง ธนบัตรใบนั้น คนเก็บเงินบนรถปรับอากาศก็คงจะไม่ได้นำไปใช้เองหรอก

วิเคราะห็เจาะลึกลงไปอีก หรือว่า ทางผู้ประกอบการ มีนโยบายไม่ให้พนักงานเก็บเงินเก็บธนบัตรที่เก่า ให้เลือกเก็บแต่ใหม่ๆเท่านั้น

ครูอ้อยก็เลยเข้าไปศึกษาในอินเทอร์เนต ตรงกับวิจัยที่ครูอ้อยกำลังทำอยู่ คือ การศึกษาพฤติกรรมบนรถประจำทาง พอดีโป๊ะเชะ

พบข้อมูลเกี่ยวกับ ประวัติ การบริการ การยกเว้นการเก็บค่าโดยสาร การลดหย่อนการเก็บค่าโดยสาร อัตราค่าโดยสาร ระยะทาง อื่นๆอีก เรียนเชิญเข้าไปศึกษาได้ที่นี่

ไม่เห็นมี รูปแบบของการเก็บเงิน ยกเว้นธนบัตรเก่าแล้วไม่เก็บ ขอเปลี่ยนใหม่

ยอมกันไปได้....เหมือนกับการที่คนไข้ไปหาหมอ ..ทั้งที่..ไม่จำเป็นไม่อยากไปหรอก

ข่มเหงคนไข้กันตั้งแต่ คนงานถูพื้น พยาบาลเรียกชื่อหน้าห้อง ผู้ช่วยพยาบาล และก็คุณหมอด้วย

ครูอ้อยปวดศีรษะบ่อยมาก และอาเจียน คุณหมอไม่พูดว่าเป็นอะไร แต่สั่งให้ไปตรวจคลื่นสมอง หรืออะไร ครุอ้อยไม่มีความรู้เรื่องนี้ พูดไม่ถูกล่ะ เอาเป็นว่า ตรวจศีรษะกับการไม่ปกติในศีรษะของครูอ้อย

ต้องเข้าเครื่องอะไรก็เรียกไม่ถูก ตรวจกันตั้งนาน ผลก็ออกมาว่า ปกติ

คุณหมอขาถามว่า " ขณะนี้คุณทำอะไรอยู่ "

ถามได้คุณหมอขา ก็นั่งอยู่นะสิ ครูอ้อยไม่อยากกวนใจ ก็เลยตอบไปว่า " อาชีพเป็นครูโรงเรียนประถมของรัฐบาลค่ะ วันเสาร์อาทิตย์ไปเรียน ป.เอกค่ะ "

พูดยังไม่ได้ขยายความเลย คุณหมอขาก็เขียนขยุกขยิก แบบไม่คิดหน้าและหลัง อ่านไม่ออกหรอก นำใบสั่งยาไปหาห้องจ่ายยา นั่งรอยาและชำระค่าใช้จ่ายที่สันนิษฐานโรคของคุณหมอที่เอาครูอ้อยไปนั่งอยูในหมวกใบนั้น ดีนะเบิกค่าใช้จ่ายได้

สุดท้ายก็ได้ยานอนหลับมา 4 เม็ด ยาบำรุงแบบคนแก่ได้อีก2กระปุก

ยอมกันไปได้ ........ทำไมต้องยอมกันด้วย ครูอ้อยงง

เขียนใน GotoKnow โดย ครูอ้อย แซ่เฮ
ใน ครูสิริพรกับบันทึก

คำสำคัญ (Tags): #diary#siriporn#รอยยิ้ม

หมายเลขบันทึก: 55612เขียนเมื่อ 25 ตุลาคม 2006 07:15 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 16:09 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (18)

sompornp

เขียนเมื่อ 25 ตุลาคม 2006 08:12 น. ()

