* * * ต่อจาก สื่อรักจากบทกลอน-(01) และ สื่อรักจากบทกลอน-(02) ครับ
ครั้งหนึ่ง ผมรู้สึกเบื่อๆชีวิต เลยเขียกลอนระบาย ถ่ายทอดความคิดไปวางไว้ ที่ pantip.com มีมิตรสหาย มาตอบด้วยความหวังดี-ห่วงใยมากมาย และหนึ่งในนั้นย่อมต้องมีคุณ Augustman "พี่ชายที่แสนดี" ของผมอยู่ด้วย
* * * ผมเริ่มไว้ดังนี้ ...
เ บื่ อ ชี วิ ต ....????
ฉันเหนื่อยล้า แทบสิ้นแรง ระโหยอ่อน
ดุจตะวัน ผันจร จวนอับแสง
ตะเกียกตะกาย ผ่านหลายรส บทแสดง
ละครแห่ง เวทีโลก สุขโศกปนใจมุ่งมั่น สิ่งที่ฝัน ย่อมจริงได้
แต่อีกนาน สักเท่าไร จึงเกิดผล
ใช่ว่าท้อ แต่ก็รอ ด้วยทุกข์ทน
เห็นผู้คน หมองมัว ทั่วแผ่นดินตอบได้ไหม อยู่ทำไม กันนานนัก
ทั้งที่ทุกข์ ถมหนัก ราวแผ่นหิน
คนทั้งโลก แย่งกันอยู่ แย่งกันกิน
ยิ่งนับวัน จะต้องดิ้น ทุรนทุรายหากชีวิต สิ้นไป ในวันนี้
แง่มุมหนึ่ง ก็คงดี นะสหาย
ใช่จะคิด มืดมัว ฆ่าตัวตาย
แต่เริ่มท้อ และเหนื่อยหน่าย ในชีวี.จากคุณ : Handyman
* * * พี่คงห่วงมากจึงมาฝากเตือนว่า ...
เหนื่อยและท้อ กายใจ ให้หยุดพัก
มีงานหนัก ควรพักผ่อน ก่อนจะสาย
ควรระวัง สุขภาพ ใจและกาย
มีผู้คน มากมาย คล้ายตัวเราการทำงาน มักมี อุปสรรค
ผู้เป็นนัก - การศึกษา อย่าได้เขลา
จงเยือกเย็น แก้ปัญหา อย่าดูเบา
ขอเพียงเรา อย่าหวั่นไหว แพ้ใจตนอย่าได้ท้อ ขอให้ กำลังใจ
ทำสิ่งใด จงได้ สำเร็จผล
"การทำงาน เพื่องาน" ต้องอดทน
ความดีจะ บันดาลผล ให้สุขเอยจากคุณ : Augustman
บทกลอนของคุณ "Augustman" ให้กำลังใจดีจังเลย หากใครกำลังท้อแท้หมดหวังในชีวิต ได้อ่านบทกลอนนี้รู้สึกตนเองกำลังถูกปลอบโยนและให้กำลังใจรู้สึกเข้มแข็งอดทนขึ้น "กำลังใจ" สิ่งนี้ที่ทุกคนปรารถนาที่จะได้รับจากใครสักคนในยามสับสน คนทุกคนล้วนมี "ทุกข์ สุข" คละเคล้ากันไปจึงเรียกว่า "ชีวิต"