วันนี้ผู้เขียนมาอยู่เวรเช้าหรือเวรกลางวันของห้องเค็มด้วยอาการง่วงและหงาวนอนสุด ๆ นึกถึงคำที่ห้องเราชอบแซวกันบ่อยว่า "เห็นงานแล้วง่วงหงาว เห็นบ่าว บ่าว แล้วชอบ" สำหรับผู้เขียนก็แค่ท่อนแรกน๊ะค๊ะ คือเห็นงานแล้วหงาวติด ๆ กันจนน้ำตาแทบเล็ดเลยค่ะ เหตุก็เพราะ.....

เมื่อคืนที่ผ่านมาผู้เขียนอยู่เวรบ่าย หรือ Lab. นอกเวลานั่นเอง ซึ่งผู้เขียนไม่เคยอยู่มาเป็นเวลา 6 -7 ปีโดยประมาณ และปรกติทั่วไป 3 ทุ่มก็เข้าห้องนอน 4 ทุ่มก็ไปเฝ้าพระอินทร์แล้วล่ะค่ะ แถมยังตื่นสายอีกต่างหาก เอาเป็นว่าเรื่องนอนเป็นเรื่องใหญ่มาก ๆ เหตุที่อยู่เวรก็เพราะได้เกริ่นไว้แล้วในบันทึกนี้ นั่นเอง

แต่ผู้เขียนไม่ลังเลใจเลยค่ะเมื่อป้าดาเสนอให้แก้ปัญหาด้วยการอยู่เวรนอกเวลา เพราะผู้เขียนอยากเรียนรู้ และอยากลองอยู่แล้ว หลังจากได้ยินใคร ๆ พูดถึงการทำงานของเวรนอกเวลาอยู่บ่อย ๆ

ก็พอถึงเวลาจริง ผู้เขียนก็อดตื่นเต้นเล็กน้อยไม่ได้ค่ะ และโชคดีด้วยสิที่รู้ล่วงหน้าว่าวันนี้ไฟจะดับเป็นเหตุให้แอร์ไม่มี และกว่าไฟจะมาก็ได้เวลาผู้เขียนออกเวรพอดิบพอดี (โชคดีมั่กมาก) และผู้เขียนก็เลือกเตรียมตัว เตรียมใจและเตรียมการดังนี้ค่ะ

• เตรียมตัว ซดกาแฟร้อน ๆ แบบเข้มข้นหนึ่งแก้วใหญ่
• เตรียมใจ ขอลปรร.จากมืออาชีพกันซะหน่อย ไม่ว่าจะเป็นนายดำ คุณปรือ น้องอ๋งซัง พี่วรรณี มิง แต่ละคนก็ให้กำลังใจดีมาก ทั้งป้าดาและพี่โอ๋ แถมยังบอกอีกว่า "อยู่ครั้งแรกแล้วจะติดใจ" ผู้เขียนคิดในใจ "ขนาดนั้นเชียว และกลัวติดใจจัง" และเปรียบเสมือนเราเป็นเด็กใหม่ แต่มีสิทธิพิเศษคือไม่ต้องฝึกงาน ประมาณว่า "ซ้อมเอาจริง" เลยกลัวจะเสียชื่อคนห้องเค็ม
• และเตรียมการ ผู้เขียนเลือกไปก่อนเวลาเล็กน้อย และเตรียมงานบางอย่างไว้พลาง  ๆ  

แต่ก็พบข้อผิด ๆ พลาด ๆ จนได้ แต่จะเป็นอย่างไร และได้อะไรบ้างนั้นผู้เขียนคงจะเก็บมาเล่าในตอนหน้าค่ะ เพราะเขียนไปเขียนมาชักจะยาวแล้วสิ