ถือว่าเป็นโอกาสดีที่ทำงานผมได้ให้เจ้าหน้าที่ ไปศึกษาดูงานที่จังหวัดตราด และหนึ่งในเป้าหมายของเราก็คือ “เกาะช้าง” เราข้ามฟากโดยเรือเฟอร์รี่ จากฝั่งที่ อำเภอแหลมงอบ มายังเกาะช้าง(อำเภอเกาะช้าง) ใช้เวลาประมาณ ครึ่งชั่วโมงเศษ อากาศร้อนกำลังดี ฟ้าใส น้ำทะเลสวย เป็นเรื่องปกติที่เด็กเหนืออย่างผมต้องตื่นเต้นกว่าปกติ มีเรื่องหนึ่งที่ผมยังจำได้ เมื่อตอนเป็นเด็กเล็กไร้เดียงสา เคยอ่านหนังสือ เรื่องเกี่ยวกับทะเล ผ่านบทเรียนที่ใช้เรียน และมาวันหนึ่งก็มีโอกาสได้ไปเที่ยวทะเลจริงๆ        “จากภูผาถึงน้ำทะเล”

วันที่สัมผัสทะเลวันแรก ช่างเป็นความตื่นเต้นเสียนี่กระไร

มีคำถามมากมายเกี่ยวกับทะเล ทำไมถึงมีคลื่น

 ทำไมถึงเค็ม มันแปลกมากนะ!

ทำไมถึงมีน้ำขึ้น น้ำลง 

          สิ่งแรกที่ผมทำเมื่อได้สัมผัสน้ำทะเล ก็คือ วิ่งถลาลงไปที่ชายหาดเพื่อไปชิมน้ำทะเลว่า “เค็ม” จริงหรือไม่ (ปรากฏว่าเค็มจริงๆ ด้วย) เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นก็อดที่จะ ยิ้มๆไม่ได้ครับ
          มาเที่ยวทะเลในครั้งนี้ มาเที่ยวครับ ได้มาพักที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง ติดทะเล เรียกว่า เดินออกไปประมาณ ๒๐ เมตรกับได้สัมผัสกับบรรยากาศและน้ำทะเลกันเลยทีเดียว
          สิ่งที่พบเห็นที่นี่ ก็คือ การที่ส่วนเอกชนเข้าไปจับจองพื้นที่ใกล้ทะเลเต็มไปหมด และจำกัดพื้นที่ไว้เป็น “พื้นที่เฉพาะ” หากนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ มาใช้สถานที่ร่วมก็จะรู้สึกไม่ดี เช่น ป้ายที่บอกข้อความนี้ “สำหรับผู้ที่มาพักที่...เท่านั้น” หรือ ผมต้องจังงัง! กับป้าย “STOP outsidersare NOT allowed”   รู้สึกว่าเป็นการจำกัดสิทธิ์เกินไปครับ และ พื้นที่ที่เอกชนรับผิดชอบหาดก็สะอาดเกลี้ยงเกลา พอสิ้นสุดพื้นที่รับผิดชอบเท่านั้นหละครับ “Public’s Beach” คนละเรื่องเลย ตรงนี้บ่งบอกอะไรได้หลายอย่างครับ กระบวนการบริหารจัดการพื้นที่ของหน่วยงาน องค์กร ผู้รับผิดชอบ และเรียนรู้อีกอย่างหนึ่งว่า “ธุรกิจกับความเอื้อเฟื้อ” มักเดินทางกันคนละเส้นทาง
          “วันใสๆที่เกาะช้าง” วันนี้กลับทำให้ “ความอึมครึม” เกิดขึ้นในใจของผมเล็กน้อย ...แต่ก็โอเคครับ...เขาให้ผมมาพักผ่อน ผมก็เลยถือโอกาสนี้ขับมอเตอร์ไซต์สำรวจเกาะถ้วนทั่ว...และผมมีประเด็นมากมายที่จะนำมาแลกเปลี่ยนครับ