(เกือบ)ยกห้องไปกรุงชิง (5): จิบกาแฟท่ามกลางสายหมอกและขุนเขา


ต่อจากบันทึกที่แล้วค่ะ คุณอำไพบอกว่ารถที่ให้บริการไปชมหมอกจะออกเชาตรู่เวลา 5.30 น. ตรง ไม่มีการรอ ไม่มีการตาม..บรื๋อว์ ในชีวิตไม่ชอบตื่นเช้ากับเขาเลย นึกถึงตอนเข้าค่ายเนตรนารีเลยแฮะ

แต่จะด้วยเหตุนี้หรือเปล่าไม่ทราบ ทำให้ผู้เขียนนอนไม่ค่อยจะหลับเลย หรือจะผิดที่ผิดทาง แม้อากาศจะดีแค่ไหนก็เถอะ หรือคนที่นอนด้วยจะไม่คุ้นกันก็ไม่รู้ ก็คุณแดประจิมไง

ไม่ใช่เพียงแต่ผู้เขียนที่นอนไม่หลับ อีกหลายคนก็นอนไม่หลับเหมือนกัน (บอกว่ามีเสียงดังธรรมชาติ เยอะไปหน่อย ก็เสียงกรนไง)

พอขึ้นรถปุ๊บเขาก็แจกคูปองปั๊บ ให้เราเอาไปแลกกาแฟ โอวัลติน(ของชาวบ้าน) แต่ขนมให้ซื้อกินเอาเอง

ทางไปชมทะเลหมอกไม่ใช่ใกล้ ๆ  แถมยังเป็นช่วงเช้ามืดถนนหนทางก็ไม่ได้สะดวกสบายมากนัก ผู้เขียนยังสะลึมสะลือเล็กน้อย แต่พอได้ขึ้นไปยังจุดชมวิวก็ตื่นเป็นปลิดทิ้ง ผู้เขียนนำภาพมาฝากค่ะ


ภาพจากกล้องผู้เขียนเอง ถ่ายได้สวยเหมือนกันน๊ะ (ใครไม่ชมเราชมตัวเอง เราไม่อายหรอกเพราะเราเฮี้ยน-อิ อิ)


รูปพระอาฑิตย์ขึ้น ฝีมือผู้เขียนอีกเช่นกัน (อย่าใครดูวันที่น๊ะ เพราะลืม set)

ระหว่างชมธรรมชาติ เราก็เอาคูปองที่ได้มาแลกกาแฟและโอวัลติน จิบกาแฟ โอวัลติน ท่ามกลางสายหมอกที่ลอยผ่านพวกเราแบบรู้สึกได้ กับความงามของขุนเขาที่ไม่อาจบรรยาย....


มีเสื่อให้นั่งชมวิวไปจิบกาแฟไปใครจะนั่งใครจะเดิน จะยืนจะนอนก็ตามอัธยาศัย( เสียดายที่พอนึกถ่ายก็ทานเสร็จกันซะแล้ว )

 
เป็นภาพชาวบ้านที่บริการกาแฟขนม และจะเอาคูปองที่ได้ไปแลกเป็นเงินจาก "หนำไพรวัลย์" หลังจากพวกเราทานกาแฟกันเสร็จก็นำเสื้อที่ระลึกนำมาวางขายต่อ พวกเราก็ซื้อกันไปคนละหลายตัว

ซึ่งพี่อำไพบอกว่าเป็นการช่วยชาวบ้านให้มีรายได้ เราอยู่ได้เขาอยู่ได้ ผู้เขียนนับถือในความคิดนี้จริง ๆ และบอกกับชาวบ้านด้วยว่าไม่ต้องกลัวเลยว่าจะนำกาแฟไปขายใครไม่ได้ ถ้าหนำไพรวัลย์ยังมีกิจการ รับรองว่าขายได้แน่ อีกทั้งยังบอกให้เราช่วยอุดหนุนสินค้าอื่น ๆ เพราะกว่าชาวบ้านจะหอบกระติกน้ำร้อน ขนม เสื่อขึ้นไปบริการข้างบนได้ (พวกเราเห็นจริงตามนั้นราคาก็ไม่แพง) ผู้เขียนกับนายดำก็เลยทานกาแฟกันไปคนละสองรอบ และพวกเราก็ช่วยอุดหนุนขนมและเสื้อที่ระลึกไปหลายตัว