ครูอ้อยคะ

ยังมีแบบนี้อีกเยอะในสังคม
เป็นคนไม่ค่อยจะยอมในเรื่องที่ไม่ถูกต้องเหมือนกัน
ยิ่งเป็นงานที่ให้บริการ ถ้าเค้าไม่อยากมาให้บริการ ก็ไม่น่าจะต้องมาทำงานลักษณะนี้
ล่าสุดที่เจอตอนพาแม่ไปดูงานพืชสวนโลก กะว่าจะพาไปดูรอบ ๆ เพราะคุณแม่เดินลำบาก ต้องใช้รถเข็น เราก็อยากให้แม่เห็นก่อน ไปช่วงกันยายน (ไม่อยากให้ไปเจอคนมาก ๆ )
ขับไปเจอป้ายบอกว่าทางเข้าพืชสวนโลก เราก็ขับตามป้าย ไปเจอป้อมยาม ก็ถามว่าเข้าไปได้ไหม เขาบอกทางนี้เข้าไม่ได้ เพราะกำลังก่อสร้างให้เราย้อนกลับไปที่จุดชมวิว เราก็กำลังจะถามต่อ มี รปภ.อีกคนตะโกนบอกว่าเลี้ยวรถเลยเลี้ยวกลับเลยเข้าไม่ได้ ทำเสียงไม่น่ารัก ทีนี้ก็ไม่ยอมสิคะ ทำแบบนี้ได้อย่างไร ก็ใส่ซะชุดใหญ่ ๆ ๆ "คุณเป็นคนให้บริการในเมื่อเราไม่รู้ก็ถามคุณมีหน้าที่ก็ต้องตอบเท่านั้น แล้วนี่เชียงใหม่เป็นบ้านเราตั้งแต่เกิด จะมีงานระดับโลกแบบนี้ คุณก็มาทำกิริยาไม่น่ารัก เราซึ่งเป็นคนเชียงใหม่ยังเสียความรู้สึก แล้วคุณจะต้องต้อนรับคนอีกทั้งประเทศหรือต่างประเทศ จะทำกิริยาเช่นนี้ได้อย่างไร .....ฯลฯ.......ยาวมาก " (คุณแม่อยู่ในรถจะหัวใจวาย....ดีนะที่ผ่าเรียบร้อยแล้ว..(อิอิ)......จนพี่สาวต้องมาบอกว่า ก็ไม่อยากดูถูกหรอกนะ คนแบบนี้ก็ได้เท่านี้ เราอย่าไปอะไรกับเค้าเลย ก็บอกไม่ได้ ถ้าเค้าทำแบบนี้กับเราได้เค้าก็ต้องทำกับคนอื่นได้ ขอชื่อก็ไม่บอก เพื่อน ๆ อีก 2 ท่านก็ยกมือไหว้ขอโทษว่า ขอเรื่องจบเถอะครับ ก็เลยฝากบอกว่า อย่าทำแบบนี้กับแขกอีก เพราะคุณก็จะทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของเชียงใหม่เหมือนกัน.....ก็นำเรื่องนี้ไปฝากทางเจ้าหน้าที่ดูแลงาน(ด้านหน้า).....
นี่คือวีรกรรมส่วนเดียวนะคะ คุณแม่ถึงกังวลว่าเราจะไปไหน ถ้าเกิดอะไรขึ้นเวลาไม่ยอมใครก็กลัวว่าจะมีคนทำร้ายเรา แต่...เราก็พยายามมีเหตุผลแล้วก็พูดดีดีนะคะ
หรือครูอ้อยจะแนะนำหนูว่าไงคะ

sompornp

เขียนเมื่อ 25 ตุลาคม 2006 08:22 น. ()

ต่ออีกนิดยังไม่ได้เล่าเรื่องตลกที่เคยไปหาหมอมา

สมัยเป็นเด็กนักเรียน โรคฮิตคือโรคกะเพาะ เพราะจะทานข้าวไม่เป็นเวลา จึงต้องไปหาหมอที่ รพ.

หมอ : เป็นอะไรมา
SP : ปวดท้องค่ะ คงทานข้าวไม่เป็นเวลา
หมอ : อืม..... หมอก็เป็น แล้วไงอีก
SP : มันปวดมากนะคะ อ๊วกด้วย
หมอ : อืม.... หมอก็เป็น (หมอไม่มองหน้าเลย)
SP : ตอนนี้มันทานข้าวไม่ได้ ทานก็ปวด
หมอ : อืม....หมอก็เป็น
SP : เราก็ชักเอ๊ะ .....ยังไงเนี่ย ไม่ว่าอะไรเลยรึ.....ก็ได้...... คิดในใจด้วยชั่ววูบ "หมอหนูอยากตาย"
หมอ : อืม...หมอก็......เฮ้ย
SP : 55555
(เรื่องจริงไม่อิงนิยาย สมัยมัธยม)