อ้อ ! ที่สำคัญที่เกือบลืมจุดชมวิวนี้มีแร่เหล็กอยู่ปริมาณมากในสมัยก่อนเป็นแร่คุณภาพดี ญี่ปุ่นขอซื้อในกิโลละ 1 บาท พอต่อมาบอกว่าแร่เราไม่มีคุณภาพขอซื้อในราคา 50 สตางค์


         ก้อนแร่เหล็ก

หลังจากดื่มด่ำกับสายหมอกและเถลไถลกับการถ่ายรูป หาแร่เหล็ก จนสายมากก็ได้เวลาอันสมควรกลับไปยังที่พัก เพราะเรายังมีนัดกระโดดหอกันต่อ

หมายเลขบันทึก: 69902เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2006 15:26 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:43 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)
ติดตามอ่านทุกตอนเลยค่ะ  สนุกมาก เหมือนได้อยู่ในทีมด้วยเลย  รอลุ้น ตอนที่ 6 นะคะ ว่าจะระทึกใจขนาดไหน
มองหา  กาแฟ  กาแฟ กาแฟ
อยากถามเรื่องค่าใช้จ่าย  ต่อคน (โดยประมาณ)
ว่าเท่าไหร่ค่ะ   (อยากไปมั่ง)
  • ขอบคุณคุณรัตติยาค่ะ สำหรับของฝากและติดตาม ตอนที่ 6 นี้เล่นเอาท้องไส้ปั่นป่วย เอ๊ยป่วนไป 2 - 3 รอบ ปรกติไปไหนผู้เขียนจะไม่ถ่าย (ขออนุญาติไม่สุภาพ แต่เป็นความจริง) แต่กระโดดหอทำให้ระบบลำไส้ กระเพาะทำงานดีเป็นพิเศษ ทั้งมันส์ ทั้งสนุกค่ะ
  • พี่ nidnoi ค๊ะ พอนึกจะถ่าย (รูป) ก็ทานกาแฟหมดซะแล้วค่ะ บรรยากาศดีสุด ๆ ค่าใช้จ่ายคราวนี้ที่ไป รวมค่าที่พักค่าน้ำมันรถทุกอย่าง Packet tour ล่องแก่ง คงเกือบ 768 บาทต่อหัว ถูกมากน๊ะ ไปถึงที่พักเอารถไปจอดเลย เก็บกระเป๋า เขาบริการให้หมดเลย  --Cheers!!

 

 

ภาพภูเขา ข้างบนสวยดีนะครับ เหมือนภาพฝันเลย

เที่ยวให้สนุก เที่ยวเผื่อๆผมบ้างนะครับ

  • ถ้ามีโอกาสเมื่อไรผู้เขียนจะไม่พลาดเมืองปายแหง ๆ อยากล่องแพอีก
  • คุณเอกค๊ะ ผู้เขียนก็ยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองถ่ายรูปได้ใช้ได้เหมือนกันแฮะ --อิอิ
  • น้ำตกกรุงชิง ที่นครหรือเปล่าค่ะ 
  • สวยนะคะ
  • อยากเห็นคุณศิริ แบบชัดๆ และ up date น่ะ
  • โชคดีปีใหม่นะจ๊ะ
  • ถูกต้องแล้วคร๊าบ..บ ค่ะ พี่อร 
  • สวยนะคะ ในความหมาย หมายถึงผู้เขียนหรือกรุงชิงค๊ะ --อิ อิ
  • ผู้เขียนยังหารูปถูกใจไม่ได้เลยค่ะ พี่อร
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท